Vikan - 12.04.1962, Side 21

Tony var óður og uppvægur að ná fundi Maríu
aftur, en það var mikil áhætta. Hann klifraði
upp brunastigana bakdyramegin og kastaði smá-
mynt í gluggann hennar.
Anitu svipaðar og mínar gagnvart
þér?“ spurði hann.
„Ég geri ráð fyrir því“, svaraði
hún.
„Þá verður bið á þvi að hann komi
heim", sagði Tony og var stoltur af
rökfestu sinni. „Við skulum skreppa
upp á þakið og tala saman svolitla
stund", bætti hann við. „Bara tala
saman — ég sver það“.
„Ég treysti þér fullkomlega", sagði
hún. „En eí Bernardo skyldi koma
heim samt sem áður . . . Hvers vegna
hatar hann þig eiginlega?"
„Vegna Þess að hann hefur ástæðu
til þess“. Hann tók um báðar hendur
henni, eins og hann hafði gert á dans-
leiknum. „Það er einmitt það, meðal
annars, sem ég þarf að tala um við
þig. Komdu, það er áríðandi .. . Nema
að þú viljir heldur að ég fari niður
stigann og komi inn um útidyrnar.
Ég er fús til þess ef þú vilt það held-
ur“, sagði hann.
Maria hallaði höfðinu aftur og
horfði upp eftir mjórri málmgrind
stigans, sem lá upp á þakbrúnina. „Þú
verður að styðja mig“, sagði hún.
„Ég set mitt eigið líf að veði",
sagði hann.
Hann hélt fast um mitti hennar, og
hægt og hljóðlega klifu Þau stigann,
en Tony hvíslaði að henni að hún
mætti ekki líta niður fyrir sig; hún
yrði að horfa upp, þangað sem stjörn-
urnar blikuðu, og hann hélt annarri
hendi öruggu taki í stigakjálkann.
Þau klifu hærra og hærra, rim af
rim, unz þau komu upp á þakið, sem
var lagt tjöruþappa. Og um leið og
þau voru komin þangað upp, sveif
María þar hring eftir hring; þetta var
atburður, sem beinlínis knúði hana
til að dansa.
Armar hans höíðu verið svo styrkir
og sterkir, og hún hafði verið svo ó-
umræðilega örugg, Þegar hún heyrði
rödd hans hvísla í eyru sér . . . Þegar
hann sagði að hún mætti ekki horfa
niður fyrir sig, einungis upp Þangað
sem stjörnurnar blikuðu, stjörnurnar
sem störðu niður til þeirra.
Hún sveif til hans berum fótum og
greip báðar hendur hans. Svo sveifl-
uðu þau sér hljóðlega hring eftir
hring, lokkarnir snertu vanga hans og
varir, hún hló og loks lét hún hallast
að barmi hans.
„Aðeins eitt andartak", hvislaði
hún.
„Aðeins eitt andartak", endurtók
hann.
Hún horfði í augu hans og brosti.
„Nei, eitt andartak er ekki nóg . . .“
„Klukkustund þá“, svaraði hann og
brosti lika, en bætti svo við, alvar-
legur á svipinn. „Þangað til við get-
Riff og Krupke leynilögreglumaður
ræðast við — atriði úr kvikmynd-
inni.
um verið saman öllum stundum".
Maria lagði hlustirnar, eins og hún
vænti svars úr myrkrum næturinnar.
„Nei, ég get það ekki“, svaraði hún,
en gerði þó enga tilraun til að losa
sig úr örmum hans.
„Ég er reiðubúinn að vaka með þér
hérna til morguns", sagði hann, „þá
getur þú boðið mér niður til morg-
unverðar og kynnt mig foreldrum þin-
um. Heldurðu að þeim muni lítast
sæmilega á mig?“
Hann fann að hún varð döpur, en
þau mundu verða að horfast í augu
við staðreyndirnar eins og þær lágu
fyrir, svo þau gætu ráðið ráðum sín-
um, varðandi framtíðina. „Mér fellur
móðir þin áreiðanlega vel í geð, vegna
þess að hún er móðir þín, og faðir
þinn vegna þess að hann er faðir
þinn . . .“
„Ég á þrjár ungar systur". greip
hún frammí fyrir honum.
„Fyrirtak", mælti hann hrifinn.
