Vikan


Vikan - 05.07.1962, Blaðsíða 37

Vikan - 05.07.1962, Blaðsíða 37
haldið þó verða allt annað ... Sverrir sagði að annaðhvort yrði einhver okkar strax var — eða hér væri líka dantt. Eftir nokkra stund varð mér það ósjálfrátt að fara að hugleiða livaða meiningu fislairinn mundi leggja í orðið strax, og mundi það þá, mér til nokkurs léllis, að ég hafði einhvern tíma heyrt dr. Brodda halda því fram í útvarpser- indi að tímaskynjun liinna lægri dýrategunda væri stórum mun hæg- ari en okkar. Þar sem fiskurinn var harna á tuttugu faðma dýpi, því að hann hlaut jú að vera þarna, fyrst fuglinum og Franz bar saman, var ekki nema eðlilegt að hann kæmi ekki strax. Og nú varð ég allt í einu gripinn annarlegum kvíða — ekki fvrir því að fiskurinn myndi ekki bíta á hjá mér strax og hans strax kæmi, heldur að það kynni að koma fyrr hjá þeim fiski, sem einhverjum hinna var ætlað að drava en mínum fiski, því að mér hafði adtaf verið kcnnt að enginn drægi annars fisk úr sjó. Ég beið þess þvi, titrandi af eftirvæntingu, ;>ð ég fyndi rjálað við krókinn og samtímis titraði ég af kvíða fyrir því að heyra einhvern tilkynna. heldur en ekki glaðklakkalega, að nú væri á hjá sér. Þetta varð þvi tvö- faldur titringur. En árangurinn varð ekki nema einn — með öðr- um orðum enginn. Loks kom mér ráð i hug. Ég hafði einhvern tíma heyrt að mörgum hefði gefizt það vel við fiskidrátt að heita á einhvern, helzt kvenmann, að hann skyldi fá að gjöf fyrsta fiskinn, sem hann innbyrti. Um leið laust hví niður i huga mér, að i iandi var verið að velja fegurðardrottn- ingu, einmitt um þetta leyti. Þetta kom allt svo vel heim. að ég komst ekki hiá bvi hugboði að um einskon- ar opinberun væri að ræða, og strengdi bess heit með sjálfnm mér, að ef ég yrði fvrstur okkar félaga tii að draga fisk og innbyrða. skyldi ég lahha mig með hann upp i G'laumhæ og afhenda hinni ný- kiörnu fegurðnrdrottningu við ,.há- líðlegn athöfn“. Skinti hað nú eng- um togum ... að ég sæi siálfari mig í anda á forsíðu dagblaðanna, rétt- andi drottningunni eina forláta flvðru. higgiandi að iannum eitt hið dýrlegasta bros ... ef til vill koss .. . svona á vangann. Hvað mundu þeir félagar minir segia þá? Skyldi ekl i koma öfundarsvipur á há yngri í hópnum? Kannski á þá eldri iika. Ég rétti ósjálfrátt úr mér í svamp- bólstruðum veiðistólnum og hrosti. Að færa drottningunni, ogþað meira að segja sjáifri fegurðardrottning- unni, feita, spriklandi spröku og þiggja koss, þótt ekki væri nema á vangann, að launum — þetta var eins og i ævintyri. l5g strauk hend- inni um vanga mér. Til allrar ham- ingju var ég sómasamlega rakaður, aldrei þessu vant. Það híaut að vera heillaboði ... En nú komst ég óþægilega að raun um að Sverrir Sigurðsson veit jafn- langt nefi sínu og spönn lcngra þó. f sömu svifum og ég sá það fyrir liugskotsssj ónum minum hvar spik- feit spraka svam með botni og nálg- aðist beituna á öngli mínum, starði á hana eins og dábundin báðum augunum á sama kjammanum, Iheyrðist kallað á hléborða: __ Hér er steindautt og ekki kvik- indi að fá. Annaðhvort bitur á hjá manni strax eða ekki ... Þar með var seiðurinn rofinn. Sprakan fegurðardottningarinnar .synti leiðar Sinnar og bað kærlega j'.