Vikan - 26.01.1961, Side 14

Segið þið bara, að hann sé ekki rómantísknr, herrann á rniðri mynd-
inni. Hins vegar er daman svolítið fælin á svipinn og ekki nægilega
samstillt í rómantíkinni. Herrann til vinstri hefur færzt mikið í
fang, en hann veldur því — vonandi.
Rómantíkin lifir
Það hefur verið staðhæft, að
rómantíkin eigi mjög í vök að
verjast á Þessum kjarnorkutimum,
jafnvel að hún sé alveg dauð. Þeir
eru víst áreiðanlega farnir að eld-
ast eitthvað innan i sér, sem halda
slíkum skoðunum á lofti og þeir
ættu að koma þangað sem sak-
iaus og óspilltur ungdómurinn
skemmtir sér. Þessar myndir eru
teknar á samkomustað í Reykja-
vík, sem ungt fólk sækir mjög.
Þar var rómantík í loftinu og
augnatillit, sem gáfu bendingar
og loforð. Enda þótt þessi hrif-
næma, ástleitna rómantík kunni
að eldast fljótt af fólki — jafnvel
alltof fljótt — þá er greinilegt að
unglingarnir nú á dögum hafa
jafnrikulega rómantíska hneigð
og áður. Hins vegar er það hátt
skrifað að vera „svalur" og „töff“
eins og það er kallað og það kenn-
ir unglingunum -— þvi miður —
að líta á rómantík sem barnalegan
hégóma og tepruskap.
Sara Rogers gat ekki imyndað sér, að neitt væri i ólagi á ferða-
skrifstofunni. Að vísu hafði hún beðið nokkuð lengi við afgreiðslu-
borðið, án þess að nokkur yrði hennar var. En hún var svo vön
því, að enginn tæki eftir henni, hvort sem hún var ein síns liðs
eða i margmenni. Hún hafði fallegt, brúnt hár, en það var bara þessi
venjulegi brúni litur. Hún var litil og grönn og stóðst ekki saman-
burð við stúlkur eins og Brigitte og Marilyn. í þessum heimi, þar
sem allt snerist um þá, sem sköguðu fram úr að einhverju leyti,
voru fáir, sem tóku eftir stóru, brúnu augunum hennar og fallega,
feimnislega brosinu.
En þetta hafði lika sína kosti. Sá, sem enginn veitir eftirtekt,
fær líka að vera í friði. Sara, sem hafði ekki hugmynd um, hvernig
hún ætti að haga sér, ef hún líktist Brigitte eða einhverri fegurðar-
dís, lét sér þetfa vel lika, næstum því eins og kameljónið, sem á
öryggi sitt i því að vekja sem minnsta eftirtekt. Þess vegna vakti
það engan kvíða hjá henni að sjá ferðaauglýsinguna á veggnum.
Það var stór mynd af bláum fjörðum og fjöllum, sem gnæfðu við
himin, með yfirskriftinni Skandinavía. Hún varð bara dálítið vand-
ræðaleg, af þvi að ungi maðurinn bak við afgreiðsluborðið átti svo
vel við landslagið á myndinni.
„Mér skilst, að þér ætlið að ferðast um Evrópu í þrjá mánuði?“
Sara kinkaði kolli. — Augu unga mannsins voru blá og köld eins
og úthafið. Hann var útitekinn og veðurbarinn eins og sannur vík-
ingur, og hið ljósa hár hans benti til þess, að hann væri af norræn-
um ættum.
„Er þetta í fyrsta skipti, sem þér farið til útlanda?"
Sara kinkaði kolli til samþykkis og beið hálfkvíðin eftir næstu
spurningu.
„En þér ætlið ekki að fara til Danmerkur né ;Svíþjóðar?“ — Hann
talaði með dálitlum hreim, eins og hann hefði ekki alltaf talað
ensku. — „Eða Noregs?“
Bara, að hann hefði verið Frakki, hugsaði Sara, eða jafnvel Spán-
verji, þó að hún ætlaði aðeins að dveljast á Spáni i tvær vikur af
þeim tólf, sem hún hafði til umráða.
„Ég er hrædd um, að ég hafi ekki tima til þess,“ sagði hún í af-
sökunartón.
„Þér gætuð hætt við að fara til Spánar," sagði hann, — eða
Grikklands.“
„En mig langar svo til að sjá Sevilla, og Granada, sagði hún, —
Akrópólis, eyjarnar og blikandi hafið, bætti hún við í huganum, en
ungi maðurinn leit á hana með svo mikilli vanþóknun, að hún
þorði ekki að segja meira.
„Það verður allt of heitt á Spáni og Grikklandi," sagði hann „eink-
um yfir sumarmánuðina. Ég mundi ráðleggja yður að dveljast á
Norðurlöndum að minnsta kosti eitthvað af tímanum.“
Sara hugleiddi þetta fyrir kurteisisakir. I huga hennar komu sund-
urlausar myndir af ljóshærðu, hraustlegu fólki, sem iðkaði sund og
skíðaferðir, fór í gufubað, velti sér í sjónum á eftir og borðaði
smurt brauð og sild. Þetta var sjálfsagt mjög heilsusamlegt, en alls
ekki það, sem hana hafði dreymt um.
„En það verður ekkert heitt,“ sagði hún. „Ég legg af stað með
vorinu.“
„Vorið er yndislegt í Noregi,“ sagði hann.
Sara varð hálfgröm. Margir af samkennurum liennar höfðu mælt
með þessari skrifstofu, en hún gat ekki ímyndað sér, að neinn þeirra
hefði áhuga á skíðaferðum né almenningsgufuþöðum. — Ef lil vill
var hyggilegra að vera ákveðin, en kurteis, hugsaði hún.
„Þetta er ósköp auðvelt,“ sagði ungi maðurinn óvænt, eins og
hann hefði lesið hugsanir hennar. „Það eina, sein þér þurfið að segja,
er: „Nei, hr. Larson, mig langar hvorki að fara til Noregs, Svíþjóðar
né Danmerkur.“ “
Ef augnaráðið hefði ekki verið svona kuldalegt, hefði Sara grunað
hann um að vera að skopast að sér.
„Nafn mitt er Kurt Larson, ef yður langar til að vita það,“ sagði
liann, og áður en hún fékk tíma lil að átta sig á hinni einkennilegu
framkomu hans, bætti hann við: „Ætlið þér að taka þátt í einhverri af
skemmtiferðum okkar?“
„Það held ég ekki,“ sagði Sara fljótmælt. „Ég er búin að semja
ferðaáætlunina, ég ætla aðeins að biðja yður að lita á þessi skjöl." —
Hún tók upp landabréf, óteljandi bæklinga, vegabréf og ferðaáætlanir.
Kurt Larson leit ekki á neitt af þessu nema vegabréfið.
„Þetta er ekki mjög góð mynd af yður,“ sagði hann og leit á mynd-
ina. „Ég sé, að þér eruð kennari. Kennið þér við háskóla?“
„Gagnfræðaskóla," sagði Sara.
Á vegabréfinu stóð, að liún væri kennari, 21 árs gömul, livernig hár
liennar og augu voru lit, en sem betur fór, gat það hvergi um, hve
óumræðilcga hamingjusöm hún var að hafa nú loks fengið vegabréf.
14 VIKAN