Vikan - 15.11.1962, Síða 40

aður ávaxtasafi, en mjólk er þó
hægt að fá, og er hún flutt inn frá
Bandaríkjunum að mestu. Elda-
mennskan er ógurlega skrítin, því
að hún fer að mestu leyti fram fyr-
ir utan húsin, með öðrum orðum
úti undir beru lofti.
— Fólk eldar semsagt í görðunum
hjá sér?
—• Já, það má segja það. Sé farið
að sjóða mat inni við, verður fljót-
lega svo heitt, að ekki verður líft
innanhúss og þess vegna er það
algjört neyðarúrræði að elda inni.
— Og hvernig er svo matseldinni
hagað?
— Ja, maturinn er steiktur á
teini yfir logandi eldi og kol not-
uð til uppkveikju. Svínakjötið og
annar fínn matur, sem krefst
vandameiri meðferðar, er þó mat-
Tækniþáttur
40 vikan
reiddur á annan og flóknari hátt,
t. d. er svínakjötið vafið í pálma-
lauf, sett við það ýmis konar aldin
og bragðbætandi jurtir til krydds,
þetta sett í sekk eða eins konar
poka, eftir að magi skepnunnar hef-
ur verið fylltur af glóandi kolum,
pokanum síðan stungið ofan í holu,
sem grafin hefur verið í moldina,
og því næst mokað aftur yfir. Þetta
er svo látið krauma þarna, unz
steikin er talin fullsoðin, þá tylla
menn sér á jörðina umhverfis, gera
sér gott af kjötinu og drekka
ávaxtasafa með. Það er auðvitað
mjög skemmtilegt að fylgjast með
þessu einkennilega borðhaldi, en
maður venst því furðu fljótt og
lærir von bráðar að meta svína-
steikina, sem eyjaskeggjar nefna
„Luau“ sín á milli. Þess má geta,
að sem eins konar viðbit með svína-
kjötinu eta menn jurtina „poi“,
sem þeir vefja um hendur sér og
sleikja af fingrunum. Það á mjög
vel saman, að borða svínakjöt og
„poi“.
— Þetta er þá nokkurs konar
sultutau, þetta „poi“?
— Já, það má kannski segja, að
„poi“ hjá þeim gegni sama eða svip-
uðu hlutverki og sultutauið hjá okk-
ur, þó að okkar aðferðir við neyzlu
sultutaus séu ólíkt þrifalegri en
„poi“-átið á Hawaii.
— Það er líklega ekki ónýtt fyr-
ir matmenn að komast í allar þess-
ar kræsingar þarna á Hawaii?
— Nei, ég held, að allir, sem
hafa yndi af því að borða góðan
mat, hlytu að kunna vel við sig
á Hawaii, því að þar eru fjölda-
margir girnilegir réttir auk þeirra,
sem ég hef þegar talið upp. Ég
get til dæmis nefnt „Tami tami
salmon", einhvers konar laxateg-
und, sem etin er hrá og þykir hið
mesta sælgæti o. fl. o. fl.
Rétt er að geta þess, að fólk ger-
ir mikið af því að labba sig niður
á ströndina og fiska sér í soðið. í
því sambandi má geta sérkennilegs
þjóðsiðar, sem er fólginn í því, að
heilu fjöl'skyldurnar fara endrum
og eins, einkum um helgar, niður
að ströndinni til að veiða í félagi og
stofna til sameiginlegra matar-
veizlna. Þá eru lögð net í sjóinn,
allir hjálpast að því að draga þau
í land og gera menn sér síðan gott af
innihaldinu þarna á staðnurn.
— Kannski við látum þetta nægja
um borðsiðina og víkjum ögn að
öðrum þjóðarsiðum. Hvað getið þér
til dæmis sagt okkur um hina
annáluðu dansmennt þeirra Hawaii-
búa? Þeir ku vera býsna vel að
sér til fótanna eftir því, sem mað-
ur hefur heyrt.
— Já, það er mála sannast, að
Hawaii-búar eru miklir unnendur
danslistar og stíga hinn ævagamla
þjóðdans sinn, hula, við öll mögu-
leg tækifæri. Það er engin sú
stúlka á öllum Hawaii-eyjum, sem
ekki kann hula, og veit hvað við á,
þegar hann er annars vegar. í dans-
inum klæðast þær pilsum úr te-
laufum, bera blómsveiga um höfuð
og háls og taka þátt í leiknum af
lífi og sál. Hula-dansinn er mjög
tíðkaður í sambandi við móttökur
ferðamanna, sem koma til Hawaii
í stórum stíl bæði í flugvélum og
skipum, og vekur ákaflega mikla
hrifningu þeirra, — þess eru jafn-
vel dæmi að menn taka sér ferð á
hendur úr öðrum heimsálfum í
þeim erindagjörðum einum að sjá
hula-dansinn stiginn.
