Vikan - 28.01.1960, Blaðsíða 31

Listamaðurinn tekur fram bunka
af skissum, sem hann liefur gcrt
á fcrðum sinum um landið, og
breiðir þær á gólfið.
— Hverju spáir þú um framlið
málaralistarinnar hér lijá okkur?
suyrjum við til jjess að koma lista-
manninum í vanda.
— Ég lield, að við finnum sjálfa
oklcur í eigin umhverfi. Landið
okkar er gullnáma, ströndin, Jiorp-
in, öræfin — — — Ég er stað-
ráðinn í þvi að haida áfram að
mála landslagsm.vndir og held lik-
lega sýningu á oliumyndum i vor.
Það verða myndir úr þorpum hing-
að og þangað og af fjörum, — já,
fjörum, fjörur eru stórkostlegar.
— En hraunin?
— Jú, en Kjarval er búinn að
fara svo hömlum um hraunin, að
það cr crfilt að finna nokkuð
nýtt þár.
— Sumir mála lif fólksins og
störf.
— Vissulega hef ég áliuga á þvi
lika, en ég geri figúruna aldrci að
aðajatriði i mynd.
— Þér finnst, að þess þurfi ekki
til þess iið gefa myndinni lif?
— Alis ckki. Suinuiu kann að
finnast það, en mér finnst það
ekki. Það er nú cinmitt |)iið
skemmtilega við þetta, hvað menn
lita misjöl'num augum á hlutina.
— Þu átt við. að lifið væri ekki
eins skcnimlilegt, ef allir væru
sammála.
— Nei, j>að væri litið i ]>á veröld
varið. Þá held ég, að ég vildi lield-
ur fara til tunglsins.
GS.
Yið gelum ekki
að liugleiða það, að sennilcga hefði
þessi maður, scm hann kynntist
fyrir liendingu, verið sá, er siðastur
Icit föður hans á lifi. Hins vcgar
hafði hann ckki minnsta hugboð
um, hve sterkar og ástríðuþrungn-
ar þær tilfinningar voru, sem legið
höfðu innibyrgðar bið innra nieð
þeim, er á hann hlýddu, og að þessi
hversdagslega orðaða frásögn lians
gæti orðið til að leysa þær úr
viðjum.
Hann hafði liorft á Jóbönnu,
meðan á frásögninni stóð. Hún
hafði aldrei þessu vant lagt si-
vinnandi hendur sinar i skaut sér
og látið saumaskapinn lönd og
leið, starað á hann og blýtt frá-
sögn hans opnum munni, svo að
sá í mjallhvítar tennurnar milli
rauðra varanna. Allt í einu tók
liann eftir því, að henni brá. Hún
tók andköf, sjáöldur hennar
]>öndust út og myrkvuðust, og til-
lit hennar varð angist þrungið. Var
það hið lirottafengna i frásögninni,
sem gerði hana svona óttaslegna?
hugsaði hann og reiddist sjáll'u.in
sér. Honum varð litið af henni til
Leons. Hann var náfölur og hafði
kreppt hendurnar um stólbakið i
krampakenndu taki. Svo kastaði
hann frá sér stólnum, Iiatlaði sér
fram á borðið og starði á Herbcrt,
rciðitrylltum augum.
Og Herbert, sem einnig var stað-
inn á fætur, gat ekki með ncinu
móti imyndað sér, hvað að vini
sínum gengi.
Honum gat að sjálfsögðu ekki
komið það til Iiugar, að þau syst-
kinin höfðu heyrt j>essa sögu áð-
án annars vcrið
Auk þess að vera
nauðsynlegt við bakstur,
er ROYAL lyftiduft ágætt við aðra matar-
gerð, t. d. við eftirfarandi:
Eggiakölcur (ommelettur)
verða léttari el þér ootið
teskeið UléttfuUa) ai
ROYAL lyitidufti á móM
hverlu eggi.
Nasst et þór steykið Hak
blandid ROYAL lyftidulti
Mman við raspið. Hið
steykta verður betro oq
stokkara. Hæfileqt er að
noto tek. UiettiuUa) a!
ROYAL lyftiduhi á moti
30 qr. af raepL
Kartöflustappan verður
loítmeiri oq heUt et 2 Uk.
UléttfuUar) «1 ROYAL
lyftldulti eru hrærðar
Knnan við meðolekammt
Royal lyftiduft er
heimsþekkt gæðavara sem reynslan
hefur sýnt aS aetii má treysta.
Marensbotnar oq annað qert
úr eqqiahvitum oq sykri verð-
ur finqerðara ef ROYAL lyfti-
duft er notað. þanniq: Á móti 2
mtsk. (sléttf.) af sylcri oq einni
eqqiahvitu komi l/) tsk. (sléttl.)
aJ ROYAL lyfUdulti.
NOTIÐ
Royal
Framhald af bls. 11.
að Leon hafði litið upp til föður
sins og liann var stoltur af lionuin.
