Vikan - 18.10.1962, Qupperneq 10

ALLIR í Jacksonville sjúkra
húsinu vissu, að Dennis
Sullivan læknir var hinn
mesti næturhrafn, en þeir
voru ekki margir, sem
gerðu sér ljóst að það
var vegna þess, að hann
vildi vera sem lengst ná-
lægt sjúklingum sínum. Það var
komið að miðnætti er hann gekk
þetta kvöld eftir göngunum. Hin
margvíslega spítalalykt snerti ekki
vitund hans, en önnur skilningarvit
hans voru næm fyrir öllu öðru í
kringum hann — lýsandi næturbiöll-
unum. skyndilegum hlaupum hjúkr-
unarkvennanna og nemanna við
dyr, sem báru áletrunina HETM-
SÓKNIR BANNAÐAR, kæfðum
hlíómi neyðarbjallnanna og and-
vörnum hinna þjáðu inni í herbergj-
unum.
Á enni hans voru diúpar hrukk-
ur, því að hann var að velta fvrir
sér erfiðu vandamáli og fann enga
lausn á því. Borgarstiórn og önnur
vfirvöld höfðu ekki haft fregnir
af því — ennbá — en veikin hélt
áfram að breiðast út. Þetta var hæg-
fara en heiftúðug sótt, og brátt yrði
hægt að kalla hana farsótt. Þeir
höfðu nefnt hana „Virus X“ og þetta
nafn gerði lækninum gramt í geði,
bví að það var tákn getulevsis
þeirra. Það hafði ekki tekizt að
greina sjúkdóminn. sem heriaði
iafnt. á unga sem vamla. og þrátt
fvrir hinar miklu framfarir í lækn-
isfræði síðari tíma. voru mörg
dauðsföll af hans völdum.
Hann kom að stórri. glampandi
stálhurð með einni lítilli glerrúðu,
en yfir dyrunum lýstu orðin EIN-
A.NGRUN — ADGANGTJR BANN-
AÐUR á stóru rafliósaskilti. Lækn-
irinn leit inn um rúðuna og kveikti
sér í sígarettu. f skininu frá eld-
snvtunni sá hann spegilmynd sína.
Það var alvarlegt og viðkvæmnis-
legt andlit, sem blasti við honum,
en sjúklingar hans sáu aldrei við-
kvæmni eða þun<dyndi í svíd hans.
Glaðlegt bros hans. vingiarnleg
röddin og hvöss blá auvun ein-
kenndu viðmót hans gavnvart þeim.
Hann dró lykil úr sloppvasanum og
opnaði hurðina hljóðlega. Hann
gekk eftir ganginum að borði hiúkr-
unarkonunnar, sem var á nætur-
vakt.
Hann sá að í hliðargöngunum
voru mörg rúm með siúklingum.
Það marraði í skónnm hans, en
hjúkrunarkonan var önnum kafin
við sjúkraskýrslur og varð hans ekki
vör. „Þetta köllum við einangrun-
ardeild," sagði læknirinn lágt og
benti á rúmin í göngunum. Hiúkr-
unarkonan leit snöget upp og
nokkrir dökkir lokkar hrukku und
an hvítum kappanum. Einanvrunar-
deildin var loftkæld, en það voru
svitadropar á enni hennar og aug-
un voru áhyggjufull.
,,Þú hefur misst ösku niður á
sloppinn þinn,“ sagði hún, en hún
horfði rannsakandi á hann.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann og
burstaði sig með hendinni.
Bette fór að eiga við sjúkraskýrsl-
urnar. Þegar hún tók aftur til máls
var eins og hún hefði misst kjark-
inn. „Linda var að spyrja eftir þér.
Hún sagði, að þú hefðir lofað sér því,
að koma og bjóða henni góða nótt.
Á,“ sagði hann, „ég tafðist.
Hún er sjálfsagt sofnuð
núna, en ég ætla að líta inn
til hennar."
Linda Prescott, sjö ára,
var búin að vera í þrjá
daga á stofu 206 á ein-
angrunardeildinni. Foreldrar
hennar höfðu verið lagðir inn sama
dag og hún. Nábúi þeirra hafði ekið
með þau inn til borgarinnar frá
Mandarin, þar sem þau áttu kjúkl-
ingabúgarð. Veikin lýsti sér á sama
hátt í þeim öllum: Engin matarlyst,
magaverkir, uppköst öðru hverju,
krampar og meðvitundarleysi. Sjúk-
dómsgreining: Virus X. Meðferð:
Ýmis konar bólgueyðandi lyf og al-
gjör rúmlega.
