Vikan - 31.05.1962, Blaðsíða 6

Þú elskaðir mig. Þú sagðir mér það, Tony.
Manstu ekki eftir þvi, vinur? Þú sagðir það
aftur og aftur — þegar við föðmuðum hvort
annað, þegar við ókum i bílnum þínum, töluð-
um saman í símann, dönsuðum, og þcgar við
sátum saman um kvöldið á klettinum.
— Ég elska þig svo heitt. Yfirgefðu mig
aldrei. Þú ert min, aðeins mín, um alla eilifð
— segðu að það sé satt ...
Þetta sagðirðu og ég trúði hverju orði.
Ó, ég vildi að ég væri dáin!
Held ég að þú elskir mig ekki lengur? Ég
hlýt að vera vitlaus. Þetta er bara heimskuleg
ímyndun, af þvi að það hefur hitzt þannig á
að ég hefi verið úti, þegar þú hefur hringt
undanfarið, og af því að ég hef ekki séð þig í
næstum þvi viku. Er það ekki, Tony? Þú ert
ekki hættur að elska mig — þú ert ekki hættur
þvi, hjartað mitt? Ég get ekki lifað, ef þú elsk-
ar mig ekki lengur. Það er satt, Tony, ég dey.
Hvar eru sokkarnir, sem ég keypti í gær?
Hvar hef ég sett þá? Óvenjulega þunnir, stærð
nlu og hálft og lcosta níutiu krónur, takk fröken.
... Niutíu krónur fyrir eitt par af sokkum! En
ég verð að vera falleg, þegar ég er með þér,
Tony. Þú hefur sagt að ég hefði fallega fætur
og fallegan háls. Þú varst vanur að segja það.
g VtKAN