Vikan - 28.01.1960, Blaðsíða 22

Ég verð að fara að klæöa mig, en fyrfit þarf
ég að gefa Bordenave fyrirsklpanir, þvi að hfln
er ekki búin með pðstinn ennþá. Duret litli er
hið henni. hangir yfir henni og horfir á hana
vinna. af bvl að hann veit. að henni gremst það
oe henni fpllnr ekki við hann. Hann gerir þetta
af áset.tu r^ði til að ergja hana.
Hann horfir hvorki á mig hððslega eða með
vorkunnsemi. Hann gleðst yfir öllu, sem á vegi
hans verður, hvort það er að ergja Bordenave
þar til hún fer að hágráta, eða heyra einhverjar
sögur af mér. I
— Ert. þú búin með Palut-Rinfret bréfið?
— Það er hérna. Pósturinn verður tilbúinn til
að undirrita hann eftir tíu minútur. Á ég að
koma með hann udp?
— Ef þú vilt gjöra svo vel.
Það þyrft.i ekki mikið til að gera hana ham-
ingiusama. Bf ég gæti aðeins gefið henni hundr-
a.ðshluta. eða jafnvel búsundasta hlutann af því
sem ég býð Yvette. Hún myndi gera sig ánægða
með bað og bráðna eins og smjör. Hvers vegna
skvldi mér þá vera þetta um megn?
Eitt sinn. meðan Yvette var veik, hélt ég að
ætlaði að líða yfri einkaritarann minn — hið inni-
leea samband milli okkar Yvette særði hana svo
miög Auk þess gerði Yvette það af ásettu ráði,
að kalla mig Lucien, þeear hún var að biðja mig
að eera eitthvað smáviðvik fvrir sig, alveg eins
og hún fer af ásettu ráði nakin fram úr rúminu,
þegar hún á leið fram á baðið, án tillits til þess,
hvor er viðstaddur.
Konan mín er áreiðanlega í greiðslusloppnum
sínum fvrir framan snyrtiborðið, því að hún bið-
ur alltaf með að fara í kjólinn þar til ég er til-
búinn.
— Við höfum kortér til stefnu, mun hún segja
við mig.
— Það er feikinógur tími.
— Varst þú að vinna?
— Já.
Enda þótt hún skipti sér ekkert af því, sem
fram fer í skrifstofu minni, grunar hana hið
sanna í þessu sambandi við þessa skýrsiu, þvi
að hún sá mig einu sinni leggja hana frá mér
þegar hún kom til að kveðia mig fyrir nokkrum
dögum. Hún finnur á sér allt. sem að mér lýtnr,
og þetta fer í taugarnar á mér. Mér feliur illa,
að skuli vera hægt að siá I gegn um mig. sér-
leea bpgar um er að ræða einhvern hégómlegan
veikieika. sem ég vildi helzt, að enginn vissi af
nema ég einn.
Eg ætti að fara upp strax, en get ekki fengið
mig til þess Mér finnst einhvern veginn, að þótt
ég hafi leitað sannleikans gaumgæfilega, sé ég
jafn fjarri honum og í byr.iun, ef ekki fjær. Það
verður mannmargt hjá ambassadornum, og mér
SJÖTTI KAFLI.
MiOvikudagur SO. nóvermb&r.
Hann kom, og valdi svo óheppilegan dag og
tlma sem mögulegt var.
Á sunnudagskvöldið var fór Yvette út I fvrsta
sinn síðan hún flutti I íbúðina. Áður hafði ég
fullvissað mig um, að enginn hættulegur væri
á ferli I nágrenninu. Hún tók undir handlegg mér,
og allan tímann meðan á gönguferðinni stóð,
fannst mér hún hanga á handleggnurn, á sama
hátt og ég hef svo oft öfundað ungt og ástfangið
fólk af. Þrátt fyrir kuldann sat fólk á bekkjun-
um á torginu fyrir framan Notre Dame, og bað
mmnti mig á flækingana mína fyrir framan húsið
heima. Eg sagði Yvette frá þeim.