Nú var setzt að kaffidrykkju í
stofunni að Sporðagrunni 2 og bar
margt á góma. Ég hlustaði með at-
hygli á Katrínu, sem hélt áfram að
segja mér frá ýmsu, er dreif á daga
hennar á Hawaii. Hún sagði mér
til dæmis frá kvikmyndatöku, sem
fór fram rétt við gluggana á heim-
ili hennar í Honolulu, þar sem hin-
ir heimsfrægu Jack Lemon og Ricky
Nelson fóru með aðalhlutverkin.
Katrín hafði einnig hugmynd um
það, er kvikmyndun „Blue Hawaii“
átti sér stað, en gafst þó ekki tæki-
færi til að fylgjast með því eins
vel, því að það er alls staðar sama
sagan, þar sem Presley kemur, að
fólkið safnast umhverfis hann í
þúsundatali og margir verða frá
að hverfa.
— En það, sem mér er langeftir-
minnilegast frá dvöl minni á Hawaii,
er stórbrotin og dásamleg náttúru-
fegurð eyjanna og indæl þjóð, sem
á engan sinn líka, hvað snertir
gæzku og glaðværð, sagði Katrín að
lokum. G. A.
í fullri alvöru
Framhald af bls. 2
inni. Ef maður ætlar að gera ein-
hverja verzlun, svo sem að kaupa
sér frakka, verður maður að þjóta
út strax klukkan fimm, hlaupa búð
úr búð og endurtaka þetta nokkur
kvöld, þar til maður hefur séð hvað
til er og ákveðið hvaða frakki muni
vera beztur — og þá er ekkert lík-
legra en búið sé að selja hann.
Sumir eru ekki einu sinni svo vel
settir að hætta að vinna klukkan
fimm, og þeir verða hreinlega að
taka sér frí til þessara hluta. Ef
miðað er við venjulega íslenzka
samvizkusemi í vinnu, gerir það
ekki svo mikið til, ef maður er á
föstu kaupi, en tímakaupsmönnum
þykir súrt í brotið.
Gætu verzlanir borgarinnar — að
fengnu samþykki yfirvalda — ekki
skipzt á um að hafa opið fram undir
12 á miðnætti, þótt ekki væri nema
einu sinni í viku? Kuggur.
Ungt fólk á uppleið
Framhald af bls. 13.
á „Horfðu reiður um öxl“ og „Eng-
ill horfðu heim“ — en eiginlega á
ég enga óskarullu.
— Hvað um kvikmyndaleik?
— Hingað til hef ég aðeins leik-
ið í tveimur myndum, fyrst í
„Milli fjalls og fjöru“ og núna „79
af stöðinni“. En þetta er skemmti-
legt, og ég myndi gjarna vilja fá
fleiri tækifæri fyrir framan mynda-
vélina.
— Hefurðu nokkurn tíma verið
fullkomlega ánægður með frammi-
stöðu þína í hlutverki eða leik-
stjóm?
— Þetta er samvizkuspurning,
sem ég vil helzt svara á ská. Ég
held, að það sé hættulegt að vera
fullkomlega ánægður með sjálfan
sig, því að þá er hætt við, að mað-
ur byrji að þræða leiðina niður
á við aftur, á hvaða aldri, sem mað-
ur er.
Fyrir þremur árum kvæntist
Gunnar, Katrínu Aradóttur, og nú
eiga þau tveggja ára dóttur, sem
heitir Karitas Halldóra — og
Gunnar sagði: •— Hennar „debút“
sló út allar mínar frumsýningar.
Framhald af bls. 3.
virðist lengri og rennilegri fyrir
bragðið. Að öðru leyti sé ekki um
svo mikla stílbreytingu að ræða.
Önnur breyting er og það, sem
ekki sést þó utan á bílunum, að
kaupendurnir geta valið um það,
varðandi margar gerðirnar, hvort
þær séu með „ofsasterkum" hreyfli,
eða „venjulegum" hreyfli, miðað
við bandarískt mat á bílhreyfla-
orku.
Skutuggarnir eru nú gersamlega
horfnir úr sögunni, og mun fáum
eftirsjón að. Þegar allt kom til alls,
þjónuðu þeir þeim tilgangi einum,
að skutljósin gætu verið sem
stærst.