„Mér mun líka falla vel við þær. Mér
mun falla vel við alla ættingja þina
og vini, alla vini þeirra og ætt-
ingja . . .“
„En þú minnist ekki á Bernardo?"
Tony varp þungt öndinni. „Mér fell-
ur áreiðanlega vel við hann líka, því
að hann er bróðir þinn“.
„En gerum ráð fyrir að hann og
foreldrar mínir væru mér algerlega
óskylt fólk? Mundirðu þá hata þau?"
„María, þú mátt ekki fyrir nokkurn
mun sleppa mér. Þetta, sem þú spurð-
ir mig um nú, er einmitt það sem ég
hef verið að forðast að hugleiða.
Hjálpaðu mér, María . . .“ Hann féll á
kné og lagði höfuðið að grannri
mjöðm henni. „Þú verður að hjálpa
mér, því að ég sieppi þér ekki. Ég
get það ekki ..."
„Stattu upp, Tony", mælti hún biðj-
andi. Hönd hennar hvildi mjúkt og
létt á höfði hans, á stuttklipptu,
hörðu hárinu, sem hún vissi að mundi
verða mjúkt eins og silki ef hann
leyfði því að vaxa. „Það var ógætni af
mér að spyrja þig að þessu", hvislaði
hún lágt.
„Það var einmitt gott að þú skyldir
spyrja". Hann langaði sízt af öllu til
að standa upp, en þau urðu að horf-
ast í augu, svo hún gæti sannfærzt
um að ekki leyndist neinn efi með
honum gagnvart neinu því, sem hann
sjálfur sagði. „Mig gildir einu þótt
þau komi hingað upp og tæti úr mér
hjartað, því að án þin þarf ég þess
ekki við“.
„Segðu ekki þetta", sagði hún og
lagði fingur á varir sér. ,,Og samt
held ég að ég gæti ekki lifað án þin“.
„En þú ert ekki viss . . .“
„Jú, ég er viss um það“, svaraði
hún um leið og hún tók báðum hönd-
um um vanga hans og tyllti sér á
tær svo hún gæti kysst hann. Koss
hennar var iéttur, en þrunginn töfr-
um, öldungis eins og Tony hafði
búizt við. ^,Ég or öldungis viss",
hvíslaði hún og þrýsti sér að honum.
„Við megum ekki skilja. En nú verður
þú að íara. Og ég ■ verð að brjóta
heilann um einhver ráð“.
Henni var full alvara. Það var sem
hún yrði honum skyndilega eldri og
þroskaðri; hún skildi til hlítar þá
grimmd, sem þau urðu að striða
gegn. Hún varð að ganga til rekkju
sinnar og hugsa fyrir þau bæði. „Það
er afar áríðandi að við hugleiðum
þetta út í æsar," sagði hún.
„Ég hjálpa þér niður stigann,"
sagði hann. „En þú verður að muna
það eins og áður, að horfa ekki niður
fyrir þig.“ 1
„Ég mundi ekki sjá annað en him-
ininn, jafnvel þótt ég horfði niður,"
sagði hún.
„Og stjörnurnar," bætti hann við.
„Stjörnurnar, tunglið og sólina,"
mælti hún.
„Hvernig ættir þú að sjá sólina
að nóttu til?“ spurði hann og rödd
hans breyttist allt í einu. „Get ég
ekki hitt þig á morgun? Og getum
við þá ekki talað nánar saman um
þau ráð, sem okkur hafa hugkvæmst.,
og hvernig við eigum að hrinda þeim
i framkvæmd? Hvar getum við hitzt
— og hvenær?"
„Veiztu hvar brúðarklæðaverzlun
senóru Mantanios er? Ég vinn þar.“
Hann kinkaði kolli og hún bætti við:
„Ég sauma þar.“
Tony lagði hönd að kinn. „Þú verð-
ur að handleika saumnálarnar gæti-
lega,“ sagði hann. „Ég vil ekki að þú
verðir fyrir neinum slysum. Hvenær
má ég koma?“
„Klukkan sex.“
„Klukkan sex,“ endurtók hann.
„Hvort fellur þér betur að kalla mig
Tony eða Anthony?"
„Ég kann vel við hvorttveggja,"
Framhald á bls. 40.
VIKAN 21