— Eg hef ekki séð þau í nokkurn tíma, sagði
ég henni, — en I morgun voru þau komin aftur
bæði tvö undir fataræflana.
Hana furðaði á því, að maður eins og ég skyldi
veita slíku fólki athygli. Ég sá það á augnaráði
hennar, að þetta færði hana nær mér.
— Horfir þú á þau með kíki?
— Mér hefur aldrei komið það til hugar.
— Það myndi ég gera.
— Bíddu nú við. 1 morgun vaknaði konan á
undan og kveikti upp eld milli steinanna tveggja.
Þegar maðurinn skreið undan fatahrúgunni, sá
13. HLUTI
ég, að hann hafði rautt hár — að þetta var ekki
sami maðurinn. Þessi maður er hávaxnari og
yngri.
— Kannski hefur hinn verið látinn í fangeisi?
'— Ef til vill.
Við fengum okkur að borða á veitingahúsi, og
hún valdi sér alla umfangsmestu réttina, en siðan
fórum við I bíó. Mér virtist, skugga bregða fvrir
í svip hennar. þegar við sáum tilsvndar hótelið,
sem ég hafði flutt hana til eftir réttarhöidin. Hún
hefur þegar breytzt svo. að henni myndi veitast
erfitt að snúa aftur t.il fátæktarinnar Ibúðin
pr farin að hafa sin áhrif .Tafnvel napurlegt st.ræt-
'ð og fólkið, sem flýtti sér eftir því, skelfdi hana
ögn.
Það var sorgleg kvikmvnd. sem við sáum, og
oftar en einu sinni leitaði hönd hennar eftir minni
I myrkrinu. Þegar myndin var búin, spurði ég
hana hvert hún vildi nú fara, og án þess að hika
svaraði hún:
hyggju að mynda stjórn sérfræðinga, sem ekki
hafa áður haft afskipti af stjórnmálum.
— Ef ekki væri vegna tveggja eða Þriggja
hnevkslismála, sem þú hefur varið. hefði hann
áreiðanlesa boðið þig að gerast dómsmálaráð-
herra. bætti Jconan mín við.
Það hefði aldrei hvarflað að mér. Henni kom
það í hug. Skrýtið. að hún skuli láta í Ijósi gremju
vegna þessa —- hún hlýtur að muna hvernig það
kom fvrst til, að ég fór að taka að mér vafa-
söm mál.
Ég var snemma laus í réttinum, og hélt beint
heim til Yvette. Ég kom að henni klæddri í nýj-
an slopp fyrir framan arininn.
— Þér er svo kalt, sagði hún, þegar ég kyssti
hana. — Flýttu þér að hlýja þér hiá mér.
í fyrst.u hélt ég. að það væri skíðlogandi eld-
urinn, sem'kóm glampanum í augu hennar. Svo
datt mér í hug,.að hún ætlaði að koma mér á
óvart með eitthvað. því að hún fór að blanda
kokteila I miklum flýti.
— Manstu hvað ég sagði við þig um daginn?
Enr, hafði ég ekki hugmynd um hvað hún var
að fara.
— Við vorum að tala um það í dag. Ég er ekki
að gera að gamni mínu. Jeanine vill það gjarna.
Hún sagði mér, að hún hefði ekki verið með
karlmanni í tvo mánuði.
Hún var búin úr glasinu sínu og horfði á mig.
— Á ég að kalla á hana?
Ég þorði ekki að neita Hún gekk til dyra.
— Jeanine! Komdu hingað.
Siðan við mig:
— Má ég gefa henni dryklt lika? Ég blandaði
þr.iá.
Hún var vfirspennt.
— Ég skaí slökkva Ijósin meðan þú klæðir hana
úr. Já, já! Þú verður að gera það, vegna þess
að í fvrsta skipti er konan alltaf feimin við að
afklæðast. Ekki rétt, Jeanine?