Það var viðkvæmni i auguni Jó-
liönnu, er henni varð lilið til ller-
berts, ]>egar liann sagði þcim ýniis-
lcgt, séiíi hann mundi um móður
sínu, en bun bafði auðbeýrilega
slaðið honum nær ,en fiiðir lians.
En svo fór Herhert að segja þéjni
af manni nokkruift, seni hann hafði
komizt i kynni við ekki alls fyrir
löngu, einn af félögum föður hans
úr liernum. Þcir höfðu barizt hlið
við hlið i oruslunni hjá liin, og
sennilega liafði liann rætl við föð-
ur Hcrbcrts siðastur manna.
Sjálfur liafði maður þessi særzt,
sagði Hcrbcrt. Sprcngjukúlubrot
lenti i öðrum fæti lians. Og þar
sem liann lá og gat ekki hreyft sig
úr slað, hafði liann orðið vitni að
þvi, cr faðir Iierberts liáði einvigi
við franskan licrmann, — kvaðst
sjá enn fyrir hugskotssjónum sin-
um, þar sem þeir börðust upp á
líf og dauða, en bak við þá gnæfði
gömul mylla, liálfbrunnin og lösk-
uð. Þessi Fransmaður hafði verið
hár vexti og sterklegur, með mik-
ið, svart skegg. Hinn særði þráði
mest að mega veita félaga sínum
lið, en mátti sig hvergi hræra. Og
um leið og liann missti meðvitunil,
sá liann föður Herberts reka byssu-
sting sinn á kaf i vinstri síðu
Fransinannsins.
Ilann gerðist hrifinn og lirærð-
..ur,• þegar hann sagði frá þcssu; það
«rkaði svo einkennilega á liann
ur, — að móðir þeirra hafði sagt
þeim liana, daginn seiu faðir
þeirra var jarðsunginn. Ilenni
hafði verið leyft að tala við hel-
særðan eiginmann sinn, stiindu áð-
ur en liann lézt, og hann liafði
sagt licnni af einviginu við Þjóð-
vei'jann lijá brunarústum myll-
unnar ...
Jóllanna gekk til Lcons, lagði
höndina ó öxl honum og reyndi
að sefa geðshræringu hans. En
hann liratt henni frá sér.
— Ekki getur hann vitað . . .
sagði hún, en lauk ekki við setn-
inguna.
— Reyndu ekki að taka málstað
lians, öskraði Leon. — Er þér þá
ekki enn ljóst, hver liann cr? Son-
ur föðurmorðingja okkar . . .?
Hcrbert brá. Nú skildi liann i
einu vetfangi, hvcrnig i öllu lá.
Honum ofbauð tilgangsleysið i
j>cssu öllu saman, . . . en hann gat
ekkert að þvi gert. Faðir lians
liafði líka fallið. Honum liafði
jafnvel ekki verið búin eigin gröf,
svo að hann gæti heiðrað minn-
ingu hans sem sonur og skreytt
liana blómum.
Andrúmsloftið i litlu stofunni
á búgarðinuum var magnað spennu,
— og það er eklu að vita, hvernig
farið liefði, ef Jólianna hcfði ekki
allt í einu beint huga þeirra að
örðu, er hún lirópaði upp yfir sig
í ógn og skelfingu:
— Fljótið . . .
Þctta eina orð rauf samstundis
þann vilahring, sem örlögin höfðu
dregið umhvcrfis ungu menniua
tvo.
Og nú vcitiu þeir þvi einnig
athygli, sem Jóhanna liafði . Jagt_
hlustir við uni hrið, — hinura ■
þunga gný.. . ' ' -
Leon lók undir sig' stökk og yár •
i einu vetfangi horfinn út um
dyrnar, út í myrkrið. Þau Jóhanna
og Herbert hröðuðu sér á eflir hon-
uin.
— Skepnurnar, hvíslaði Jóhanna
og greip undir arm Hcrbcrls. Við
verðum að reyna að bjarga þcim.
Það lá við sjálft, að stornnirinn
hrifi þau með sér. Þau studdu
hvort annað og börðust gegn lion-
um komust lieilu og höldnu að
gripahúsinu og bjálpuðu Leon að
Ieysa skepnurnar og hlcypa þeim
út, fjórum kúin og nokkrum sauð-
kindum, sem óðara liurfu út í
myrkrið. Síðan gekk Leon til best-
anna, sem stóðu bundnir á bás.
Þeir höfðu bersýnilega bugboð um
hættuna, j)vi að þeir frýsuðu og
kröfsuðu með hófunum. Leon
klappaði þeim á makkann og
strauk fax þeirra eins og i kvcðju-
skyni, um leið og hann hleypti
þcim út. Og svo hurfu þeir út i
myrkrið og storminn.
Það mátti ekki heldur scinna
vera, þvi að i sömu andrá skall
Framhald á bis. 34.
— Mcr sýnist forstjórinn tauga-
óstyrkur. —
— Þú skalt vara þig á honum —
hann er þekktur að þvf að hrella
sölumenn. —•
VIKA.N
91