Vikan - 28.01.1960, Blaðsíða 8

7
vill vera sjálfstæð
I’egar Erhard ráðherra lýsti áætlnn sinni:
„velmefiun fyrir alla“, bæði i blöðum og
útvarpi, túku þýzkar konur höndum saman
við ráðherrann í endurreisnarstarfinu, enda
var þeiin þá orðið ljóst, að þær miindu öðla't
sömu réttindi og karlmenn og auk þess fá
sama kaup fyrir söinu vinnu. En það er
aðeins fiögurra ára gömul nýjúng. Næstum
allar þýzkar stúlkur ganga nú í einkennis-
klæðum. Sumar eru með svuntu eða slopp
verkakvenna eða afgreiðslustúllcna, aðrar í
fínum klæðum einkaritarans eða í minkapelsi
„bisness konunnar".
„Mér mundi blátt áfram finnast það hlægi-
legt að vinna ekki,“ segir Annelise von
Flemming. „Ég er miklu hamingjusamari
svona. Ef ég liefði farið að óskum foreldra
minna, hefði ég áreiðanlega ekki orðið eins
ánægð og hamingjusöm og ég er nú.“ Anne-
lise er af heldra fólki, og fjölskylda hennar
var mjög rík, átti m. a. kastala, skóga og
ræktað land, fjölskylda af gömlum, prússnesk-
um aðalsættum. Eftir striðið urðu foreldrar
hennar að yfirgefa lieimili sitt og land og
flytjast vestur á bóginn (landareign þeirra er
nú i Póllandi).
Einn:g bændurnir vildu slást með í förina,
og á endanum var flóttamannalestin orðin
um fjögur hundruð manns. Annelise var átta
ára gömul, en hún man vel eftir þessum löngu
nóttum, þegar lestin drnttaðist áfram og hest-
arnir drógu vagnana. Hún man eftir dapur-
legu augnaráði föður sins ( kastalinn er nú
orðinn pólskur skóli) og eftirvæntingu og
kviða bændanna vegna þess, sem koma skyldi.
I Mecklenburg tvístraðist lestin, og faðir
liennar hélt áfram með fjölskyldu sina til
Hannover i Vestur-Þýzlcalandi, en þar settist
iiann að og byrjaði nýtt líf. Annelise gekk í
skóla i Hannover. Átján ára gömul fór hún, á
skrifstofu til að læra til einkaritara. Á kvöld-
in nam hún erlend tungumál: frönsku og
ensku. Tuttugu og eins árs kvaddi hún fjöl-
skyldu sina og fluttist til Frankfurt am Main
til þess að vinna þar við skrifstofustörf.
Móðir hennar, sem er af gamla skólanum,
vildi, að hún væri kyrr heima, en vilji dótt-
urinnar réð.
Þýzka
stúlkan
giftir sig 24 ára og hefur mætur á
Iatneskum karlmönnum. — Hún
fylgist sæmilega með stjórnmál-
um, byrjar snemma að vinna fyr-
ir sér og heldur gjarna áfram
vinnu utan heimilis eftir giftingu.
Annelise er mjög ánægð með vinnu sína.
Hún hefur stundað liana i tvö ár og segist
ekki munu skipta um nema til að gifta sig.
Hún er ánægð vegna þess, að hún vinnur sér
inn peninga og ferðast. Starf hennar er dálit-
ið óvenjulegt og undarlegt. Fyrirtækið, sem
hún vinnur .hjá, hefir einkarétt á sölu til sjötta (
flotans bandaríska á nokkrum þýzkum fram-
leiðsluvörum. Herskipin hafa viðdvöl í ýms-
um evrópskum liöfnum, og þá er sendur út
af örkinni hópur stúlkna til að sjá um sölu
á þessum vörum á skipunum. Að mestu leyti
eru þetta bílar, sem eiga að fara til Ameríku.
Meginhhita árs er Annelise þvf á ferðalögum
þessara erinda um þvera og cndilanga Evrópu.
Og hún er ein þeirra sárafáu þýzku stúlkna,
síin jjráir mest af öllu að eyða fríinu sínu
hc'ima.
Hún vinnur sér inn að meðaltali sjö
liundruð mörk á mánuði, og hún eyðir þeim
því sem næst svona: 125 mörk fyrir herbergi
með húsgögnum, 100 mörk fara i föt, 200 mörk
i fæði, 100 mörk i skemmtanir og 20 fyrir
sigarettur. Fyrri afganginn kaupir hún gömul
(antique) húsgögn.
Miðað við kaup þýzkra stúlkna, eT kaup
Annelise gott. Margar aðrar verða að láta sér
nægja minna. Það, sem mestu máli skiptir,
er, að mögulegt sé að fara i a. m. k. eitt ferða-
lag á ári, klæða sig samkvæmt nýjustu tízku,
en i því ct m. a. fólgið, að eiga ekki minna
en eina ítalska skó.
Opinberar skýrslur segja okkur, að meðal-
aldur þýzlcra stúlkna, þegar þær gifta sig, sé
„Annelise vinnur og þráir þægilegt líf. Hún á
aðeins einn óskadraum: að eyða sunarleyfin*
i ítaiiu.“