Vikan - 01.02.1962, Blaðsíða 14

Framhaldssagan:
Um það leyti sem við {jiftumst átti
Clark mikið safn af byssum, veiðihníf-
um og öðrum vopnum, sem héngu á
bak við gler á einum veggnum í bóka-
safni hans. Hann var ákaflega stoltur
af þessu merkilega safni, enda gat þar
að líta marga verðmæta forngripi.
Ég minnist einkum eins skiptis,
þegar Bunker hafði tekið stökkið upp
á' stólbakið af slíkum feiknakrafti,
að brakaði og brast við. Svo stóð
hann heldur en ekki stoltur upp á
öxlum stjúpa síns og spurði: „Jæja,
pabbi; hvernig gekk það i kvikmynda-
verinu í dag? Kysstirðu Marilyn
Monroe?"
„Nei, hershöfðingi," svaraði Clark
góðlátlega. „Ég -kyssti Marilyn Mon-
roe ekki.“ Svo var hann strangari í
rómnum. „Nú hef ég sagt þér það
Bunker, áreiðanlega fimmtíu og ef
til vill hundrað sinnum, að þú átt að
hætta þessum stökkum upp á stól-
bakið. Það fer að gefa sig hvað úr
hverju í þessum átökum."
Það varð löng þögn. Svo stökk
Bunker niður á gólfið, lét hallast fram
á stólbakið og horfði alvarlegur í
augu Clarks — en við höfðum ámálg-
að það við börnin að horfa alltaf
beint í augu þeim, sem þau töluðu
við. Og svo spurði hann af sömu al-
vöru: „Segðu mér eitt, pabbi -— hvort
er það stóllinn eða virðuleikinn, sem
þú ert hræddur um?“
Einhvern veginn tókst Clark að
verjast brosi. En við hlógum dátt
seinna, þegar við vorum orðin ein, og
þegar Clark sagði samstarfsfólki sínu
í kvikmyndaverinu frá þessu dag-
inn eftir, vakti það mikinn hlátur.
Kvöldin voru annars alltaf hvert
öðru lík, hvort sem Clark vann að
kvikmyndaleik á daginn eða ekki. Það
var mér alltaf gleði og ánægja, að
hann leitaði mig jafnan uppi um leið
og hann kom inn úr dyrunum. Mér
varð það stundum á, þegar ég hafði
verið í borginni í innkaupaerindum,
að leggja bílnum úti fyrir eldhús-
dyrunum, bak við húsið. Ef hann
sá bílinn ekki í skúrnum, þegar hann
kom heim, kallaði hann samstundis
til matseljunnar: „Louise, hvar er
frúin?“
Ég setti mér það markmið, að
hafa allt ævinlega í röð og reglu.
Þegar kalt var í veðri, sá ég svo um
að eldur brynni á arni og Það væri
notalega heitt inni þegar Clark kom
heim. 1 heitu veðri gætti ég þess
alltaf að loftkælingin væri í lagi og
mátulega svalt inni. Og alltaf var
þægilega lágróma tónlist frá grammó-
fóninum, sem bauð hann velkominn
heim.
Þá gætti ég þess ekki síður vand-
lega að mitt eigið útlit væri eins
aðlaðandi og um gat verið að ræða,
forðaðist að vera með lokkapinna í
hárinu eða klædd vinnuslopp, þegar
ég bauð eiginmann minn velkominn
heim, þreyttan frá starfi. Svo fram-
arlega sem ekkert óvænt hafði tafið
mig, baðaði ég mig og snyrti áður.
Snyrtingin hefur aldrei tekið mig,
langan tíma. Ég hef alltaf haft megn-
ustu andúð á notkun' andlitsfarða,
eða notkun annarra beinna fegurð-
arlyfja, nema í ströngu hófi, þannig
að enginn verði hennar var. Hafi Það
komið fyrir mig að freista slíkra
bragða, hef ég einungis komizt að
raun um að þau ættu hvorki við and-
lit mitt né persónugerð. Ég hef því.
aldrei þurft að eyða löngum tima
í undirbúning slíkra hernaðaraðgerða,
en aftur á móti hefur það alltaf ver-
ið stolt mitt og stærilæti að gæta
ýtrasta líkamlegs hreinlætis og vera
eins vel hirt og snyrt og unnt er.
Clark taldi það til kvenlegra dyggða.
Ef mjög heitt hafði verið í veðri,.
eða ef ég vissi að Clark hafði unnið-
að kvikmyndaleik í ryki og svælu,
reyndi ég að vera þannig klædd,
þegar hann kom heim, að það hefði
þægileg áhrif á hann sem andstæða.
Ég valdi mér til dæmis þunnan, hvít-
an og strokinn línkjól eða línblússu
og þunnt pils. Clark veitti klæðaburði
mínum jafnan nána athygli, og gaf
mér það hæversklega til kynna, ef
honum féll hann ekki að einhverju
leyti.
Fyrir kvöldmatinn áttum við allt-
af ánægjustund, sem var okkur til-
hlökkunarefni allan daginn, Þegar
Clark hafði heilsað börnunum, hvíldi
14 VIKAN