ð heilsa Einars Jónssyni. Skrúfan sparn i sjó og Nói skreið á nýrri og fengsælli mið með níu mílna 'hraða ... Á stíminu sagði Smári okluu' frá þvi, að einu sinni i fyrrasuina r h.'fðu stangaveiðimennirnir á Nóa; komizt í svo óðan fisk. að sumir; þeirra höfðu ei ki við að draga, og eh’.n þeirra — þrauibjálfaður og af- renndur Kani — tók svo nærri sér, að hann fékk upphandleggsaíhOðva- krepþil og gat. ekki rétt úr arminum i ... ég man ekki fyllilega hvort • heldur jiað var í viku eða hálfan mánuð. Þá kom gam’i Nói svo full- ur að landi, að rann inn á þiljur um leið og al' tók skrvinr. enda 'hafði Franz Arason fullyrt, áður en lagt var af stað í róðurinn . .. Ég tók ekki eftir hvað það var. sem hann hafði fullyrt ... Það var nefnilega eitthváð ::ð ger- íist hið innra með mér, hugarfy'gsni mín að vcrða vettvangur voldugra átaka tveggja af.a — míns stórgöf- uga og eilitið minna göfuga innra manns. Átti ég —- átti ég 'ekki? \tti ég í rauninni nokkurn rétt á þv> að sitja einn að þessu óbrigðula snjall- ræði? Var það ekki eigingjrrii — að vísu mannleg og afsakanleg, en engu að síður ósamrýman’eg kenningum vorra göfugustu leiðtoga —■ að ég hugsaði mér að sitja einn að hinum dásamlega drottningarkossi, án þess að gefa félögum minum kost á að minnsta kosti heiðarlegri sam- keppni? Enn sagði sagnarandi Sverris óve- fengjanlega til sín. Kom hann ekki þarna til mín yfir þverar þiljur með lifur og slóg í lófa sér, sjálfa galdra- beituna, sem hann hafði magnað með yfirsöng, tuldri og tauti og þræl- sterkri skakkarláforneskju. Jú, það gerði hann reyndar. Krækti henni meira að segja á öngul minn, skýrpti á hana og mælti svo um að hún skyldi vei duga. Þetta drcngskapar- bragð reið baggamuninn. Minn ei- lítið minna göfugi innri maður skammaðist sín niður fyrir allar hellur gagnvart slíkri óeigingirni og minn stórgöfugi innri maður sigraði eins og skot, um leið og þeir ósk- uðu þess báðir i sameiningu, að ef ég lilyti ekki drottningarbrosið, þá hlyti Sverrir jiað. Kossinn . . . jiað var alls ekki víst að hún ... jæja, það varð þá að hafa það, og ég blygð- aðist mín fyrir að komast að raun uni að mér var það nokkur huggun að sjá, að hann var ekki eins vel rakaður á vangann og ég. Og cg heyrði sjálfan mig segja: — Strákar ... eigum við ekki að heita á fegurðardrottninguna, sem nú er verið að velja, að sá okkar, sem dregur fyrsta fiskinn ... ? Á YZTU MIÐUM — HARALDUR, KOLINN OG HELYÍZKUR KANINN. Við settumst nú á þau mið, sem yzt mundu sólt á Nóa að þessu sinni — ekki vegna þess að hann sé ekki færi i flestan sjó; Smári fuliyrti að hann mundi ekki hika við að sækja á honum á Grænlandsmið ef svo bæri undir, með öðrum eins háset- um og hann hefði nú um borð, en hann þurfti að skreppa til New York daginn eftir og Norðurlanda og Berlínar i millitíðinni, og fyrir bragðið var ekki tími til að halda lengra að sinni. Viö tókum grunn- mál, drógum frá botni, drógum upp, VIKAN 37 MatreiSslan er auðveld og bragðið Ijúffengt ROYAL SKYNDIBÚÐINGUR M œ 11 ð 1/2 líter aí kaldri