Vikan - 19.04.1962, Blaðsíða 19

„Áttu við það“, sagði Pepe, „að viS
hinir eigum ekki að gera annað en
standa hjá og horfa á?“
VIKAN
Ég kalla ykkur alla hanakjúklinga, svaraði Tony.
- Ég tek engan undan. En hvers vegna að berjast
með einhverjum vopnum. Hvers vegna ekki að
láta hnúana skera úr deilum?
fanta, uppdubbaður svertingi sat viS
borðið með vinstúlku sinni og hlust-
aði á háværa tónlist frá glymskratta
úti I horni. Þegar Riff kom inn,
greiddi svertinginn afgreiðslumann-
inum i snatri og iaumaðist út ásamt
vinstúlku sinni til að komast hjá ó-
þægindum.
„Vertu bara rólegur", sagði Riff
við afgreiðslumanninn, sem bersýni-
lega varð skelfdur við komu hans
og félaga hans. Hann rétti að honum
dollaraseðil. ,,Kaffi handa okkur öll-
um. Hefur nokkur komið hingað að
spyrja eftir okkur?"
Afgreiðslumaðurinn færði sig eins
og svefngengill að kaffikatlinum, sem
auðsjáanlega hafði ekki verið fágaður
utan árum saman. „Enginn, Riff“,
svaraði hann. „Og hlustið þið nú á
mig, strákar. Þetta blessað lif veld-
ur mér nógum erfiðleikum, svo ég
ætla að biðja ykkur um að fara
ekki að auka á þá“.
„Við viljum fá kaffi“, svaraði Riff
og smellti saman fingrum. „Kaffi,
rjómalaust og ekki neinn sykur“.
„Ég vil fá sykur“, hrópaði Nonni
pelabarn. „Mikinn sykur".
Snjókarlinn ýtti pelabarninu harka-
lega að afgreiðsluborðinu og pela-
barnið neri upphandlegginn og
hlammaði sér niður á stól; dró síðan
„hasarblað" upp úr vasa sínum og
tók að athuga það af áfergju. Sem
yngsti meðlimur samtakanna varð
hann að læra að draga sig í hlé, sýna
þolinmæði og halda sér saman, og nú
átti Snjókarlinn að geta séð það,
svart á hvitu, að hann væri ekki svo
heimskur, að hann skildi ekki fyrr enn
skall i tönnum.
„Hvar í fjandanum halda þeir sig
eiginlega?" spurði Snjókarlinn og
benti á klukkuna yfir afgreiðsluborð-
inu. „Ef nokkuð á að verða úr þess-
um herráðsfundi, þá verða þeir að
fara að koma".
Riff deplaði augunum framan I
afgreiðslumanninn, sem virtist skelf-
ast aftur, er hann heyrði orð Snjó-
karlsins. „Það vantar ekki, að þú ert
sannfærandi leikari", sagði hann við
Snjókarlinn. „Jæja, komdu með kaff-
ið“, sagði hann og sneri sér að af-
greiðslumanninum. „Hver fjandinn
veldur þvi, að þú ert svona svifa-
seinn?“
„Þetta kemur, þetta kemur", tuldr-
aði afgreiðslumaðurinn. „Ég get ekki
skenkt nema i einn bolla í einu".
Hurðinni var hrundiö upp, Riff
leit um öxl. „Hvert þó í hoppandi",
varð honum að orði, ,,er ekki allt í
einu orðið reimt I kofanum! Fyrir alla
muni, lokið vofuskrattann úti“.
„Þér ferst, ræfillinn", sagði Allra-
skjáta um leið og hún skellti hurð
að stöfum að baki sér. „Ég hef eins
mikinn rétt að koma hingað og þú,
og það get ég sannað".
„Farðu út í horn og setztu þar",
skipaði Riff. Hann þurfti að einbeita
sér að þvi, sem framundan var og
gaf sér þvi ekki tíma til að kasta
henni út. „Gefðu henni kaffisopa",
sagði hann við afgreiðsiumanninn.
„Sjálfsagt, sjálfsagt," tautaði af-
greiðslumaðurinn og skimaði órór út-
um gluggann. Þessir bölvaðir lög-
regluþjónar gátu aldrei látið sjá sig
þegar þeirra var þörf. „Ég verð að
fara að loka hvað úr hverju", sagði
hann.
Malbikarinn hristi höfuðið. „Það er
bannað í lögum að loka á meðan gest-
ir, sem hafa borgað, sitja inni i veit-
ingastofunni. Hvað gengur eiginiega
að þér, gamli? Fellur þér ekki fram-
koma okkar, eða hvað? Komdu með
kaffið, og haltu þig svo á þínum stað,
nema við köllum á Þig".
