Vikan - 13.07.1961, Side 31

miJli |jeiri'a muð hullaiiíli rcykJiáli.
- Hér er batShúsiS, tók hún
til máJs. En verið svo góðir að
geta ekki um |>etta við nokkurn
niann.
Dyrnar að baðlnisinu voru læstar
með griðarstórum hengilás.
— Haltu uppi kerlinu, og hafðu
eldspýturnar við Jiöndina, sagði
rannsóknaniómarinn við ritara
sinn.
Olga Pavlóvna lauk upp liurð-
inni og lileypti gestnum inn í
Jjaðliúsið. Djúkovski tendraði eld-
spýtu og kvcikti á kertinu. Það
varð sæmilega bjart í Jjúningsklef-
iinum. A miðju gólfi stóð borð og
á því samóvar, fat mcð kaldri súpu
og annað með leifum af einhvcrs
konar sósu. 1
— Áfram!
Þeir komu inn í næsta herbergi,
sjálfan baðklefann. Þar stóð annað
borð og á því fat með svínslæri,
Jjrennivínsflaska, diskar, Jinífar og
gafflar.
- En livar er .. . hann? spurði
rannsóknardómarinn. Hvar er lík-
ið?
Hann er uppi á lilaðanum,
hvíslaði Olga Pavlóvna, náföl og
titrandi eins og áður.
Djúkovski tók kertið og kleif
upp á hlaðann. Þar kom liann
auga á langan mannslikama, er
lá lireyfingarlaus á stórri dúnsæng.
I.íkami þessi gaf frá sér snörlandi
hljóð.....
—- Svei mér, ef hún er ekki að
gabba okkur! varð Djúkovski að
orði. Þetta er ekki hann. Þessi er
lifandi. Þarna þú, hreyfðu þig,
skejjnan!
MAÐURfNX BI.ÉS við i svefn-
inum og tók að hreyfa sig. Djú-
kovski ýtti við honum með handar-
bakinu. Hinn rétti frá sér hand-
leggina, teygði sig og leit upp.
Hver er það, sem klifrar
hingað upp? spurði hás og hrjúf
bassarödd. Hvað vilt þú?
Djúkovski bar ljósið að and-
liti jjessa ókunna manns og rak
upp óp. Dökkrautt nef, ógreiddur
og flókinn hárluhbi, svart yfir-
skegg, sem var hermannlega upj>-
snúið öðrum megin og vísaði
Fegurð hársins hefst með
/ J

Hversvegna? Vegna þess, að
með því að nota White Rain
verður hárið lifandi og blæfagurt.
Þessi silkimjúki vökvi er með
lokkandi ilmi, gerir hárið glitr-
andi, gefur þvl blæbrigði ... vek-
ur hina duldu fegurð þess. White
Rain er framleitt á þrennan mis-
munandi liátt til þess að fegra
sérhverja hárgerð — ein þcirra
hæfir einmitt yðar hári.
Rerluhvítt fyrir venjulegt hár
Fjölblátt fyrir þurrt hár
Bleikfölt fyrir feitt hár
White Rain fegrunar shampuu
— hæfir öllu hári.
beint í Joít upp af mikluin virðu-
leik, ■— ekkert af jjessu var um að
villast. Hann stóð hér frammi fyrir
lvlásov liðþjálfa.
— Ert þetta þú .... Markús
ívanitsj? Það er ómögulegt!
.Iú, vist er það ég, en .... Ó,
er ]>að Djúkovski? Hvern fjandann
ert þú að snuðra hér? Og liann
þarna niðri, hvaða náungi er það?
Nú, einmitt, er það rannsóknar-
dómarinn? Hvað viljið þið hingað?
Klásov klifraði niður og vafði
Tjúbikov örmum. Olga Pavlóvna
gekk út.
Hvernig i lierrans nafni víkur
þessu við? Nú skulum við fá okkur
í staupinu. En liver hefur vísað
ykkur liingað? Hvernig vissuð þið,
að ég var hér? Eg skil annars
ekkert í þessu .... En nú fáum við
okkur í staupinu.
Klásov kveikti á lampanum og
hellti i þrjú glös.
Þú verður að fyrirgefa, en
ég hotna ekki neitt i neinu, mælti
rannsóknardómarinn og baðaði út
höndunum. Ert þetta þú, eða ert
það ekki þú?
Nóg um það . .. engar siða-
prédikanir! Æi, góði, drekktu i
ljotn!
•—- En ég skil ekkert i þessu,
liélt rannsóknardómarinn áfram og
tæmdi glas sitt ósjálfrátt. Ilvað
ert ]>ú að gera liér?
Hvers vegna skildi ég ekki
vera hér, úr því að hér er gott að
vera?
Klásov drakk og fékk sér sneið
af svínslæri til meðlætis.
— Ég er hálfgert ráðinn hér hjá
sýslumannsfrúnni, eins og l>ú sérð.
Þessari dásamlegu dúfu .... Ég er
eins konar húsgagn. Ég kenndi svo
i brjósti um hana og aumkaðist
yfir liana .... Og nú bý ég í þessu
lirörlega baðliýsi sem einsetumaður
og hef ókeypis uppihald. En í
næstu viku hef ég hugsað mér að
hætta þessu.... Ég er búinn að
fá nóg af þvi.