tnjólk oq hellið í skál Blandið mmhaldi pakk- ans saman við og þeyt íð 1 eina minútu — Bragðtegundlr - Súkkulaði Karamellu Vanillu íarðarberja skyrptum á beituna, tókum grunn- mál á ný, drógum frá botni, en ekk- ert dugði. Eklci forspá Franz Ara- sonar, ekki galdrabeita Sverris Sig- urðssonar, ekki áheitið á fegurðar- drottninguna, ekkert. Loks lýsti Smári Karlsson yfir því, að hann skildi ekkert i þessu. Stundarkorni siðar lýsti Sverrir Sigurðsson yfir því að liann skildi ekkert í þessu. Hvorugt dugði að heldur. Eins varð ég þó vísari þarna á yztu miðum, þótt ég hcfði ekki orð á þvi. Mávurinn er gæddur rikri ldmnigáfu, meinlegri þurrakímni, sem sá er sannarlega ekki öfunds- verður af, sem fyrir henni verður. Að jiessu sinni urðum við fyrir henni. Hún kom fram í þvi, að máv- urinn veitti okkur eftirför milli iniða, sveif síðan kringum bátinn eða settist í náiriunda við hann — og lézt vera að hiða eftir þvi að við gerðum að aflanum og köstuðum slóginn fyrir borð til að létta bát- inn. Ef lietta var ekki ótuktarleg fyndni eins og á stóð, þá ... hvað uiri það, þetta var að minnsta kosti ekki ómerkileg uppgötvun, þótt ó- neitanlega hefði ég heldur kosið að uppgötva hvað olli þvi, að ... í þriðja skipti í róðrinum sagði sagnarandi Sverris Sigurðssonar til sín, svo ekki varð um villzt. Eins og sá glettni galdramaður gæti þolað það, að ég sæti þarna og gerði merkilegar uppgötvanir sem ólærð- ur náttúruskoðari, án þess hann reyndi að slá mér við. Nei, ekkí. — Déskoti má þetta vera hart, heyrðist sem sé sag. á hléborða. Nú er bað að minnsla kosti öidungis öruggt, að enginn af okkur hefur komið nálægt kvenmanni í nótt er leið. Það skal nefnilega aldrei bregð- ast, að sá fái vænan fisk í róðri, sem komið hefur nálægt kvenmanni nóttiná áður. Ósjálfrátt varð mér litið til þeirra yngstu og glæsjlegustu i liópi okkar liásetanna, en gat elcki greint svip- lirigði þeirra, jiar sem þeir voru báðir önnum kafnir við að athuga eitthvað í kverkinni milli borðstokks og þilfars, þar sem þeir sátu. Og ekki urðu þeir upplitsdja’rfari, þegar Sverrir bætti við og leit um leið til þeirra um öxl, rannsakandi og ásakandi augum: — Já, þó það hafi ekki verið nema einn eða tveir, getur það dugað til þess að allir dragi sæmilega, en þá verður það líka að hafa verið dá- lítið hraustlega af sér vikið. Og vit- anlega dregur sá alltaf sjálfur mest ... Þarna hafði Sverrir semsagt leyst gátuna miklu, svo nú máttu aílir skilja hvað hinum óskiljanléga afla- bresti olli. Það lá að, að hann yrði til þess. Ég varð að láta mér nægja þá heldur lágkúrulegu uppgötvun, að þrátt fyrir allt fylgja því nokkur forréttindi að Vera kominn á aldur okkar Sverris. Þá getur maður litið ásakándi á sér yngri menn, þegar annað eins og þetta kemst upp um þá. Jafnvel með nokkurri fyrirlitn- ingu. En þegar við vorum í þann veg- inn að hanka upp og halda á enn önnur og nálægari mið, gerðist und- ur mikið, sem að vísu afsannaði ekki kenningu Sverris, þótt um það megi kannski deila. Koli kom upp á öngli Haraldár Gíslasonar í Víkingsprenti

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.