Vikan - 23.06.1960, Síða 7

t í^eU-íkit
,,Að vera nektarfyrirmynd er alveg eins heiðarlegt
starf og hvað annað“
Smásaga eftir Jan S. Gerdsen.
Dag nokkurn, er Mikael kom heim, var svip-
ur Britar óræður eins og Mónu Lisu.
„'Hvað í ósköpunum er að?“ spurði hann
áhyggjufullur. Hún varð enn þá leyndardóms-
fyllri en áður. Hún lagði hendurnar um háls
honum og hvíslaði ...
Þegar mesti fögnuðurinn var liðinn hjá og
þau voru niður sokkin í drauma sina, sagði
Brit: „Ef það verður drengur, þá á hann að
heita Mikael eins og þú.“
„Og ef það verður stúlka, þá á hún ...“
„... að heita Veroníka,11 greip Brit fram i.
Það dró ofurlítið niður i Mikael. Svo spurði
hann varfærnislega: „Hvað á hún að heita?“
„Veroníka, — það hef ég ákveðið fyrir löngu.“
Mikael strauk hár hennar og varð áhyggju-
fullur á svip. „Liður þér ekki vel, stúlka mín?“
spurði hann fullur meðaumkunar.
„Það er ekki nauðsynlegt að tala við mig i
þessum tón,“ svaraði hún með grátstafinn í
kverkunum. „Þú manst auðvitað elcki eftir fyrstu
myndinni, sem við sáum saman. Aðalhlutverkið
var leikið af Veroníku Lake. Þú tókst ekki eftir
neinu nema myndinni, en ég lokaði augunum og
lét mig dreyma um að giftast þér, og ég hét
sjálfri mér því, að ef sá draumur rættist, skyldi
ég í þakkarskyni skíra fyrstu dóttur okkar
Veroniku.“
Næsta hálfan mánuðinn hafði hvorugt þeirra
orð á þessu, því að nóg var um að hugsa. Síð-
degis á sunnudegi stakk Mikael upp á þvi, að
þau skyldu fá sér gönguferð i skemmtigarðin-
um. Þau leiddust og töluðu um, að næsta ár
á sama tíma yrði barnavagn með í förinni og
þar næsta ár ætluðu þau ...
Skyndilega nam Mikael staðar fyrir framan
styttu eina þar í garðinum og horfði á hana
með undrunarsvip. Hann sleppti Brit og geklc
fast að styttunni .„Þetta var undarlegt,“ taut-
aði hann.
,jHvað?“ spurði Brit dálítið óróleg, vegna þess
að þetta var nýleg stytta af hálfnakinni konu.
Mikael sneri sér hægt við. „Hvað sagðirðu?“
spurði hann, og fjarrænum glampa virtist bregða
fyrir í augum hans. „Það var svo sem ekkert
sérstakt,“ svaraði hann. „Við skulum lialda
áfram, elskan.“
„Nei, alls ekki!“ hrópaði Brit ákveðin. „Fyrst
verður þú að segja mér, hvað er svona undar-
legt við þessa styttu.“
„Ég er búinn að segja þér, að það er ekki
neitt.“
„Vitleysa."
„Þú mátt þá ekki reiðast, elsku Brit mín. Þú
mátt alls ekki verða reið, ef ég segi þér, hvað
það er, sem er svona skritið. Mundu, að þú
liefur sjálf beðið um að fá að vita það. Sjáðu
nú til,“ sagði hann og benti á styttuna, „ég
þekki þessa stúlku.“
Brit starði á hann. „Þekkir þú ...“
„Já, auðvitað fyririhyndina að styttunni,"
greip Mikael fram i. „Hef ég aldrei sagt þér frá
lienni?“
„Nei, það get ég fullvissað þig um, að þú hefur
ekki gert.“ Brit virti styttuna gremjulega fyrir
sér. „Hálfnakin!“ hreytti hún út úr sér —
„og í þokkabót í almenningsgarði."
„Langar þig til þess að heyra meira um hana?“
spurði Mikael.
Hún kinkaði ákveðin kolli.
„Sjáðu nú til. Einu sinni var ég að læra að
teikna, af því að ég þélt, að ég væri listamanns-
efni. Er við vorum hætt að teikna eftir tann-
kremstúbum, blómavösum og svoleiðis drasli,
fórum við að teikna lifandi fyrirmyndir."
„Þá liefurðu skrökvað að mér, Mikael. Þú
sagðir, að þú hefðir aldrei náð svo langt að
teikna lifandi fyrirmyndir,“ skaut Brit inn i.