Sætin eru þægilegri en áður, að
sögn, og í sumum gerðunum er
framsætið tvískipt og ekilsætið ekki
einungis færanlegt fram og aftur
heldur má einnig hækka það og
lækka.
En ekki meira um það í bili.
Myndirnar tala sínu máli um ytri
svip og breytingar, og lesendur geta
svo sjálfir um dæmt. ★
Buick „Skylark“ — línurnar eru
lengdar með brögðum, svo bíllinn
virðist sem rennilegastur.
„Pontiac“ —- sannar einnig hve
glæsileikinn eykst með einfaldleik-
anum.
„Mercury“ — útlitsbreytingin á
Mercury er hvað mest fyrir aftur-
halla afturrúðu, eins og á Lincoln
og fleiri góðum bilum.
Að lokum bætti hann við:
-— Það hefði verið skemmtilegt
að geta boðið þér í nýju íbúðina
okkar þriggja ,sem átti að vera til-
búin fyrir fimm mánuðum. —
Aldrei hefði mig órað fyrir því, að
það væri svona erfitt að standa í
húsbyggingu! ★
J. Þ. M.
Ég vil fúslega flytja ...
Framhald af bls. 15.
bara ef allt fer vel hér í landinu.
Sama er að segja um Markaðs-
bandalagið. Ég veit ekki beint, hvað
það er, en ef ég fengi betri laun, og
ef ég fengi að taka fjölskylduna
með, skyldi ég fara til hvaða lands
sem er aðili að Markaðsbandalag-
inu. Stærsti draumur minn er að
eignast lítinn Fíat í stað vespunn-
ar minnar. Ég gæti kannski nurlað
saman nógu mörgum lírum til þess
að hægt væri að slá í bíl, en þá
myndi ég fjárakornið ekki lifa
mannsæmandi lífi. Ef ég get ein-
hvers staðar uppfyllt hvort tveggja,
væri ég ekki að hika við að fara
þangað — — — ★
Á eyöihjarni.
Framhald af bls. 9.
„Jæja,“ varð Dahl aðeins að orði.
Hann tók við flöskunni og þótti sem
raunveruleikinn hefði skyndilega haf-
ið undanhald. Þetta var einmitt sú
viskítegundin, sem honum hafði sjálf-
um þótt bezt, og gómar hans gripu
kunnuglega um málmspeldið á stút-
hettunni og rufu hana af.
Hann hellti slatta af viskíinu í fant
og rétti að Alison, sem starði á hann
og skildi bersýnilega ekki neitt í
neinu. Svo hélt hún fantinum að vör-
um öldungsins, á sama hátt og hún
hafði gert þegar hún bar honum
furunálaseyðið, en nú voru viðbrögð
hans öll önnur. Hann svalg viskíið
áfergjulega, en þó ekki af neinni
nautn — það leyndi sér ekki að það
var fyrst og fremst lækningarmáttur
áfengisins en ekki áfengið sjálft, sem
olli græðgi hans.
Viskýþefurinn kitlaði vit Dahls og
han fann hvernig nasir hans titr-
uðu. En það var þó ekki þefurinn
af viskýinu, sem í bili lamaði hugsun
hans, og það var í sjálfu sér ókunn-
uglegt viðbragð — en hvaðan var
flaskan komin í tösku karlsins og
hvernig? Eitthvert hugboð sagði
honum, að það gæti reynzt honum
næsta mikilvægt að komast til botns
i því máli.
Hann stakk tappanum vandlega
aftur í stútinn og lagði flöskuna gæti-
lega á bálkinn hjá Greatorex gamla.
Og gamli maðurinn, sem hafði nú
lokið úr fantinum, rumdi ánægjulega.
Nú hafði hann þó gert allt, sem í
hans valdi stóð til að bjarga sjálf-
um sér úr hættu og neyð. Og hann
lygndi aftur augunum.
Dahl greip tafarlaust tækifærið.
Hann laut sem snarlegast að stóru
ferðatöskunni, sem Surrey hafði skil-
ið eftir opna, smeygði höndunum
undir fötin, sem þar lágu og fann
samstundis það, sem hann leitaði að
— hina flöskuna. Hann dæsti ósjálf-
rátt, hugsaði sem svo að einhvern
tíma heíði Greatorex gamli svo
sannarlega fengið að kenna á því,
fyrir slíkt athæfi. En nú vissi hann
þó loksins hvað orðið hafði af viskí-