Vikan - 23.06.1960, Qupperneq 20

FRAMHALDSSAGA
SÖG U LOK
Bonito dró öryggið aftui á gikkinri Hlerlau.s
gluggi var á veggnum, skammt frá bar sem þau
sátu; Bonito var þess fullviss að Bily hafði litið
inn um hann i laumi, og að þau Karen og Douglas,
væru þar ekki inni fyrir. Hann laumaðist hljóð-
lausum skrefum á brott, meðfram húshliðinni;
þar var aðeins um eitt herbergi að ræða. Hann
dró upp skeiðahníf sinn og tók að losa um nagl-
ana, sem héldu gluggahleranum.
Og nú heyrði hann Douglas hvílsa fyrir innan,
Iágt og með eftirvæntingu í röddinni:
„Bonito?“
„Já.“
„Ég vissi að þú mundir koma . ..“
Það yljaði Bonito um hjartaræturnar að heyra
rödd þessa rauðbirkna sjóliða, sem að mörgu
leyti minnti hann svo mjög á unga piltinn, sem
hann hafði misst.
„Gættu þín á mannapanum, Bonito. Hann er
tröll að burðum, þótt, hann sé lágur í loftinu ...“
,,Ég skal gæta mín.“
Bonito heyrði hásan, grimmdarlegan hlátur.
Hann laut undan högginu, en um seinan. Að visu
skall járnpípan ekki beint í höfuð honum, þá
mundi hún hafa molað kúpuna, en hún snart
vanga hans, svo hart og snöggt að hann missti
samstundis meðvitundina.
Og Mick hrópaði i æðisgengnum íögnuði: „Nú
hef ég þó byssu ...“
Karen rak upp óp inni í herberginu, og Douglas
barði krepptum hnefum gluggahlerana, en árang-
urslaust.
Nú heyrðu þau léttari skref, og síðan rödd .. .
kvenmannsrödd, sem þau könnuðust bæði vel við,
enda þótt hún talaði ekki með brezkum málhreim
að þessu sinni.
„Heyrðu, kunningi ... Þetta er í fyrsta skipti,
S(?m nokkur hefur kastað mér frá sér svona íor-
málalaust — og það munaði líka um það, lá við
s.jálft að ég fengi flugferð yfir sandinn, út í brim-
garðinn — og svo hleypurðu brott, bara til þess
í.ð berja á einhverjum ... Ég kann ekki við þetta.
Og hver er þessi litli náungi? Er hann dauður,
eða hvað?
Mick urraði að henni.
„Nei, hann er ekki dauður. En bráðum verður
hann steindauður, skal ég segia þér. Og þú lika."
„Ég . . . Hvað meinarðu, maður?"
„Þú gabbar mig ekki. Þú varst í slagtogi með
nonurn."
„Ég — i slagtogi með þessu karlkrili?"
„Hættu þessu kjaftæði. Mér leiðist allur kerl-
ingavaðall. Taktu undir lappirnar á honum og
hjálpaðu mér að bera hann fyrir hornið. Nú för-
um við inn, kveikjum ljósin og bíðum. Þangað
til klukkan tvö, og þá ..."
Mick hló. Hann braut hleralausa gluggann með
byssuskeptinu og andrá síðar voru þau komin
inn í sumarbústaðinn. Karen var enn á baðföt-
unum einum, Douglas stóð við aðra hlið henni,
Lily við hina, og Mick hélt þeim í skák með byss-
unni. Bonito lá meðvitundarlaus á gólfinu, undir
glugganum, þar sem Mick hafði lagt hann frá sér.
Og Mick tók sér sæti.
„Hreyfið ykkur ekki," mælti hann skipandi
röddu, „Alla mína ævi hefur mér verið sagt fyrir
verkum, en nú er þessu snúið við, nú er það ég,
sem skipa. Við biðum þangað til klukkan verður
tvö. Ég stend við orð mín, ekki síður en Will
hálfbróðir minn. En ég bíð ekki heldur sekúndu
fram yfir það. Við skulum því reyna að láta okk-
ur líða vel þessa stund. Kveiktu mér í sígarettu,
telpa mín ..
