Vikan - 31.12.1959, Qupperneq 12

ASLAllG
k
Niðurlag
framhaldssögunnar
eftir
Þórunni Elfu Magnúsd.
HRAUIVI
„Frúin ætti að taka þessu með þreki og bíða
í trú og von. Ekkert vinnst með því að æða í
blindni út í aftakaveður. Á reynzlustundum verða
menn að taka á allri sinni stillingu. Ungar konur
þurfa þess oft öðrum fremur. Ég segi ekki meira
um það, en frúin veit að ég er roskinn og reyndur
maður, og mín ættarfylgja eru læknisaugu."
„Þakka þér fyrir áminninguna, Halldór, mér
var hennar full þörf, ég skal reyna að halda jafn-
vægi og láta skynsemina ráða. En segðu mér í
fullri einlægni, standa ekki vonir til að hann
komizt til bæjar, ef hann er úti núna?“
„Jú, frú Áslaug, enginn fer fyrir sitt skapa-
dægur og ekki verður ófeigum í hel komið. Ann-
ars tel ég ólíklegt að prestur hafi farið frá
Syðstabæ, hann hefði átt að ná hingað áður en
hríðin skall á. En það kann líka að vera, að
hann sé nú kominn heim undir bæ, og þá hlýtur
hann að sjá ljósbjarmann í upprofunum. Heyrirðu,
nú lægir veðrið, ég fer og bý mig og leita milli
éljanna."
„Þakka þér fyrir, Halldór, ég veit að þú gerir
allt, sem í mannlogu valdi stendur. Nú fer ég
og set ljós i alla glugga og lífga við eldana, sem
eru farnir að kulna.“
„Það er rétt, frú Áslaug, láttu heimilið lýsa
honum eins og vita, og meðan þú starfar er þér
rórra."
— I skrifstofunni gekk Olfar um gólf, litverp-
ur og æstur í skapi og hugsaði um þann ósigur,
sem hann hafði beðið í viðureigninni við Áslaugu,
en þegar hríðarélið harðnaði svo að hnykti i við-
um hússins, nam hann staðar á reiki sínu, rétti
úr sér og meðan hann hlustaði var sem nýr þrótt-
ur streymdi um hann allan og hann sagði með
sigurvissu í rómnum: „Nú á ég leikinn!"
VIII.
Veðrið gekk á með snöggum og snörpum hryðí-
um, á milli lægði ofsann. Áslaug hélt sig 1 eld-
húsinu ásamt stúlkum sínum, sú þeirra, sem hugul-
sömust var hafði sótt henni hægindi inn i skrif-
stofu, sett skör undir fætur hennar og lagt hlýtt
ullarsjal yfir herðar henni. Því að enda Þótt
notalegt væri í eldhúsinu fékk hún öðruhvoru
skjálftaflog, en hún grét ekki og mælti ekki
æðruorð.
„Þetta hefur liðið lengst milli élja,“ sagði hún.
„Varstu nokkurs vör?“ Hún beindi spurningunni
að stúlkunni, sem kom inn í eldhúsið rétt í þessu,
hún hafði gengið fram i dyr til þess að vita,
hvort hún yrði nokkurs áskynja og kom nú inn
með asa miklum.
„Já, og ég flýtti mér inn, því að mér finnst
réttara að frúin viti það, og sé ekki óviðbúin.
Þeir eru að koma, piltarnir, og ég sé ekki betur
en að þeir beri eitthvað á milli sín, og hest-
urinn er með þeim, Gráni, vesalingurinn ...“
Stúlkan yfirbugaðist af geðshræringunni og fór
að gráta.
„Góða Áslaug mín, farðu ekki fram," sagði
hin stúlkan í bænarrómi og reyndi að aftra henni.
„Þú skelfur eins og strá í vindi, þú hlýtur að
vera veik að skjálfa svona við rauðkynta elda-
vélina."
„Nei, ég er ekki veik, en ég er bara ekki meiri
hetja en þetta."
„Jú, víst ertu hetja, en vertu samt kyrr inni
þangað til Halldór getur komið inn og talað við
þig-“
„Aftraðu mér ekki, ég varð að sjá hann.“
Um leið og Áslaug kom fram var skúrhurðinni
hrundið upp og vinnumenn hennar báru inn fennt-
an og freðinn mannslikama. Hún greip í þilið sér
til stuðnings, kæfði angistaróp, og spurði stilltum
rómi: „Er alveg vist að hann sé dáinn?"
„Við vitum það ekki, frú Áslaug, en ég get
ekki merkt neinn andardrátt. Við fundum hann
vestur á túni, hesturinn stóð yfir honum og reyndi
að stugga honum á fætur."
„Guðni, komdu hestinum strax í hús og að-
gættu hann vandlega, hann kann að hafa særst
af harðfenninu. Rósa, farðu með volga mjólk í
fötu og brauð handa honum, þið verðið að hlynna
að honum eins og þið bezt getið. Hvers vegna
eru fötin hans Páls svona frosin, Halldór, það er
engu líkara en hann hafi blotnað."
„Hann hlýtur að hafa lagt i Laxá.“
„Laxá? Lagt í Laxá!?“
„Við verðum að rista utan af honum fötin og
vera handfljót," sagði Halldór og byrjaði óðara
en hann hafði sleppt orðinu.
Frú Áslaug laut ofan að manni sinum.
„Hann andar ekki,“ sagði hún í örvæntingu.
„Hann er þá dáinn, Halldór?"
„Ekki er vist að svo sé,“ svaraði Halldór og
talaði hægt, þó að hann bæri hendurnar hratt
til við að losa prest við harðfrosin klæðin.
„Svona, nú berum við hann inn, færið þið til
svo að við getum lagt hann þarna á gólfið, það
er ekki vert að vera of nærri eldavélinni. Nú
er bezt að ná honum úr þeim fötum, sem eftir
eru og vefja hann í hlýjar voðir."
Áslaug fór og kom að vörmu spori með voð-
irnar, og svo var gert, sem Halldór lagði fyrir.
Meðan hún fór höndum um mann sinn, horfði
hún angistarfull á andlit hans, en sá ekkert lifs-
mark með honum, samt spurði hún Halldór:
„Þú heldur að enn sé ekki öll von úti?"
„Nei, ég hygg að hann sé í dauðadái, hann hefur
verið orðinn of þrekaður til þess að komast
lengra, og þá hefur kuldinn læzt sig um hann,
heltekið hann. Það verður að reyna að gera á
honum öndunartilraunir. Ég er nú ekki vanur
því, þó að ég viti svona nokkurnveginn, hvernig
á að fara að því, en mundi ekki gesturinn geta
liðsinnt okkur?"
„Nei, við höldum honum utan við þetta. Enda
treysti ég þér bezt allra, Halldór, þú hefur á-
reiðanlega erft læknishendurnar eins og læknis-
augun."
Halldór lagði prest á grúfu og tókst að beygja
arma hans og leggja báðar hendur hans undir
ennið, síðan hóf hann tilraunir með öndun, en
það bar engan árangur og Halldór var auðsjáan-
lega orðinn mjög þreyttur, það dró meira og
meira af honum.
„Láttu mig reyna," sagði Áslaug.
„Nei, þetta er of erfitt fyrir þig, frú Áslaug,
þú verður að gæta þín.“
„Nei, nú skeyti ég ekki um neitt nema líf Páls,
því verður að bjarga, ef unnt er, hvað sem það
kostar."
„Ætli ég geti ekki tekið við, Halldór," var sagt
að baki þeirra.
Enginn svaraði, Olfar hafði komið fram í eld-
12
VIK A N