Hurðin á herbergi 206 var í hálfa
gátt. Sullivan læknir gekk hljóðlaust
inn og á bak við skerm við eitt
rúmið. f daufu næturljósinu gat
hann varla greint rúmin fjögur.
Hann kveikti á vasaliósi inbyggðu
í blýantinn og beindi honum að
sp.ialdinu ofan við Lindu rúm. Það
gaf ekki glæstar vonir. Magakval-
irnar héldu áfram og neðst hafði
hjúkrunarkonan skrifað: Sjúkling-
urinn ósamvinnuþýður. Neitar að
borða.
Það mundi ég líka gera, ef ég
hefði magaverk, hugsaði Sullivan
læknir.
„Halló, Dennis læknir.“ Læknin-
um varð bilt við og beindi Ijósinu
að Lindu.
Augu hennar voru stór, dökk-
brún og mjög alvarleg. Hjartalagað
andlit hennar var fölt. Læknirinn
strauk ljóst hár hennar frá enninu
um leið og hann tók um slagæðina.
Eftir nokkra stund sagði hann
blíðlega: „Ég sveik þig ekki, Linda.“
„Mig langar til að tala við
mömmu, Dennis læknir." Hún tal-
aði skýrt og ákveðið og alveg við-
kvæmnislaust.
„Ef til vill eftir nokkra daga,“
sagði læknirinn hughreystandi.
„Liggur hún kannski líka í misl-
ingunum?"
„Mislingunum?“ spurði Sullivan
læknir. Hann var önnum kafinn við
að hlusta hana.
„Ég spurði manninn — þennan,
sem þvær gólfin á morgnana. Hann
sagði, að við værum víst öll með
mislingana."
Læknirinn brosti. „Hann veit víst
álíka mikið um það eins og við,
Linda. En það eru ekki góðar fréttir
af þér á spjaldinu þínu. Þær segja,
að þú sért ekki samvinn.... að þú
sért ekki hlýðin. Ef þú vilt verða
hraust og komast til mömmu þinnar,
þá verðurðu að borða. Skilurðu
það?“
Munnur hennar varð þrjózkuleg-
ur. „Pabbi gaf mér mína eigin diska,
hann keypti þá handa mér. Ég vil
bara borða af mínum diskum. En
ég get ekki sofið, Dennis læknir, ég
get ekki sofið af því að ég veit að
Lucy hlýtur að vera bæði svöng
og þyrst."
„Lucy?“ spurði læknirinn annars
hugar.
„Lucy er hundurinn minn.
Kannski að hún hafi líka fengið
mislingana.“
Læknirinn ræskti sig. Hann var
ekki ánægður með ástandið.
Augu Lindu fylltust af tárum.
„Þú ert alveg eins og allir aðrir,“
sagði hún sorgbitin. „Þú segir Já,
Linda og Nei, Linda og Þú verður
að borða, Linda. En enginn vill
hjálpa mér til að frétta af Lucy.“
Sullivan læknir þurrkaði tárin og
sagði glaðlega: „Viltu veðja? Nú
skal ég segja þér nokkuð. Um leið
og sólin kemur upp, fer ég og konan
mín heim til þín. Ýið skulum gæta
Lucy. Ef til vill setjum við hana
líka í góða hundapössun." Nú brostu
brúnu augun, en varirnar skulfu
enn.
„Og ef þú lofar að borða, skulum
við koma hingað með diskana þína.
Hvað segirðu um það?“
Brúnu augun horfðu rannsakandi
á hann. „Ég lofa því. En lofar þú
að gera þetta?“
„Við skulum gæta hennar vel.
Nú skaltu loka augunum."
ETTE var enn upptekin
af skýrslunum, þegar
hann kom fram aftur.
Hann muldraði eitthvað
í hálfum hljóðum og
gretti sig illilega.
Bette varð undrandi.
„Hvað er þetta, Dennis,
ertu að bölva?“
„Já,“ sagði hann hörkuleea. ,,ég
er sannarlega að bölva. f þessari
byggingu er milljón dollara virði
af rannsóknartækjum og nokkrir
beztu heilar læknisfræðinnar — en
smábaktería sigrar það allt.“
„Taktu þér dálitla hvíld,“ sagði
Bette. „Þú þarft þess sannarlega.”
„Svona vandamál verða ekki leyst
með hvíld.“
„Fáðu þér þá nóg af svörtu kaffi.“
stakk Bette upp á.
„Það er sæmileg hugmynd. Ég fer
oe næ mér í það.“
Þegar hann var að fara inn í lyft-
una, hevrði hann næturvörðinn við
símann kalla á sig.
