Vikan - 05.07.1962, Blaðsíða 39

Palmolive gefur yður fyrirheit um ...
AIIKINN YNDISÞOKKA
Frá og með fyrsta degi
veröur jafnvel þurr og við-
kvæm húð unglegri og feg-
urri, en það er vegna þess
að hið rikulega löður Palmo-
live er mýkjandi.
Palmolive er framleidd
með olívuolíu.
Aðeins sápa, sem er jafn
mild og mjúk eins og
Palmolive getur hreinsað
jafn fullkomlega og þó svo
mjúklega. Hættið því handa-
hófskenndri andlitshreins-
un: byrjið á Palmolive hör-
undsfegrun i dag. — Lækn-
ar hafa sannað hvaða ár-
angri er hægt að ná meö
Palmolive.
Palmolive með
olívuolíu er ...
mildari og mýkri.
with Palmolive
Þvoið,
nuddið
í eina
mínútu.
Skolið
og þér
megið búast
við að sjá
árangurinn
strax
Mýkri,
unglegri,
aðdáanlegri
húð
kjaftinn á þessari litlu ófreskju,
sem formaðurinn varpaði siðan fyr-
ir borð. Félagar mínir stóðu hljóðir
hjá, marhnúturinn hafði þó bitið
á öngulinn og verið dreginn og inn-
byrtur samkvæmt reglugerðinni.
— Þið vitið það víst ekki, að vor-
vertíð á Suðurlandi lauk i gær, og
í dag ciga allir fiskar frí ... nema
marhnútarnir, sem við viðurkenn-
um ekki að séu af okkar ætt, heyrð-
ist mælt lágum rómi aftur á þiljum.
Okkur varð litið þangað, öllurn í
senn.
. Þar lá þyrsklingurinn sporð-
krækti, Haraldardráttur, og stein-
þagði.
ENN ÚR BEItBEINSSTAÐA ANNÁL.
... Þann hinn sama d^g að kvöldi
lagðist fley það, sem fyrr er getið,
aftur í vör i Nauthólsvik. Gengu
fimm menn frá ijorði, lieldur lot-
legir, og mæltu fátt ...
HOLAN.
Framhald af bls. 11.
— Það kemur mér ekki á óvart,,
sagði Reed fýldur. Menn eru yfirleitt
ekki að velta sliku fyrir sér nú á
dögum. Augu hans glóðu undir mikl-
um augabrúnunum.
— Sko, hrópaði Elder. Mjólkurhvit
salamandra skreið klunnalega upp úr
pyttinum.
— Blind eins og teðurblaka, sagði
Reed. Þarna eru líka krabbar, og
einu sinni sá ég lítinn gugginn fisk.
Hann greip í litlu skepnuna, sem
spriklaði milli gildra fingra hans. Lít-
ið þér á, það er himna yfir augunum.
— Á hverju lifa þær? spurði Elder
forvitinn.
— Þarna eru skordýr — og litlar
köngulær. Hann henti salamöndrunni
aftur í vatnið.
— Ætluðuð þér ekki að taka með
yður nokkur sýnishorn héðan?
— Jú, en ekki strax. Enn er ég
ekki undir það búinn að segja nein-
um frá þessum stað.
— Það var rausnarlega gert af yð-
ur að leyfa mér að koma með yður.
— Ég er svangur, sagði Reed, án
þess að hirða um orð Elders. Eigum
við aö fá okkur brauðsneið? Við eig-
um eftir hálftíma, áður en vatniö
tekur að stíga. Hann leit í kringum
sig og blótaði. — Hver fjandinn. Mat-
arpakkinn varð eftir uppi við bak-
pokana.
— Við þurfum ekki að borða hérna
niðri, sagði Elder. Til hvers væri
það?
— Ég vil að þér sjáið undrið. Mað-
ur sér ekki mikið að ofan. Hérna
niðri verður þetta fyrst spennandi —
þetta er nokkuð, sem maður sér ekki
á hverjum degi. Ég ætla að klifra
upp og ná í matarpakkann.
— Það get ég gert, sagði Elder.
— Kemur ekki til mála, Þér eruð
nú einu sinni gestur minn.
