Vikan


Vikan - 11.02.1960, Blaðsíða 22

Vikan - 11.02.1960, Blaðsíða 22
Viviane var uppi, hávaxin og vel klædd í dökk- um ullarkjól, meö lítið men eitt skartgripa. — Hefur þú gleymt, að Sauget uppboðið er i dag? Síðan ég keypti íbúðina fyrir Yvette, hefur hún tekið einhverja eyðslusýki, sérlega kaupir hún hluti handa sjálfri sér, skartgripi og slikt, eins og hún sé að reyna að jafna sakirnar með þvi. Á Sauget uppboðinu eru seldir skartgripir — Ertu þreyttur? — E'kki. svo miög. — Ertu að verja mál núna? — Tvö leiðindamál 1 hinu þriðja, sem er erfið- ara, vill sækjandinn fá réttarhlé. Aðeins ef hún vildi hætta að horfa svona rann- sakandi á mig, eins og hún lesi út úr mér það sem mér er innanbrjósts í smáatriðum. Ef til vill hefur hún álltaf verið svona, en ég hef ekki veitt því athygli fyrr. Albert þjónar okkur t'l borðs, vandvirkur og þögull — Last þú fréttirnar 'um Moriat? — Ég hef ekki séð blöðin. — Hann er að mynda stjórnina. — Með mönnunum, sem Carina sagði okkur frá í gær ? — Með nokkruvn minniháttar breytingum. Einn starfsbræðra þinna verður dómsmálaráðherra í nýju stjórninni. — Hver? En ég er bókstaflega orðinn spenntur af til- hugsuninni: Að ferðast saman eins og raunveruleg hjón. Þannig höfum við Yvette aldrei verið. En við munum verða það i nokkra daga, og þjónarnir munu kalla hana ,,frú“. Hvernig gat skap mitt breytzt svo mjög á svo fáum mínútum? — Hvað er að þér? — Mér? — Já. Þér datt eitthvað í hug. — Þú varst að minnast á heilsufar þitt. — Nú? — Ekkert sérstakt. Mér datt bara i hug, að jólin væru skammt undan, og ef til vi 11 myndi ég gefa sjálfum mér hvíldarstund. — Loksins. Hana grunar ekki hvað ég á við, annars hefði hún ekki sagt Þessi orð með slíkum létti. Ég verð að koma við hjá Yvette á leiðinni til Róttarhallarinnar, til þess að segja henni frétt'.rn- ar. Ég veit ekk: enn hvernig ég skipulegg þetta, en ég veit, að það verður gert. — Hvert hefur þú í hyggju að fara? —; Hef ekki hugmynd um það ennþá. — Til Sully kannski? — Áreiðanlega ekki. Ég veit ekki hvaða kjánaskapur réði því, að við keyptum okkur sumarhús nálægt Sully. Frá byrjun þótti mér staðurinn leiðinlegur og ég get ekki Ég hika við að stökkva upp á nef mér, vegna þess að þetta er staðreynd. Kannski myndi mér létta við að gefa mér lausan tauminn. jafnvel þótt ekki væri nema til að gleyma Mazetti, en ég hef ennþá Það mikið vald á mér, að ég geri mér Ijóst, að ef ég byrja, verður ekki svo auðvelt að hætta aftur. Hve langt myndi ég ganga? Ég hef um of margt eö hugsa, og er ekki reiðubúinn til þess i dag. Ég vil komast hjá sprengingu. Þar að auki er mín beðið í Réttarhöllinni. — Þú virðist vera mjög næm á hlutina. — Ég er farin að þekKja þig. Ert þú viss um Það ? Hún brosir eins og sá, sem aldrei hefur efazt um siálfan sig. - Miklu betur en þú heldur, segir hún Ég stend upp frá borðinu áður en hún hefur lokið við eftirmatinn. — Afsakaðu. — Auðvitað. Það gerir ekkert. Svo hika ég við dyrnar. Það er erfitt fyrir mig að yfirgefa hana svona. — Sé þig bráðlega. — V:ð hitt.umst hjá Gaby í kokteilnum, er það ekki? — Ég vona að ég komist þangað. — Þú lofaðir manninum hennar þvi. — Ég geri hvað ég get. Þegar ég fer út, dettur mér í hug að ganga úr — Gettu. — Ég hef enga hugmynd um það, og engan áhuga á því heldur. — Riboulet. Hann er heiðarlegur maður en metorðagjarn — kannski hefur hann valið heiðarleikan, vegna þess að stundum er hann auðveldasta leiðin — Hefur Pémal komið? — Hann kom ekki í morgun — ég var á fundi. -- Færð þú ennþá sprautur hjá honum? Þetta segir hún til að fá mig til að viðurkenna, að nú gefur hann mér sprautur heima hjá Yvette. Þetta er að verða óþolandi. Við erum að vísu ekki orðin óvinir ennþá, en við höfum ekkert til að tala um, og máltiðirnar verða sífellt óþægilegri. Hún hugsar ekki um neitt annað en að ná í mig aftur, eða öllu heldur að fá mig til að hætta við Yvette, en á hinn bóginn geng ég sífellt með þá hugsun i kollinum, að fá að sjá Yvette í hennar sæti. Hvernig getum við horfzt i augu við slíkar and- stæður? Ég er til dæmis sannfærður um, að ef hún vissi um heimsókn Mazettis i morgun, vissi hvernig allt er í pottinn búið, og gæti fengið heimilisfang hans, myndi hún ekki hika