Vikan - 28.01.1960, Blaðsíða 9

auðvil<i& 25 ára og eldri. Af hverj-
um lutndrs'ð stúlkum, eru aðeins
fxinm, sem gifta sig yngri en 23
ára, og jirjaliu og átta á ahlrinuin
20 til 24 ára. Fyrir siðari heims-
styrjöld voru þæi yngri, þegar þær
giitu sig. haö var á þeim tima,
þegar ixitler viidi hafa þær allar
liaar og ijoshærðar, með hlá augu
og íullt al börnum. Nú á dögum
lnns vegar gifta þær sig eldri og
vilja bara fa öörn, i mesta lagi
þrju. Þrátt íyrir ailar sögur, sem
uni það kunna að ganga, eru aðeins
35 ai hvei |um 100 stúikuiu i öiiu
Þyziiaianil1 með heioma augu og
ljost uár.
Við ijórtán ára aldur er þýzka
stúlixan þegar oróin kona. ílún gæti
þvi giit sig snemma. hu margar
þeirra vilja vera trjáisar til að óól-
ast nauösynlega reynsiu, áóur en
þær suga luó alvariega skref. Aíeg-
inlilutx lijönaskilnaöa verour, þegar
koiiaii er á aiilrinuiu 2o tii 3o ara.
Ai uaiægt 46 íniiijonum inúa Vest-
ur- Þyz».alanus eru að meðallali
40 þusuuUir, sem skilja áriega.
Þyzk siuina gilur sig eaki uuUxr
neinurn kringumstæöum, aður en
huu er oi öxn 10 ara gömui. 011
höru, sem iæðast, áour eu móö-
irm er oróin þaö goinui, eru óskil-
getrn.
1 ixorgum Vestur-Þýzkalands er
náiægt exii og iiaií miiijon ungra
stuixi.ua a aiurinum lo txi 24 ára,
sem lara á íæxur á ttmaiium 0 ul
0,30 Ui þess ao lara á sKrustoiuna
eoa i uuoina. Mikiii íjóidi aunarra
stuikna vxuuur i veriismiöjunum,
— „vegna þess að ung stuika verð-
ur ao vinua '. hn þao er eaki allt
og sunil. Þær kunua iika að eyóa
ttmanum, sem þær eiga afiögu.
'tOKUin t. U. Astriu bchuler, sem
á dagxiin viunur sem eiitKarnari
og tær 2o0 mork i kaup á manuði
og á kvofaxn gengur a namsskeið
iyrir symngarstuikur fmodelj.
Namsskexoto stenuur um tvo
maiiuox, en eítir jxað fær Astrid
Skirteiux. Ug þa gexur hun lariö að
gera ser vonxr uxn hærra kaup.
Jtiun er eltkx enn orðxn sextáu ara
goiiiui, en er sami pegar larxn að
hugsa ut nmm nunuruo marxunua,
sem hun vonast tii aö ia iyrstu
manuöma sem „mouei hins og
nu stanua saxvir, eyöir húu oxium
2o0 morkunum 1 iot, ai þvi aö
AstriU nyr enn þá ujá ijöiskyidu
siunx i i'iankxurt.
ixexke beuau er tuttugu ára
gömui og vinuur hjá utgaiufynr-
tækt. ixun nemur tunguinai við
husixOiann i hrankiuix, og hun
hoigar nækurnar og námsgjalUtð
meo peuxnguuum, sem hun fær
íyrir vunxu sxna. ixun er iædd i
Austur-ÞyzkaianUi. xxún er með
dokkt har og Uökk, dapurleg uugu,
seiu eru íreuiur lrónsk en þyzk.
ixun saumar sjáll’ iol sín. ixun á
mjog fáar vinkonur, i rauuinm á
liun aðeins kunmngjakouur, en
ekki viitkonur. Þegur iiuii er ekki
i vinnunm, eyðir liun megmuu
af timanuiu exn. Kn jalnvei iiun
neitar sér ekkx um iloisku skóna
og ieröalag tii Suður-Evrópu.
Eu þær eru ekki margar, sem
gcta huidið ai'ram námi, ei'tir að
þær eru iarnur aó vinna. Eifriede
Beck er tuttugu og eins árs gömul,
og liún sér eitir aö liaía ekki liaid-
ið áfram námi. iiún varð ung að
byrja að vinna til að iijálpa móð-
ur sinni, sem hýr i Marixurg. Faðir
hennur féli i striðinu. Fiinuitún
ára gömui sagði hún yið xnóður
Framhold & bis. 29.
Ifflattliíai ^ónaiion
Bréf frá ungri móður
ÝTIÐ BARNINU EKKI ÚT.
Húsakostur íslendinga er alltaf að batna.
Við eignumst vönduð og falleg hús, stærri
og skrautlegri stox'ur, en stæi'ð þeirra verð-
ur oft á kostnað þess húsrýmis, sem börn-
in þyrftu til leiks og staría. Hafa börnin
gleymzt í öilum hyggingari'ramförunum?
Þeim er stuggað út. En úti hefur þeim ekki
heldur verið ætlaður staður. Lóðin er
skrautgarður, þar sem börnin mega ekki
vera. Það liefur gleymzt að ætla þeim liluta
af henni sem leiksvæði, þar sem lielzt væru
nokkur ieiktæki, að minnsta kosti sand-
kassi og róla.
