Vikan - 11.02.1960, Blaðsíða 7

nlCur útistigann, tekur hann á sprett, eins og hann eigi lifiC aO leysa.
Prinsinn stendur viO bilinn og froCufellir af reiCi.
— BölvaOur Þorskurinn þinn, hvæsir hann, — hvurn ...
— ViÖ verOum aO flýta okkur héOan, Prins, ÞaO er allt I uppnáml á
hótelinu.
— Þú veröur aö aka, segir Prinsinn, ég sé svo til ekkert
— Ég hef næstum aldrei tekiO í stýri, og þaO eru tiu ár síöan.
— Seztu inn, hvæsir Prinsinn. — Ég skal hjálpa þér aO koma honum
af staö.
Flabbi gripur um stóra stýriC á Buicknum, og Prinsinn skýrir fyrir hon-
um, hvaO sé hemlar, benzíngjöf, og Flabbi stígur á. Billinn þýtur af staO
meö mikium rykk, rifur meö sér smákjarr og er brátt kominn út á aOal-
götuna.
— KeyrOu eins hratt og þú getur, segir Prinsinn.
Stóri billinn þýtur áfram til vinstri og hægri, og Flabbi finnur, aO
vegurinn er talsvert háll, en hann lætur sér þaö i iéttu rúmi liggja, þvi
aö kampaviniö og hraöinn stigur honum til höfuös.
— Nú kemur bill á móti okkur, segir hann.
— FarÖu út á vegbrúnina, og aktu varlega, segir Prinsinn.
En í staö þess heyrir Prinsinn hvin í vélinni, hann finnur mikinn dynk
og heyrir málm skelia á móti málmi.
— Þar fór hann ofan í skurð, segir Flabbi.
— Flón, segir Prinsinn, — þú veröur ...
— Vertu rólegur, kunningi, segir Flabbi, — billinn var fullur af lög-
reglumönnum.
— En, Flabbi, þú veröur aö aka hraöar, svo aö þeir nái okkur ekki.
— Flabbi eykur feröina á þráöbeinu-n vegarspotta.
— HvaÖ erum v:Ö á mikilli ferö, Flabbi?
— Uss, Prins, mér sýnist ég sjá iest
— Já, hérna eru járnbrautarteinar, faröu varlega.
— En viö erum á svo mikilli ferö, aö við getum ekki stanzað á hál-
um veginum.
— Reyndu nú aö hugsa af viti, Flabbi, hrópar Prinsinn.
Flabbi beitir öllum hestöflum bílsins og veltir því fyrir sér, hvor komi
á undan, þeir eöa lestin, og smátt og smátt virðist honum, aö bíllinn og
lestin komi samtimis i mark. Þess vegna lokar hann augunum, og þeir
heyra djöfullegan blástur frá lestinni i nokkurra metra fjarlægö.
— HliðiÖ tók bara örlítið lakk af honum, segir Flabbi og opnar augun
aftur, en um leiö og hann segir þetta og heyrir Prinsinn andvarpa þungt,
sér hann eitthvað rautt beint fyrir framan sig, og um leiö heyrast miklir
brestir, og siöan er niðamyrkur.
— Mér finnst ég hevra gagg, Flabbi.
— ViÖ sitjum eins og tveir hanar I hænsnabúi, Prins.
— Taktu pokann og skrautgripina, segir Prinsinn, — svo hlaupum viö
af stað.
Þeir hlaupa eftir þjóöveginum og haldast i hendur, því aö Prinsinn
sér ekki neitt, og eftir tiu minútur koma þeir aö litilli járnbrautarstöð.
— Þarna, segir Flabbi, — þá er okkur borgið, teinavagn.
— Hvað þá, Flabbi?
— Gamaldags teinavagn til þess að rannsaka járnbrautarteinana, og
viö veröum fljótir í förum, þvi að þetta er allt niöur í móti.
Flabbi kemur vagninum út á aðalteinana, og brátt er vagninn kominn
á fleygiferö, hraöar og hraðar.
— Heyrðu Prins, segir Flabbi, sem er að reyna hemlana, — þessi bremsF
er i ólagi.
— Erum viö á mikilli ferö?
— Við erum víst á svona 60 kílómetra ferð, og þaö hallar alltaf niöur
i móti.
— E'f viö mætum nú lest, Flabbi.
— Viö veröum aö vona, aö viö gerum þaö ekki, aö minnsta kosti ekki
á beygju.
— Mér finnst ég heyra eitthvaö, segir Prinsinn, — eins of í lest.
— Við skulum vona, aö hún komi aftan aö okkur, en ekki'á móti, þvi
að ef hún kemur aftan að, getum v:Ö keyrt lengur en ef hún kemur á móti.
— Eigum viö að stökkva, Flabbi?
ucilhAkMaHUVh
— Ég hef verið $ steinlnum, segir Flabbi, — ég á viö ...
— Já, þér eruð enn sami gleiðgosinn og í gamla daga.
— Skál, segir Flabbi og drekkur út.
Eigum við ekki að taka ofan þessar kjánalegu grímur, Enger.
— Ekki strax, segir Flabbi.
— Þér eruð ekkert breyttur, þér viljiö ekki sjá konurnar I réttu ljósi.
Flabbi situr og horfir á kampavínsflöskuna, og honum gremst, hve íitiö
kemst i hvert glas, og skyndilega tekur hann flöskuna og setur stútinn
aö vörum sér og tæmir úr henni.
— Enger, þó.
— Ég ætla aö ná i viski, segir Flabbi og ris á fætur.
— En, Fnger, hvaö á ...
Flabbi er kominn út, áöur en hún fær lokið máli sinu, og hann fer
niður og sér, aö Þar er fjöldi fólks og mikiö gengur á niöri í móttöku-
salnum. Dyravöröurinn. sem er bundinn og keflaöur, er borinn út á gólfiö.
Hann kemur auga á Flabba, sem kemur niður stigann og starir ráövilltur
á hann, en hann getur hvorki bent né sagt neitt. Flabbi notar sér upp-
námiö og flýtir sér til dyra, íer rólegur út, en þegar hann er kominn
— Ég verö kyrr, segir Flabbi.
— Þarna, segir hann, — þarna kemur hún aftan aö okkur, ég sé ljós-
kastarann
— Ég stekk, hrópar Prinsinn.
— Þegar hún er fyrir aftan okkur, segir Flabbi, — þá vitum viö, aö
viö mætum ekki lest, svo að v:Ö getum verið rólegir.
Prinsinn veit ekki, hvaö hann á aö halda um þetta, en hann reynlr að
róa taugarnar andartak lengur, þótt hann eigi mjög erfitt með þaö.
— Er lestin langt fyrir aftan okkur?
— Hún er aö nálgast, segir Flabbi, — lánaðu mér vasaljósið.
— HvaÖ ertu aö gera núna, Flabbi?
— Setja upp bakljós, segir Flabbi, — svo aö ÞaÖ veröi ekki keyrt á okk-
ur. Hæ, þarna sé ég Ijós fram undan, það hlýtur aö vera stööin
Teinavagninn ekur yfir brú og inn aö stöðinni. Þar stendur maöur og
veifar rauöum fána af miklum móöi.
— HvaÖ er nú á seyði, Flabbi?
— Ég er aö veifa manni, sem er meö rautt flagg.
Framhald A bls. 28,