Veðrið - 01.04.1970, Blaðsíða 30

Eitt sinn var gestur nætursakir hjá Hreggviði snennna vetrar. Hreggviður íór
snemma ofan og ieit til veðurs. Er hann kom inn aftur kastaði gestur fram stöku:
Ekki eru tamir óðs við stjá
ailir menn í heimi.
Hreggviður minn, hermclu lrá:
Hvernig lízt þér veðrið á.
Hreggviður svaraði þegar:
Hann er úfinn, alhvítur,
elur1 2) kúfa á fjöllum,
liengir skúfa í haf niður,
um liáls og gljúfur él dregur.
Löðrið clikar-) land upp á,
lýra3) kvikar stofan,
aldan þykir heldur há,
hún rís mikið skerjum á.
Og enn kvað hann:
Hann er svartur svipillur,
samt er partur heiðríkur,
lítið bjart í Iandaustur,
Ijótt er margt í éilnorður.
Sumar þessara vísna hafa borizt mér í bréfum úr ýmsum áttum, herfilega af-
bakaðar og rangt feðraðar eða ófeðraðar. Einnst mér því ástæða til að láta
Veðrið geyma þær.
Kjarnyrtar sjóferðavísur eru líka til eftir Hreggvið. Eitt sýnishorn verður að
nægja:
Láin hrundi, reyndist riing,
ráin stundi, hjólið söng,
voðin drundi um Glammagöng,
gnoðin dundi rúmalöng.
Heimildir þessa greinarkorns eru allar sóttar í þáttinn, Hreggviður skálcl á
Kaldrana, eftir Magnús Björnsson á Syðrahóli, Hlynir og hreggviðir, Akureyri
1950.
Jón Eypórsson.
1) Aðrir hafa eldur kúfa.
2) dika = skálnia.
3) lýri heitir fiskur, lýra stofa = sjór.
30 — VEÐRIB