Vikan - 13.07.1961, Side 9

Nú voru þeir komnir svo nálægt, að þeir heyrðu greinilega, þegar bláklæddu liðsforingjarniruppi á hæðarkollinum hrópuðu: skjótið! skjótið!
unnustu sinni bréf. Það var hann vanur að gera
fyrir hverja orustu.
Nóttin fyrir orustuna.
Herdeild Picketts hafði verið fengið óvenju
vandasamt ætlunarverk. Menn hans áttu að ráð-
ast yfir dalverpi nokkurt, -hlaup'a yfir flatlendi,
allbreitt frá hernaðarlegu sjónarnjiði, og steypa
sér loks yfir Norðanmenn á hinum svonefnda
Kirkjugarðshvoli. Áhlaupið skyldi gera beint
gegn stórskotaliði þeirra og meginher fótgöngu-
liðsins.
Það var að vísu bót í máli, að A. P. Hill hers-
höfðingi hafði látið í veðri vaka, að þetta væri
ekki eins hættulegt og útlit væri fyrir. Og Lee
hershöfðingi var sannfærður um, að það væri
framkvæmanlegt. Það fannst mönnum enn betra,
því að vitað var, að hann hafði hvað eftir annað
sigrazt á ofurefli liðs.
Pickett hershöfðingi yfirfór sverð sitt. Þótt hann
væri eiginlega fótgönguliði, reið hann ævinlega
til orrustu á Brún sínum með sverðið í hendi.
Eftir það athugaði hann önnur handvopn sín og
hengdi þau vandlega á söðulknapa ■ sinn.
Hann reyndi að blunda ofurlítið. Um dagmála-
bil sá hann gráa skýjabólstra gægjast upp fyrir
sjóndeildarhring. Skyldi nú fara að rigna? Og
ef svo yrði, mundi þá áhlaupinu verða frestað?
Hann heyrði íótatak i grasinu liti fyrir. Það var
einn af þjónum hans á ferð með kaffibolla.
— Það er reyndar ekki vel heitt, en mér datt
samt í hug, að hershöfðinginn vildi einn bolla?
Pickett þakkaði honum brosandi og dreypti með
liægð á hinum beizka drykk.
Hvellir frá riffilskotum heyrðust í fjarlægð.
Sennilega voru smáskærur um skógarrunna, kofa
eða annað slíkt uppi hér og þar. Hermennirnir
vöknuðu nú hver af öðrum og tóku að hyggja
að vopnum sínum. Þeir hreinsuðu byssurnar sem
vendiiogast og athuguðu herbúnað sinn stein-
þegjandi. Þeir, er skó höfðu, létu þá á sig. 1
SuðurhernUm voru skór sem sé ekki taldir til
nauðsynja, heldur munaðar. Sumir létu eitthvað
ofan í sig.
Pickett kallaði saman liðsfori'ngja sína og skýrði
fyrir þeim framkvæmd áhlaupsins. Allir kinkuðu
kolli til samþykkis. Enginn var í minnsta vafa
um, að það heppnaðist. Sumir fundu ástæðu til
að koma með brandara:
— Eftir nokkra daga sláum við landtjöldum í
ríkisþinghúsinu!
Skýjaþykkni það, er dró óðfluga á loft, færði
Longstreet hershöfðingja nýjar sannanir fyrir
sinni skoðun. Áhlaupinu varð að fresta. Það var
óðs nittnns ieði aö ráðast á Norðanmenn í þessu
útliti. En Lee yfirhershöfðingi slakaði ekki á um
þumlung. — Það bar ekki á því, að farið væri
að rigna enn!
Og þegar að hádegi leið, tóku skýin að þynnast,
en sól að skina. Longstreet stakk upp á, að Lee
færi með sér í eftirlitsferð meðfram víglínunni,
til þess að hinn nafnkunni hershöfðingi mætti
sjá það með eigin augum, hvílíkt brjálæði slíkt á-
hlaup væri.
•— Sjáið þér dalinn, sem við verðum að fara
yfir. Takið eftir hlíðinni upp Kirkjugarðshvolinn,
rétt framan við fallbyssukjafta öflugasta stór-
skotaliðs Norðanmanna!
En Lee benti honum að fara. Hann hafði á-
kveðið að brjóta Norðurherinn á bak aftur i eitt
skipti fyrir öll og binda endi á styrjöldina.
Klukkan tól-f skein ?ól í heiði. Þetta var hinn
3. júlí 1863.
LIFENDUR AÐ BAKI HINNA LÁTNU.
Langt úti á engjum voru kýr á beit þennan frið-
sæla sumardag. Nú var glampandi sólskin, og
Pickett sá yfir til víglína óvinanna. Þær voru í
lögun eins og öngull og þungamiðjan í bugðunni
uppi á Kirkjugarðshvoli. Lið hans sjálfs lá hálf-
an annan kilómetra vestan við Norðurherinn.
Glöggt mátti sjá, að Norðanmenn bjuggust við
áhlaupi. Liðsforingjar voru á hlaupum út og suð-
ur, fallstykki voru hreinsuð, og skotfæralestir
mjökuðust upp liallann með helskeyti sín. Öllum
hiutum, sem ekki voru i fyllsta lagi, var fleýgt og '
öðrum nýjum bætt í skarðið. Legsteinar í kirkju-
garðinum voru vægðarlaust rifnir upp og hlaðin
úr þeim varnarvirki. Þar skildu lifendur skýla
sér að baki hinum látnu. Framan við fallbyssurnar
grófu hermennirnir djúpar skotgrafir. Þar tóku
riffilskytturnar sér stöðu.
Klukkan hálfeitt var hitinn kominn upp í 35
stig. Elinn af þjónum Picketts vætti varirnar með
tungu sinni og stundi við: — Nokkuð heitt í 'veðri,
herra!
Pickett kinkaði kolli. Samkvæmt áætlun átti
stórskotaliðið að hefjast handa. Jafnskjótt og fall-
byssuhríðinni létti, átti hann að sækja fram með
herdeild sína og stefna á trjálund einn uppi á
miðjum Kirkjugarðshvolnum. Hafði Lee yfir-
hershöfðingi sjálfur ákveðið þá tilhögun. Allt.
minnti þetta Pickett á áhlaup, sem hann hafði
tekið þátt í, er hann var 22 ára gamall Það var
Framhald á bls. 34.
Norðurherinn hafði tekið sér stöðu á Kirkjugarðshvolnum við Gettys-
burg og bjóst þar um bak við legsteina og minnisvarða. Á sléttunni
fyrir neðan hafði 78.000 manna her Lees hershöfðingja numið staðar.
Vildi hershöfðinginn, að Pickett, embættisbróðir hans, sem var ungur
að árum, stjórnaði árás á hvolinn og hrekti Kana norður á bóginn. En
honum var mjög ráðið frá því að leggja í svo vonlaust uppátæki. Það
var ekki fyrr en undir dagmál, að Lee gaf loks skipunina: Hefjizt
handa! - Þar með var hafin ein hin blóðugasta viðureign veraldarsög-
unnar, sem auk þess var með þeim hætti, að landar bárust á banaspjót.
VIKAN 9