Vikan - 23.08.1962, Qupperneq 35

varð hún allt í einu vör undarlegrar
spennu, spennu, sem hún var næst-
um búin að gleyma.
Stephen stóð og beiS hennar i
salnum, hár og fyrirmannlegur,
næstum fallegur í smókingnum, sem
hann var í. Þegar hann sá hana,
brosti hann hlýlega og innilega.
— KæriS þér ySur um þessi?
spurSi hann og rétti henni vönd af
gulum rósum. Það hefðu kannske átt
að vera orkideur, en ég gat ekki
liugsaS mér yður meS annað en rós-
ir.
— Þakka yður fyrir. Rósir eru
uppáhaldsblómin mín, sagði Margrét
blátt áfram og af sannfæringu. En
fingur hennar skulfu, þegar hún festi
rósir í kjólinn sinn. Hvenær hafði
einhver gefið henni rósir síðast?
— Ég er kjáni, hugsaði hún. -—
Er ég ekki farin að æsa mig .upp,
þó að maður gefi mér litinn blóm-
vönd af eínskærri hæversku. Og þeg-
ar þau óku heimleiðis eftir að hafa
veriS í leikhúsinu, sagði hún hugs-
andi: — Það undrar mig, að þér
skulið aldrei hafa gift yður. Ég hefSi
haldið, að maður í yðar stöðu hefði
meiri þörf fyrir konu en flestir aSr-
ir. Ekki einungis vegna félagsskap-
arins, heldur til að sjá um heimiliS.
ÆtliS þér í sannleika að halda því
fram, að þér hafið aldrei haft hug
á að gifta yður?
ÞaS varS örstutt þögn, en síðan
hristi Stephen höfuSiS. _ Ég sagSi
ySur, aS ég væri ánægSur i pipar-
sveinsstöðunni. ÞaS var ég lika, full-
komlega ánægður... .þangað til i
gær!
— í gær? endurtók Margrét undr-
andi. Og þá tók hjarta hennar stökk.
Hann átti ekki viS aS....hann gat
ekki....En einmitt þá stanzaSi bif-
reiSin fyrir, framan gistihúsiS.
OrSin höfðu haft ruglandi áhrif
á hugsanir hennar, hún sté út úr
bilnum, þakkaði fyrir sig og bauð
góða nótt. Þegar hún kom upp i her-
bergi sitt, settist hún fyrir framan
stóra spegilinn og skoðaði sjálfa sig
með mikilli nákvæmni.
Mjúkt brúnt hár og dökkar auga-a
brúnir, sem settu mikinn svip á and-'?
litið, dimmblá augu, sem einmitt*í—-----------------
núna höfðu á sér einkennilegan blæ.M
Hlýr og eðlilegur andlitslitur, semíj
enn bar mýkt æskunnar og fremurfe3ar. Þú ert kona, sem enn er ung og rómanliskt andrúmsloft i kringum
stór munnur, sem lýsti gamansemi.í^eftirsóknarverð. mig og einhvern af þeim“.
Hrukkur? Já, örfáar, en aðallegagj Hún stóð snögglega á fætur. Þetta — En ég er ekki nauðbeygð til að
tilkomnar a.f hlátri. p'tjvoru svik gegn dóttur hennar, einka- gifta mig, er það? ÞaS er huggun að
fohmvn’s barnapúður
notið JONSON‘S barnapúður eftir hvert bað og alltaf þegar
skipt er um bleyju.
JeWm’s barnavörur
Barnapúður, Olía, Lotion, Shampoo, Sápa, Eyrnapinnar,
Bleyjur, Þvottaefni,
HeildsölubirgSir: FRIÐRIK BERTELSEN & CO. H.F.
Laugavegi 178. — Sími 36620.
.. i
^ !
:
\ i
%!% i
K..:
Oik •
síSi* i
s"'!,íí, i
BABY
POWOER
Fjörutiu ára! Hvers vegna hafSiMjdóttur. Svik við minninguna um lát- vita af þínum félagsskap, þegar ég
hún ætíð álitið sig gamla? Þegariríinn eiginmann sinn- En....varþaS verð gömul piparkerling“. Siðustu
.. . . — .. i' i!{ wminínní rim 0 cofnin rfiino 1 o.c Morrfróf offnr Qollv
setninguna las Margrét aftur. Sallý
kom bersýnilega ekki til hugar, að
móðir hennar gæti gift sig aftur.