við að gefa honum upp heimilisfang Yvette Því meir sem ég hugsaði um þetta, þeim rnun meiri áhyggjum veldur það mér. Ég veit ekki nema ég myndi hringja á Viviane, væri ég í spor- urn Mazettis, og spyrja hana sömu spurninganna og hann spurði mig hvað eftir annað í morgun. Hann myndi áreiðanlega ná góðum árangri í þeim viðskiptum við hana Það er kominn tími til að ég fari að rífa mig upp úr þessu ástandi Mestir erfiðleikar mínir stafa af þreytu, og þetta gefur mér nýja hugmynd, sem nægir til að reka allar hinar á brott.. Or því að allir eru að ráðleggja mér, að ég skuli taka mér hvíld, hvers vegna ekki að nota þá jólafríið til þess að fara upp í fjöllin eða til Rívierunnar með Yvette? Þetta yrði í fyrsta sinn, sem við ferðuð- umst saman, og einnig í fyrsta skipti sem hún sæi annað landslag en Lyon eða París. Hvernig skyldi Viviane taka því? Ég sé fyrir mér orðasennu. Hún mun verjast, og tala um þann skaða, sem ég geri sjálfum mér sem lögfræðingi með þessu. þolað fólk, sem ræðir ekki um neitt annað en villidýr, byssur og hunda. — Bocca hefir fyrir löngu boðið þér að koma og heimsækja hann til Montone, eða jafnvel að nota Iiúsið, þótt hann sé ekki þar. Það er sagt, að staðurinn sé dásamlegur. — Ég athuga málið Hún er farin að hafa áhyggjur, vegna þess að ég sagði að „ég“ myndi athuga málið, og af því að ég spyr hana ekki ráða E'r ég að sleppa inér út í vitleysu? Ég get ekki að því gert, að ég er kátur í skapi. Mín vandræði eru á bak og burt. Við Yvette förum saman í ferðalag og leikum herra og frú.. Hún verður hrifin af þvi. Mér hafði ekki 15. HLUTI komið það til hugar fyrr. Þegar við förum út hér í París, er hún alltaf kölluð ungfrú. Það verður öðruvísi á hótelinu í fjöllunum eða á Rívíerunni. — Ertu að flýta þér? ___ Tá. Þvi miður þarf ég að bíða heilar þrjár vikur. Mér virðast þær sem heil eilífð, og nú veit ég, að ég fer að óttast allar mögulegar hindranir. Ef allt væri upp á það bezta, myndum við fara strax í dag, og ég myndi gleyma hinu andstyggilega samtali okkar Mazetti þegar í stað. Það þyrfti ekki mikið til ég sleppi öllu frá mér, og héldi af stað án þess aö segja Viviane frá Því. Ég get hugsað mér svipinn á andliti hennar, þegar hún fengi símskeyti eða símtal frá Cannes eða Chamonix. — Kom eitthvað sérstakt fyrir i morgun? spyr hún sakleysislega. Þarna kemur það. Hún hefur getið sér þess til, og ég hef áhyggjur af þvi. — Hvað gæti svo sem hafa skeð? — Ég veit það ekki. Þú virðist ekki vera eins og þú átt að þér. — Hvernig virðist ég þá vera? — Eins og þú reynir allt hvað af tekur að forð- ast að hugsa um einhvern óþægilegan hlut. skugga um, hvort Mazetti sé i nágrenninu. Nei. Ég get ekki komið auga á hana. Lífið er dásamlegt. Ég geng af stað. Það var hvítt ryk i loftinu, en ekki farið að snjóa ennþá. Ég kannaðist við þennan stiga. Hann er mjög áþekkur stiganum heima hjá mér — sama járn- handriðið, sem alltaf er kalt undir handtakinu og steinþrep upp á aðra hæð. Ibúðin er á fjórðu hæð. Ég hef lykil. Ég hef ánægju af að nota hann, en samt fyllist ég í hvert sinn efasemdum um það, hvað bíði mín innan dyranna. I anddyrinu opna ég munninn til að segja henni fréttirnar, til að kalla upp sigri hrósandi: — Hvar heldur þú að við munum verða á jól- unum? En Jeanine kemur fram, í svörtum kjól með hvíta svuntu, með útsaumaðan kappa á höfði og leggur fingur á varir sér. — Uss. Augnaráð mitt, sem þegar er orðið áhyggjufullt, hvilir spyrjandi á henni, en hún brosir — Hvað er á seyði? — Ekkert, hvíslar hún. —• Hún er bara stein- sofandi. Hún tekur hönd mina og leiðir mig inn að svefnherbergisdyrunum og opnar hurðina i hálfa gátt. 1 hálfrökkrinu get ég greint hár Yvette á svæflinum, útlínur líkama hennar undir ábreið- unni og nakinn fót, sem stendur út undan. Jeanine gengur að rúminu og breiðir hljóðlaust yfir fótinn, kemur síðan til mín og lokar hurðinni aftur. — Á ég að skila einhverju til hennar? — Nei, ég kem aftur í kvöld. Það var glampi í augum hennar. Hún hlýtur að vera að hugsa um það, sem skeði á mánudaginn, og hefur gaman af því. Við Yvette förum saman í ferðalag og leikum herra og frú. Hún verður hrifin af því. V I K A N 22

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.