„Ég vil ekki komast i nein vand-
ræöi", mælti afgreiðslumaðurinn i
bænarrómi. „Hvers vegna getið þið
ekki látið mig og mína veitinga-
stofu i friði?"
„Við förum ekki með neinum ó-
frið", sagði Riff og leit enn á klukk-
una. Hann hafði hvergi getað fundið
Tony, og þó var enn lakara, að Hreyf-
illinn virtist ófáanlegur til að ræða
málin; gerði ekki annað en stara út
í bláinn og það boðaði ekki neitt
gott. „Það var Bernardo, sem
stakk upp á því að við hittumst
hérna", sagði hann við afgreiðslu-
manninn. „Þú kannast við Bernar-
do?“
„I sjón að minnsta kosti". Af-
greiðslumaðurinn kinkaði kolli, hvik-
ráður.
„Eins og honum standi ekki á sama
hvern hann þekkir", kallaði Allra-
skjáta úr horninu.
„Gefðu henni brauðsnúð með kaff-
inu“, sagði Riff við afgreiðslumann-
inn; leit síðan um öxl til Allraskjátu.
„Hvernig stendur á þvi að þú ert
alltaf svona horuð og soltin, greyið?"
spurði hann. „Kemurðu aldrei heim til
þín, eða hvað?"
„Því er fljótsvarað -— nei“, sagði
hún.
Nonna pelabarni gramdist að hún
skyldi sitja hið næsta honum i horn-
inu, og enn meir gramdist honum
að hún las „hasarbiaðið" yfir öxl
honum. „Hvers vegna heldurðu þig
þá ekki á strætinu, eins og hún syst-
ir þín?“ spurði hann.
Allraskjáta gaf honum rösklega ut-
an undir. „Segðu honum Súpermanni
þínum að ég hafi barið þig eins og
rakka, og að hann skuli fá sömu út-
reið hjá mér“, mælti hún ögrandi.
Afgreiðslumaðurinn hafði skenkt í
síðasta kaffifantinn og ýtti honum,
ásamt brauðsnúð á pappírsþurrku, til
Allraskjátu. „Það gerir sextán sent í
viðbót", sagði hann. „Þó ég reikni
söluskattinn ekki með“.
Túli dró krypplaðan dollaraseðii
upp úr vasa sínum og rétti honum.
„Þú þarft ekki að skipta, vinur sæll",
sagði hann.
„Ég hef ekki séð Bernardo í kvöld",
mælti afgreiðslumaðurinn. „Og það
mætti segja mér, að hann léti ekki
sjá sig hérna á næstunni — það vill
nefnilega svo til, að hann skuldar
veitingamanninum fimm dollara".
„Hann kemur áreiðanlega", sagði
Riff og blés í kaffið. „Hann vildi að
við héldum fund okkar á hlutlausum
stað. Við ætlurp nefnilega að ræða
við Porterikanana um stöðu þeirra
í þjóðfélaginu. Þú vildir kannski taka
þátt í umræðunum?"
„Ég hef nógar aðrar aðferðir um
að velja til að koma mér í klandur,
svo ég held ég verði að afþakka þitt
góða boð. En hvers vegna viljið þið
ekki heldur þiggja góð ráð af mér og
fara heim, illinda- og vandræða-
laust?" varð afgreiðslumanninum að
orði.
„Því miður heyrðum við ekki hvað
þú sagðir", mælti Diesiilinn og greip
báðum lófum fyrir eyru sér. „Hvaða
vopn heldurðu að Bernardo velji?“
„Hann getur sagt um það sjálfur",
sagði Riff og sneri stólnum svo hann
sá til dyra. „Því að þarna kemur
hann“.
Nonni pelabarn stakk hasarblaðinu
í vasann og Allraskjáta sneri stóln-
um þannig, að hún gæti látið óhreina
olnbogana hvíla á afgreiðsluborðinu.
Riff reis á fætur og bauð Bernardo
og Hákarla hans með ýktri hæversku
inn að ganga.
Bernardo svipaðist um, og þegar
hann hafði sannfærzt um að ekki væri
um neina fyrirsát að ræða, gaf hann
hinum merki um að koma inn.
„Ég vona að þið séuð ekki orðnir
alltof leiðir á biðinni", sagði Bern-
ardo til að rjúfa Þögnina.
„Þvert á móti; við höfum haft
gaman af að bíða“, svaraði Riff. „Má
bjóða ykkur kaffisopa?"
„Við skulum byrja umræðurnar".
Riff leit fyrst á klukkuna, síðan á
Hreyfilinn. „Það er eins og Bernardo
hafi ekki lært Þá list enn að taka
lífinu með ró“, sagði hann.
Framhald á bls. 27.