sér í’ linganæm, þó að hún hefði hugsað Frá hennar sjónarmiði var hún rosk-
_j fsvoiia mikið um dótturina. Og hún in kona, sem var algerlega fallin úr
Hiægilegt! reyndT hún að segjá við?'jkomst að Þeirri niðurstöðu, að hún leik. Margréti varð á að brosa. IJenni
sjálfa sig, en tókst ekki að sannfæra’' .sýn<ii James Sheridan ekkert órétt- fannst hún sannarlega ekki vera orð-
sjálfa sig. * | jlæti, þó að hún yrði hrifin af öðr- in roskin, ekki núna. Og hún skaut
,, T , • * , . * o jum manni. Sallý mundi árriðanlega þessum heilabrotum um framtiðina
_ ÞaS kæmi að því að SaHy gHti: skilja hana, hún var ekki ein af
sig, hugsaði hun, - og þa verð ég : J > sjálfumglöðu
gomul, sanparlega gomul. 1
unniverð ég su,sem ekkiskilur;su, v Margrét sofnaði að lokum, hugs-
ekki getur skihð, at þvi að ég''i!.
maður eins og Stephen Everett gatý1 ranninni svo;
horft á hana eins og hann hafði gertfj'j Hun ^ lengi vakandi og igrund-
í kvöld, og síðan sagt... .MÓSir Sállfj?81 Þessa hluti- Hun var ekkl tllf,nn'
ýjar faldi andlitið í höndum
andlit, sem skipt hafði litum. —
sem
ver
S af annarri kynslóð. Ég verð sú,!
jandi um góðan skilning Sallýjar.
Þegar hún vaknaði næsta morgun,
og vandamálum öllum ákveðin til
hliðar.
Næstu dagar cinkenndust af
hljóðri liamingju, dagar þegar vissan
um ást Stephcns óx i huga Margrétar
likt og lítið blóm. Eitt kvöld, þegar
þau gengu meðfram sjónum, sagði
hann rólegur: — Er nokkur von
fyrir mig, Margrét? Ef það er ekki,
hef ég hugsað mér að fara á morgun.
Ég get ekki verið svona með þér
.... / «11. z •' HtgUJ IlUIl Vc.tIkIIc.IUl licuaict annftii*
sem skiptn; ser at hlutum og su, .sem ,var sólin hátt á lofti og cftirvæntin
þari að bjoða i mat a snnnndogum-I|innra ipeð henni. Hún fékk langt
McS timanum verð eg svo kannske,^ jbréf frá Saflý
bara „amina . w| Frn sheridan las það með bros
— Ó, nei ! Margrét leit upp. HúnL|á vör) þar til hún vár komin á þriðju _ _ _________ ^
hafði aldrei liugsað svona leiðinlegaC:|t,jaðsigU- Sallý tók þáU 1 alls konar lengur....án þess....án þess svo
heima hjá sér. Hvað hafði komið fyr-jr jskemmtunum, „en ég hef komizt að mikið sem kyssa þig!
ii' hana? ( jþeirri niðurstöðu, að ég ætla aldrei
— Þú hefur vaknað, hvislaði innri® aS gifta mig“, skrifaði hún. „Allir
rödd að henni. — Þú hefur lokið þvíjtlkarlmennirnir hérna eru leiðinlegir,
hlutyerki að vera bara móðir Sallýj-táJog frú Hallis reynir stöðugt að skapa
Hún snerti hönd hans, og blá augu
hennar horfðu á sólsetrið og lýstu
mikilli viSkvænmi. — ]>ú þarft fkki
að fara, Stephen.
En þegar lmn var orðin ein, brut-
ust efasemdirnar fram aftur. Hvern-
ig tæki Sallý fréttunum? Hún kæmi
heim eftir hálfaii mánuð.
— Ég mun alltaf njóta félagsskap-
ar þfns!“ Margrét lagði spurningar
fyrir sjálfa sig, þó að hún væri ekki
lengur bara móðir Sallýjar, heldur
einnig væntanleg eiginkona Stepli-
ens. — Ó, ég veit ekki, reyndi Mar-
grét að róa sjálfa sig og samvizku
sina. — En ég hlýt þó að hafa rétt
á hamingju sjátfri mér til handa
lika. Sallý vill ekki að ég fórni henni
hennar vegna.
Nei, auðvitað mundi hún ekki vilja
það. Margrét gat vel séð fyrir sér,
hvernig það yrði. Blítt og ákveðið
myndi Sallý fara frain á að þau giftu
sig, en Margrét vissi ósjálfrátt, að
hún myndi neita að búa hjá þeim.
Hún myndi fá sér einhverja vinnu
og búa úti í bæ. Og fyrir konu, sem
elskaði dóttur sina jafnheitt og Mar-
grét elskaði Sallý, varð henni þessi
hugsun óbærileg. Hún varð þvi að
hringja til Stephens og reyna að út-
skýra þetta fyrir honum. Og þegar
hún hafði reynt það í heila klukku-
stund, voru þau að þvi komin að
verða sundurorða. Stephen gekk þá
að vikufresti.
i
TIKAW 35