- Þetta er óskiljanlegt! sagði
Djúkovski.
Hvað finnst jiér óskiljanlegt?
— I guðanna bænum segðu mér,
hvernig á jivi stóð, að stígvélið
varð eftir úti í skeimntigarðinum.
- Hvaða stígvél?
fundizl leiðin jal'nlöng. Vonzkan
sauð niðri í Tjúbikov. Djúkovski
dró kápukragann upp fyrir háls,
eins og hann væri hræddur um,
að myrkrið og regnið sæju, hvað
liann skammaðist sin.
Tjútjújev læknir beið þeirra
heima hjá rannsóknardómaranum.
Hann sat við borðið og las i Niva
með leiðindasvip.
Hann hló við mæðulega, þegar
rannsóknardómarinn kom inn. —
Málið liggur svo sem ljóst fyrir,
sagði liann. Auðvitað er það Aust-
urríki aftur! Og Gladstone lika
... á sinn hátt....
Tjúbikov fleygði yfirhöfn sinni
undir borðið og nötraði af reiði.
Hclvitis beinagrindin þin. Komdu
ekki nærri mér! Er ég ekki marg-
búinn að segja þér, að ég vil ekki
liafa, að liú sért með þessa eilifu
pólitik. Við höfuin ekki tíma til
þess konar. Og þú, —- hann sneri
sór að Djúkovslci, •— ég skal muna
þér þetta, meðan ég lifi.
— F.n ... það var aðeins vegna
þessarar eldspýtu.
— Kemurðu aftur með þessa
eldspýtu ]>ina? Út með þig! Yrtu
ekki á mig, þvi að þá má fjandinn
vita, livað gerist. Ég gæti orðið
ti! jiess að mölva þig mé^inu
smærra.
DJÚKOVSKI VARP öndinni
þungt, tók yfirhöfn sína og fór.
— Ég held ég fari og helli mig
fullan, liugsaði hann, þegar liann
kom út. Síðan stefndi hann til
knæpunnar í þungum liug.
Þegar Olga Pavlóvna kom aftur
frá baðhúsinu, mætti hún manni
sínum í borðstofunni.
— Ilvað var rannsóknardómar-
inn að gera hingað? spurði hann.
— Hann var að segja mér, að
þeir væru búnir að finna Klásov.
Og hugsaðu þér bara, -— þeir fundu
hann heima hjá annars manns
eiginkonu.
— Svo það, jæja .... Markús
ívanitsj, Markús ívanitsj! andvarp-
aði sýslumaður og renndi augum
til liimins. Sagði ég ekki, að lestir
væru upphaf ófarnaðar? Það sagði
ég, en þú vildir ekki lilusta á
það. ★
Við fundum annað stigvélið
inni í svefnherbergi, en liitt úti i
garði.
— Iivað eruð þið að skipta ykkur
af þvi? Það kemur ykkur ekkert
við. . . . En drekkið nú. Ljóta at-
hæfið að koma svo hingað og rifa
mig upp ... Það er annars lilægi-
legt með þetta stígvél. Ég vildi
ekki fara með Olgu samkvæmt
skipun hennar, þið skiljið það . . .
Ég var ekki i skapi til þess. Hún
kom á gluggann og var frek. . .
Þið vitið, hvernig kvenfólkið er . ..
svona almennt. Ég tók stígvélið af
handahófi og kastaði i liana, ha-
halia. Burt með þig, sagði ég. Þá
skreið hún inn urn gluggann og
kveikti á lampanum.... og svo
lokkaði\ hún mig liingað og lokaði
mig hér inni. Og hér hef ég nú
frítt uppihald .. . ástir og fæði.
En hvað er nú þetta? Tjúbikov,
hvert ætlarðu að fara?
RANNSÓKNARDÓMARINN HLÓ
háðslega og gekk út úr baðhýsinu.
Djúkovski fór á hæla honum með
höfuðið niðri i bringu. Þeir sett-
ust þegjandi upp í vagninn og
óku af stað. Aldrei hafði þeim
SPÁMANNSEÐLI OG
RAUNSÆI,
Framhald af bls. 16.
\
Gagnrýnin er hin óvinnandi
þraut islenskra spámanna. Hún er
bæði sprottin af sinæð þjóðarinnar
og af hingerfðu hugarfari. Einnig
kemur það islenzkum spámönnuin
i koll, hversu erfitt er að þurrka
út fortíð sina„ í litlu landi. Sú eyði-
mörk, sem þeir forkláruðust i, ligg-
ur hjá þjóðvegi.
Þetta kalda andrúmsloft þolir
ekki sú manngerð spámannsins,
sem tendrast í eldlegri lirifningu.
Hún þarfnast eldfims efnis i áheyr-
endum sínum.annars kulnar hún
sjálf. Aftur á móti þrífst hér sæmi-
lega hið svala, raunsæja spámanns-
eðli, sem hlaut forklárun sina að-
eins i skuggsælum jaðri eyðimerk-
urinnar og tekur spámennskucðli
sitt frá guðdómlegu og jarðnesku
sjónarmiði í senn. Spámaður af
þessari gerð skilur i hjarta sínu
vantrúarbros áheyrandanna, þó að
alvaran liaggist ekki i andlitsdrátt-
um hans.
VUCAN 31