Mikael liugsaði sig um. „Er það satt? Því man
ég ekki eftir. Þú vilt þá ef til vill ekki heyra
meira?“
Brit spennti greipar og kinkaði aftur kolli
ákveðin á svip.
„Sjáðu nú til. Fyrst var hún fyrirmynd, — já,
rétt eins og hver önnur fyrirmynd. En svo dag
nokkurn ...“ Mikael rótaði í mölinni með fæt-
inum. „Brit, þú mátt ekki misskilja það, sem ég
„Fyrst verður þú að segja mér,
hvað er svona undarlegt við þessa
styttu."
ætla að segja þér. Þú verður að lofa mér þvi.
En skilurðu, dag nokkurn fékk ég tækifæri til
þess að vinna sérstakt verkefni með fyrirmynd,
og fyrirmyndin var þessi unga stúlka. Ég átti
að ljúka teikningunni á tveimur dögum og skyldi
ekkert annað gera á meðan ...“ — „Og fyrir-
myndin?“ skaut Brit hæðnislega inn í.
„Já, auðvitað, — það var hluti af verkefninu.
Fyrri daginn töluðumst við ekki við. Hún var
víst mjög feimin.“
,^Hu ...“ fnæsti Brit. „Hún hefur sjálfsagt
verið afar feimin, þar sem hún gat stillt sér
upp nakinni fyrir ykkur alla.“
„Vitleysa, Brit. Að vera nektarfyrirmynd er
alveg eins heiðarlegt starf og hvað annað. Hún
var aðeins fyrirsæta til þess að vinna sér inn
peninga fyrir tónlistarnámi.“
„Hvernig veiztu það, ef þið töluðuð ekkert
saman?“ Brit var alltaf á varðbergi.
„Það var nú einmitt það, sem ég ætlaði að
fara að segja þér. Um kvöldið vorum við bæði
orðin þreytt og þörfnuðumst hvildar. Við fórum
í bió, og á eftir fórum við út að dansa. Þá sagði
hún mér frá draumum sínum og framtíðar-
áformum, og svo fylgdi ég henni heim.“
„Og svo kysstirðu hana auðvitað." Brit skalf
á beinunum.
Mikael hló. „Brit þó, — þú mátt ekki vera
svona afbrýðisöm gagnvart fortið minni. Ætl-
arðu kannski að bera það á mig, að ég hafi
verið þér ótrúr, áður en ég kynntist þér? Taktu
nú eftir. Á kvöldin var hún ekki fyrirsæta og
ég ekki teiknari. Þá var hún aðeins venjuleg,
ung stúlka og ég ungur maður. En daginn eftir
vorum við aftur teiknari og fyrirsæta.“
„Hvað gerðist svo fleira?“
Mikael andvarpaði. „Þegar ég hafði lokið
þessu ákveðna verkefni, byrjaði ég aftur í mynd-
listarskólanum. En hún kom ekki. Hún hafði
sent kennaranum bréf og beðizt afsökunar á
þvi, að hún gæti ekki lengur verið fyrirsæta.
Ég fékk einnig bréf frá henni. Þar stóð aðeins
... Jæja, það skiptir annars engu máli.“
Brit nauðaði í honum. „Jú, gerðu það. Það
er ekki hægt að byrja að segja frá einhverju
svona, hætta svo allt i einu og segja, að það
skipti engu máli.“
Mikael leit alvarlegur í brún augu hennar
og sagði hægt. „Þar stóð aðeins, að við mundum
aldrei sjást aftur, af þvi að hún elskaði mig
svo heátt.“
Það varð augnabliksþögn. Brit var orðin vot-
eyg af meðaumkun með stúlkunni, og þegar
Mikael hafði virt höggmyndina fyrir sér um
stund, sagði hann: „En hún hefur sem sagt ekki
náð svo langt enn þá, að hún geti hætt að vera
fyrirsæta.“ Hann andvarpaði og hélt áfram:
„Hún var yndisleg stúlka, sem vildi ná langt í
list sinni.“
„Mikael, — varstu ástfanginn af henni?“
Hann brosti. „Af Veroníku? Alls ekki, hún
var nógu yndisleg og gáfuð og allt það.“ — Brit
starði á hann nokkur augnablik. Svo spurði
hún gætilega: „Hvað sagðirðu, að hún hefði
heitið?“
„Veróníka,“ svaraði hann eins kæruleysislega
og hann gat. „Finnst þér hún ekki vera vel
vaxin?“
„Jæja,“ sagði Brit snöggt. „Þetta er þokka-
legt. Viltu ekki gera svo vel að hugsa um mitt
vaxtarlag í staðinn.“ Framhald á bls. 31.