Vikan - 12.04.1962, Qupperneq 34

Aukið ánægju húsmóðurinnar
með því að gera eldhúsið
þægilegra og fallegra.
Veljið Husqvarna bökun-
arofn með glóðarrist
(grilli) ásamt sjálfvirk-
um hita- og tímastilli.
Eldunarplata með B eða
4 hellum.
Fullkomin viðgerða- og varahlutaþjónusta.
Gunnar Ásgeirsson hi.
SnSarlandebraut 16.
Sí«i K2N.
Blóm á heimilinu:
Homingjublóm
eftir Paul V. Michelsen.
Beloperone guttata er ættuð
frá Mexiko. Blöðin eru egglaga,
langydd og snörp. Grannir stöngl-
ar og geta orðið nokkuð há-
vaxnir, en þá skornir mikið nið-
ur á vorin. Blómin eru hvit, pípu-
laga með purpurarauðum blett-
um. Þau sitja i 5—10 sm löngum
axleitum skipunum á stöngulend-
anum, sem snýr niður undan
blómþunganum. Mesta fegurðin
eru þó hin brúnrauðu, hjartalaga
háblöð, sem sitja við blómin og
endast mánuðum saman. Ham-
ingjublómið blómgast allt árið ef
vel er að því búið, með áburð
og annað. Jurtin er mjög ein-
kennileg og fögur, þarf góða birtu
og þolir nokkra sói, en er illa
við dragsúg og kulda á vetrum.
Fjölgað með græðlingum á vori
og fram eftir sumri, sem eru
toppstýfðir 2—3 sinnum, eða 3—5
græðlingar hafðir í sama potti, og
myndast þá fljótt falleg og þétt
planta, sem fljótlega fer að
blómstra. Hamingjublóm er vel
látin planta og mikið notuð sem
gluggaplanta og samplöntunar
með öðrum. Hún er sterk og vilj-
ug, en þarf góðan áburð yfir vaxt-
artímann.
Jarðvegsblanda frjó, myldin og
sandblönduð.
Tebollinn.
Framhald af bls. 6.
— Tuttugu og átta guineur, frú.
— Tuttugu og átta guineur.
Rosemary setti dósina aftur á
borðið og hneppti að sér hönzkun-
um. Tuttugu og átta guinerur. Þó
maður sé nú rikur . . . Svipur henn-
ar var óákveðinn. Hún starði á
klunnalega tekönnu, sem leit út eins
og feit hæna og stóð beint fyrir
ofan höfuð kaupmannsins. Rödd
hennar var dreymandi þegar hún.
sagði:
— Já, takið hana frá fyrir mig,
viljið þér gera það. Ég skal . . .
En kaupmaðurinn var þegar byrj-
aður að hneigja sig, eins og það eitt
að mega geyma hana fyrir hana
væri hámark hamingjunnar. Hann
var auðvitað fús til að geyma hana
fyrir hana um alla eilífð.
Hljóðlát hurðin lokaðist á eftir
henni með daufum smell. Hún stóð
á tröppunum og horfði út i vetrar-
kvöldið. Það rigndi og það var eins
og myrkrið kæmi i flyksum með
regninu. Loftið var kalt og hart og
nýkveikt götuljósin voru dapurleg.
Þau sýndust lika dapurleg, ljósin í
gluggunum hinum megin við göt-
una. Skin þeirra var dauft og trega-
fullt. Rosemary fann til undarlegs
sársauka. Hún þrýsti handskjólinu
að brjósti sér og óskaði þess að
hún hefði haft litlu dósina þarna
hjá sér. Billinn stóð þarna og hún
þurfti aðeins að ganga yfir gang-
stéttina. En samt hikaði hún. Þær
stundir koma stundum í lifi manns,
undarlegar stundir, þegar maður á
engan samastað og allt virðist öm-
urlegt. En þá á ekki að gefa eftir.
Þá er bezt að fara heim og fá sér
vel sterkt te. Á sömu stundu og
Rosemary hugsaði sem svo, stóð
ung stúlka, mögur og skuggaleg —
hvaðan kom hún? — við hlið hennar
og sagði með rödd, sem var eins
og andvarp:
— Má ég tala andartak við frúna?
— Tala við mig? — Rosemary
sneri sér við. Frammi fyrir henni
stóð þreytuleg mannvera, með
risastór augu, mjög ung, á aldur við
hana sjálfa. Hún hélt að sér kápu-
kraganum með blárauðum höndum
og skalf, eins og hún væri nýskrið-
in upp úr köldu vatni.
— Kæra frú, stamaði hún, gefið
mér fyrir einum tebolla!
— Tebolla? — Það var einhver
látlaus hreinskilni í röddinni, þetta
var ekki venjuleg betlararödd. —
Þér eigið þá enga peninga? spurði
Rosemary.
— Nei frú, svaraði hún.
— Þetta var undarlegtl — Rose-
mary reyndi að sjá hana betur i
myrkrinu og stúlkan horfði á hana
á móti. Þetta var meira en und-
arlegt! Allt i einu fannst Rose-
mary þetta vera reglulegt ævintýri.
Þetta var eins og í skáldsögu eftir
Dostojevskij — svona fundur i
húminu. Hvað mundi ske, ef hún
tæki hana með sér heim? Hugsa
sér, ef eitthvað af þessu, sem hún
hafði lesið um, eða séð í leikhús-
unum, ætti eftir að koma fyrir hana!
Það gæti orðið spennandi. Hún gat
heyrt hvernig hún hneykslaði vini
sína, þegar hún segði: Ég tók hana
bara með mér heim — og um leið
gekk hún af stað og sagði við dökku
veruna við hlið sér: — Komið þér
heim með mér og fáið te.
Stúlkan hörfaði hrædd til baka.
Hún hætti meira að segja að skjálfa.
Rosemary rétti fram höndina og
tók um handlegg hennar. — Ég
meina þetta, sagði hún brosandi.
Hún fann sjálf, hve eðlilegt og vin-
gjarnlegt bros hennar var. — Því
viljið þér það ekki? Gerið það nú.
Komið inn í bilinn og fáið te hjá
mér.
— Frúin — frúin meinar þetta
ekki, sagði stúlkan angurvær.
—Jú, það geri ég, sagði Rose-
mary. Ég heimta að þér gerið það.
Þér gerið það fyrir mig. Komið nú.
Stúlkan starði á Rosemary.
— Frúin — frúin ætlar þó ekki
með mig á lögreglustöðina, stam-
aði hún.
34 VIKAN