„Sullivan læknir! Sullivan lækn-
ir er beðinn að koma strax.“
Hann gekk að heyrnartólinu og
tók það upp. Alberts læknir er á
næturvakt, Myrt," sagði hann dálít-
ið snöggt.
„Þú ert með dökka bauga undir
augunum. Reynirðu aldrei að sofa?“
„Það er ekki oft“, sagði hún.
„Maðurinn minn er á móti svefni.“
Hann ýtti hári hennar aftur und-
ir kappann. Bette, konan hans, hafði
umsjón með kvöldhjúkrunarkonun-
um. Venjulega var hún ekki á ein-
angrunardeildinni.
En venjulega fór sjúklingatala
einangrunardeildarinnar ekki upp
fvrir fimmtíu sjúklinga, en núna
lágu þarna hundrað og talan jókst
dag frá degi. Fincannon, hinn aldr-
aði en færi yfirlæknir, hafði látið
marvt starfsfólkið flytja á næsta
hótel, og í húsnæði þess voru nú
bráðabirgða einangrunardeildir.
Sullivan læknir leit á úrið og
sagði alvarlega: „Það er komið
fram yfir miðnætti."
Bette kinkaði kolli. „Ég er að
leysa fröken Taggert af. Hún var
að vinna frá því um miðjan dag,
alveg fram til miðnættis.“
„Það varst þú líka,“ sagði lækn-
irinn.
„Það er annað,“ sagði Bette.
AÐ horfir ekkert öðru
vísi við,“ sagði hann,
„nema hvað það er al-
vanalegt.“
„Er ... er Foreman
læknir kominn aftur?“
spurði Bette. Foreman
var yfirsjúkdómafræð-
ingur á spítalanum.
„Nei.“ Sullivan læknir rétti úr
breyttu bakinu. „Foreman er enn
í Rochester og er upptekinn þar við
rannsóknir eitthvað fram í tímann
—- það geta orðið nokkrar vikur.“
Bette benti á rúmin á ganginum.
„En þetta er nevðartilfelli, Dennis.
Þetta er ...“ Hún lækkaði róminn,
„þetta er næstum farsótt. Virus X,
virus X.
Hrukkurnar á enni Sullivans
læknis urðu dýpri. ,.Þú ert þreytt,
vina mín, annars mundirðu ekki
tala svona. Við erum öll þreytt, við
gerum öll það sem við getum. Það
er auðvitað slæmt að Foreman skuli
vera fjarverandi, og þar við bætist,
að tveir beztu aðstoðarmennirnir í
rannsóknarstofunni eru veikir af
influenzu. Kook Hwai Lee hefur
varla farið út úr rannsóknarstof-
unni í þrjá daga. Hann er alveg að
kafna í vinnu — þó ekki sé um að
ræða nema venjulegar blóðrann-
sóknir.“
Lee læknir var stúdent frá Kóreu
og var viðurkenndur sem frábærlega
fær og áhugasamur ungur sjúkdóma-
fræðinvur. Hann hafði verið fliótur
að setja sig inn í vinnuna á sjúkra-
húsinu, en í ákafanum virtizt hann
hafa gleymt að læra sæmilega
ensku.
„Hvað geturðu látið þér detta í
hug að þessi . .. þessi virus X sé?“
spurði Bette.
„Ég hef ýmsar kenningar, eða
hef haft — þær hafa allar reynzt
rangar,“ sagði Sullivan læknir. „Ég
hef líka verið of önnum kafinn við
dagleg störf. Það hjálpast allt að.
f Austur-Jacksonville hefur komið
í ljós einhver lofteitrun, og um leið
hefur hálsbólgusjúklingum með al-
varlega hálsbólgu farið mjög fjölg-
andi. Heilbrigðisyfirvöldin gera ekki
ráð fyrir að samband sé þarna á
milli, en það er verið að rannsaka
þetta.“
„Ja, og skárri er það nú vaktin!"
hreytti Myrt út úr sér. „Hann er að
eignast — ég á við að frú Alberts
er að eignast fyrsta barnið í fæð-
ingarherberginu. Alberts læknir er
* ei?hvers konar taugaáfalli."
„Ég kem strax," sagði Sullivan
þreytulega.
Þegar hann kom inn á slysastof-
una, varð hann enn þreyttari.
Þama voru fimm manns: miðaldra
maður og kona, auðsjáanlega sjúkl-
ingar — hjúkrunarkona, hjálpar-
Framhald á bls. 27.
10 VIKAN