Á þennan hátt er börnunutn ýtí út á
götuna, en þar er líkamlegu og siðferðilegu
öryggi þeirra stefnt í voöa. Svo þykjumst
við uppnæm fyrir hinum tíðu fregnum af
umferðarslysum á börnum og umhveri'umst
af skelfingu, ef börnin venjast á sóðalegt
orðbragð eða aðra ljóta siði. Þá reynist
skólinn hagkvæmt skálkaskjól. Honum má
oft kenna það, sem aílaga fer í okkar eigin
starfil
Með sjálfum sér vita foreldrar þó, að
uppeldi barnsins fram að skólaskylduaidri
hvilir algerlega á þeirn. Einnig á skólaár-
unum þyrfti heimilið
að vera sterkasti að-
ilinn að uppeldinu —
i góðri samvinnu við
skólann. Skólarnir geta
aldrei létt ábyrgðinni
af lieimilunum, enda
er uppeldi barnanna
snar þáttur i ævistarfi
og lífshamingju for-
cldra sjálfra.
Fyrsti áfanginn i
uppeldisstarfi foreldra
er sá að búa börnin
undir skólann, svo að
þau hafi félagslegan og
vitsmunalirozka til þess
að taka skólakennslu.
Þetta tekst ekki á
heimilum, sem eru talin
of fin fyrir börnin og
þar sem allt situr í
fyrirrúmi fyrir þeim.
Það er dýrmætara að
eiga cfnileg börn en
fínar stofur. Reyndar er æskilegt að hafa
snoturt herbcrgi, þar sem ekki er gengið
um á „skítugum skónum'1, eins konar helgi-
dóm fjölskyldunnar, þar sein hún getur
átt friðsæl kvöld og áhyggjulausar sam-
verustundir. En sú stofa á að vera fyrir
fjölskylduna, en ekki að standa ónotuð
með dýrinilis húsbúnaði og bíða eítir
gestum.
UPPELDI í HJÁVERKUM.
Ef ég væri húsameistari, mundi ég ætla
yngstu börnunum leiksvæði sem næst
vinnustað móðurinnar og teikna barnaher-
bergi nálægt eldhúsinu. Rúmgóður borð-
krókur í eldhúsinu getur lika nægt. Þá
getur móðirin litið eftir börnunum, meðan
hún matreiðir, strýkur þvott eða sinnir
öðrurn innistörfum; hún getur leiðbeint
börnunum og örvað þau í leik og þannig
komið í veg fyrir árekstra milli þeirra.
Smábörn að leik i
mömmu.
Daglegt uppeldi smábarnsins fellur eðlileg*
í hlut móðurinnar, þó að auðvitað sé nauð-
synlegt og sjálfsagt, að faðirinn eigi einnig
sinn þátt í því. En langflestar mæður verða
að rækja það sem hjáverk með öðrum
heimilisstörfum.
Hlutverk móðurinnar er því erfitt og
vandasamt og óneitanlega freistandi að
senda börnin út á götuna, svo að móðirin
losni við þau um stund og fái frið við
verkin. Sá friður verður þó of dýrkeypt-
ur, ef barnið rápar gæzlulaust úti á með-
an. Því fylgir margvísleg hætta. En ef móð-
irin getur komið barninu í gæzlu á leikvelli,
þá ávinnst tvennt i einu: Barnið getur
leikið sér við önnur börn, og móðurinni
gefst tóm til þess,að snúa sér einhuga að
daglegum heimilisstörfum. Samt nægir
þetta barninu alls ekki. Það þarf að fá leik-
félaga heim til sín. Aðeins þannig tekst
innileg vinátta með börnum. Auk þess fær
móðirin þá tækifæri til að kynnast þcim
börnum, sem barn he-nnar umgengst, leið-
beina þeim í leikjum þeirra, sætta þau,
þegar kaslast i kekki, koma þeim af stað i
nýjan leik og sjá urn, að enginn sé hafður
út undan.
Þetta leiðbeinandi
hlutvcrk móðurinnar er
mikilvægt. Sum börn
eru reyndar gædd svo
miklum foringjahæfi-
leikum, að þau geta
stjórnað í leik. Hitt er
þó algengara, að allir
vilja ráða, og þá er
þörf á sáttasemjara. f
hóp eru börnin líka
oft hugmyndasnauð og
eirðarlaus og vita ekki,
livað þau eiga að taka
sér fyrir hendur, en
móðirin getur borið
fram hugmyndir og
skipað hlutverkum i
leiknum þannig, að all-
ir séu ánægðir. Móðir-
in þarf að gera sér
jxennan þátt i uppeld-
ishlutverki sínu sem
ljósastan og búa sig
undir hann. Það reyn-
ist börnunum þrosltavænlegra en að móð-
ii-xn áviti þau og býsnist yfir þeim spillandi
áhrifum, sem börn hennar verða í'yrir á
götunni.
UPPELDISNÁMSKEIÐ
IIANDA MÆÐRUM.
Til þess að móðirin sé þessu hlutverki
fyllilega vaxin, þarf hún nð hafa einhverja
þekkingu á leikjum barna, bæði hópleikj-
um og ýmiss konar föndri, sem börnura
jiykir gaman að fást við. Hún jiarf að vita,
hvaða leikir hæfa hverju aldurs- og þroska-
skeiði, og kunna að hagnýta ódýrt og auð-
fengið föndurefni.
En hvað er gert til þess að fræða mæð-
ur um þetta cða annað varðandi uppeldi
barnanna? Alæður fá pésa um meðferð
ungbarna, þegar þær fara heiin af fæð-
ingardeildinni, og það er auðvitað gott og
Framhald á bls. 29.
eldhúskróknum hjá