Margir kunningja minna eru haldnir meira eða
minna kynferðisbrjálæði. Ég hef aldrei orðið var
við neitt þvílíkt í mér Það var ailt að því gegn
vilia mínum, sem ég fór að afklæða stóru. ljós-
hærðu stúlkuna. Hún skríkti og sagði að ég kiti-
aði sig.
— Sagði ég þér ekki að hún væri vel vaxin?
Brjóstin á henni eru þrisvar sinnum stærri en
Sagði ég þér ekki að hún væri vel vaxin,
sagði Yvette og leiddi Jeanne inn.
mun verða valið sæti til hægri handar hinni
fögru konu hans. Hún mun hins vegar ekki sjá
neitt annað en bónda sinn.
Gera þau hjónin kenningar minar ómerkar —
eða verðum við að bíða tíu til tuttugu ár til að
komast að því?
Viviane hlýtur að vera orðin óþolinmóð og ég
veit hvers vegna ég hika, Ég sá fyrir að þetta
myndi koma fyrir, þegar ég keypti Ibúðina handa
Yvette.
Það var hættulegasta skrefið, vegna þess að á
veginum, sem framundan liggur, er aðeins eitt
skref mögulegt.
Á vissan hátt er þessl tregða til að fara upp
til Viviane eins konar hættumerki.
En nú fer ég! Ég veld henni nógu miklum
erfiðleikum án þess að ég ergi hana með þvi
að vera of seinn.
Ég verð að læsa niður skýrsluna mína, og fela
lykilinn bak við safn ritverka Saint Simon.
— Komum heim.
Þetta var því óvæntara, sem hún var alltaf vön
að fresta heimferðinni svo sem mögulegt var,
jafnvel meðan hún bjó á Ponthieu stræti. í fyrsta
sinn finnur hún, að hún á sér skjól, á heimili. Ég
yfirgaf hana snemma, því að mánudagsmorgnar
eru erfiðir hjá mér, eins og reyndar flestir morgn-
ar. 1 mánaðartíma hefur verið regn og- stormur,
og sólin hefur ekki skinið nema háifan dag. Allir
hafa kvef og eru í slæmu skapi. Við réttinn hefur
orðið að fresta fleiri en einu máli, vegna þess að
einhver viðkomandi lá I inflúenzu.
Við hjónin vorum boðin I kvöldmat til Corinu,
en þar er yfirleitt ekki setzt að borðum fyrr en
klukkan hálfníu. Það hefur verið mikið um að
vera þar heima undanfarið. Stjórnin er farin frá,
Gizkað hefur verið á hugsanlega forsætisráðherra,
og sagt er að Moriat verði fyrir valinu á siðustu
stundu og að hann hafi þegar valið sér með-
ráðherra. Viviane segir mér, að hann hafi I
mín, en alveg jafn stinn. Snertu þau bara!
—■ Hefur þú reynt það?
— Já, í dag.
Það útskýrði spennuna í andrúmsloftinu, sem
ég hafði orðið var við, þegar ég kom inn.
— Farðu úr fötunum líka, og svo skulum við
skemmta okkur öll þrjú.
Þær höfðu talað um þetta fyrirfram og skipu-
lagt í smáatriðum, og mér til furðu gekk það
fyrir sig án snefils af ógeðsleik eða villimennsku.
Síðar heimtaði hún að koma 1 minn stað.
— Ég skal sýna þér!
Hún er hreykin af að sanna mér, að hún geti
veitt konu sömu ánægju og ég get, hreykin af
líkama sínum — ekki svo mjög af fegurðinni,
sem er ekkert yfirnáttúrulegt — en af því, hvern-
ig hún getur notfært hann til að skapa ánægju.
— Sjáðu, Jeanine! Þú getur reynt þetta seinna.
1 tvær klukkustundir hélt hún áfrain óþreyt-
andi.
22
VIKAN