Hann gekk að reipinu og tók að
klifra upp. Elder horfði á eftir hon-
um. Það var ekki hægt annað en
dást að honum, þetta gömlum. Það
voru ekki margir hálfsextugir, sem
gátu klifrað upp fimmtán metra langt
reipi eins og þetta.
Reed var nú kominn upp á brúnina.
Hann stóð varlega á fætur og leit
niður til Elders. Það var undarlegur
svipur á andliti hans. Skyndilega tók
hann að toga í reipið. Áður en Elder
gat áttað sig á því, hvað var á seyði,
var reipið komið úr seilingarfæri.
— Halló, kallaði hann gramur.
Hvers vegna eruð þér að toga upp
reipið?
Hæðnishlátur Reeds nísti gegnum
merg og bein.
— Újá, hvers vegna?
— Hvað á þetta að þýða? spurði
Eider. Á þetta að vera fyndið?
— Ójá, svaraði stóri maðurinn og
kroslagði handleggina á brjóstinu. En
ég er hræddur um, að yður finnist
það ekki fyndið lengi.
— Hvað á þetta eiginlega að þýða?
—■ Það á að þýða það, kæri Mars-
hall, að nú hefur svo óheppilega viljað
til, að þér hafið orðið fyrir ömurlegu
slysi. Ég bauð yður í smáferð — um
gamlar og farnar slóðir. En þér voruð
alltof forvitinn, ætla ég að segja. Þér
vilduð að við reyndum að stíga eystri
vegginn í hellinum. Þar fundum við,
okkur til mikillar undrunar, þetta
op. Þegar við komum inn, gekk mikið
á fyrir yður. Þótt ég bæði yður að
fara varlega, fóruð þér of nálægt
barminum. Yður svimaði, og áður en
ég gat nokkuð aðhafzt, voruð þér
dottinn niður í þriggja metra djúpt
vatnið. Ég hafði ekkert reipi, Þar
sem ætlunin hafði verið að fara að-
eins troðnar slóðir. Þér drukknuðuð
þegar, og ég flýtti mér héðan, til þess
að sækja hjálp. Þegar ég kem aftur
ásamt einhverjum fleirum, verður
nóg vatn í pyttinum, til þess að sanna
orð mín.
Eitt andartak gat Elder ekki komið
upp hljóði. Loks spurði hann þvögl-
mæltur: — En hvers vegna, Reed?
Hvers vegna, í almáttugs bænum? Ég
hef aldrei gert yður neitt.
— Ojú, það er nú einmitt það, sem
þér hafið gert. Áður en þér trónuðuð
upp með þessa vesölu doktorsgráðu
yðar í eðlisfræði, var ég næstum ör-
uggur um að fá forsetaembætti deild-
arinnar. Þessi bannsett kjarneðlis-
fræði ykkar er orðin að goði, sem
allir dýrka.
— Það er ekki mér að kenna, sagði
Elder og reyndi í örvæntingu að harka
af sér. Ég bað ekki um að verða út-
nefndur forseti deildarinnar.
— Nei, en þér báðuzt heldur ekki
undan, ef ég man rétt. E’f Þér hefðuð
haft einhverja sanngirnistilfinningu,
hefðuð þér sagt: „Ég get-ekki þegið
stöðuna. Ég á engan rétt á henni.“
— Ég get sagt af mér, ef Þér viljið.
Mér finnst nóg komið af þessu. Kastið
niður reipinu. Ef þér hafið ætlað að
hrella mig, þá hefur það vissulega
heppnazt vel En morð er annað mál.
— Á pappírnum mun þetta kallast
slys. Annað verður ekki hægt að
sanna. Þegar þér eruð úr vegi, verð
ég aftur fremstur.
Karlinn er snarvitlaus, hugsaði
Elder í örvilnan. Eina von hans var
að hræða hann.
— Þér getið þetta aldrei, sagði
hann. Ég skil eftir verksummerki,
sem koma upp um yður.
— Og hvernig það? Ef þér skrifið
eitthvað á pappír, verður það ekki
læsilegt eftir klukkustundar bleyti.
Ætlið þér að rista í klettinn með
vasahníf? Þér getið reynt það. En
áður en nokkur annar kemur hingað,
ætla ég að siga niður og fullvissa mig
um, að ekkert geti orðið til þess að
koma upp um mig. En ég er vissulega
góður við yður. Lampinn á eftir að
VIKAN 39