Klukkuna vantaði fimm mínútur í tvö.
Karen gekk þangað, sem hann sat, hægum
skrefum og vonaði að ekki bæri á því að hún titr-
aði. Hún stakk sígarettunni milli vara honum,
kveikti á eldspýtunni, reyndi að bera hana að.
Mick glotti illúðlega, þegar hann sá að hendi
hennar skalf nokkuð. „Þú,“ sagði hann og leit
til Lilyar. „Opnaðu fyrir útvarpið. Og stilltu það
hátt, því að nú er ég í essinu mínu. Það er um
að gera að hafa það notalegt, þó ekki sé um lengri
bið að ræða en einar fimm minútur. Svo bíð ég
ekki lengur. Fjórar kúlur ættu að duga. Ætli
ekki það. Stattu kyrr, þarna þú sjóliði. Svona,
hlustið á jazzinn ...“
Klukkuna vantaði fjórar mínútur í tvö ...
Þau biðu. Karen lét hallast upp að öxl Douglas.
Hún lokaði augunum, og Douglas lagði arminn
um öxl henni. Lily kveikti sér í sígarettu og
hreyfði sig lítið eitt.
„Seztu," skipaði Mick.
Lily yppti öxlum fyrirlitlega og tók sér sæti.
Hún valdi sér þann stólinn sem næstur henni var
en fjærst Þeim, Douglas og Karen. Douglas varð
litið til hennar; hún deplaði til hans augum. Hann
vissi að hann átti að skilja það sem merki, en
vissi ekki um hvað.
Sennilega á hún von á einhverjum, hugsaði
hann. Ekki getur þó neinn hafa verið i fylgd með
Bonitó, þvi að hann kvaðst mundu koma einn
síns liðs. En það er eitthvað, sem hún viil gera
mér skiljanlegt.
Douglas losaði takið um öxl Karenar. „E£ eitt-
hvað gerist," hvíslaði hann, „þá kastarðu þér
flatri i gólfið. Mundu það.“
„Hættið þessum hvíslingum og hlustið á tón-
iistina," skipaði Mick. „Nú er það kalypso, sem
þeir leika."
Douglas gekk hægt og rólega lengra frá Karen.
„Þeir leika taktbundið," mælti hann. „Heyrirðu
viðlagið?"
„Vitanlega heyri ég Það,“ svaraði Mick og glápti
á hann. „Heldurðu að ég sé einhver fábjáni, ha?“
Gæti ég aðeins náð til rofans og slökkt Ijósið,
hugsaði Douglas. En þvi var ekki að heilsa, rofinn
var á veggnum á bak við Mick. Og enda þótt
Douglas hefði náð til hans, mundi Það ekki hafa
orðið þeim að neinu gagni. Þau gátu ekki komist
út nema í gegnum gluggann brotna, en þá hefðu
þau orðið að fara fram hjá byssuhlaupi Micks. Og
auk þess gátu þau ekki farið og skilið Bonito eftir
þannig á sig kominn. Douglas varð litið til hans,
þar sem hann lá fyrir aftan Mick. Og skyndilega
skildist honum hvað Lily hafði átt við, er hún
gaf honum merkið. Bonito hreyfði hendurnar lítið
eitt.
Ef hann kemst til meðvitundar nú, hugsaði
Douglas, verður það ekki til annars en þess, að
Mick greiðir honum annað högg, og þá sennilega
slíkt, að hann Þurfi ekki fleiri.
Klukkuna vantaði Þrjár mínútur í tvö ...
Douglas varð þess brátt vísari, að Bonito mundi
ekki fara sér að voða. Hann var kominn til fullr-
ar meðvitundar, og Þessar handhreyfingar hans
voru ekki neinar ósjálfráðir kippir, heldur var
hann að gefa Lily merki um að biða átekta. Það
var einmitt það, sem Lily hafði verið að reyna að
koma Douglas í skilning um.
Bonito var sem sagt með fullri meðvitund, hann
lá fyrir aftan Mick og Mick grunaði ekki neitt.
Þar sem viðtækið glumdi af hávaða, gat hann
hæglega risið á fætur og neytt tækifæris til að
20
yiKAN