Vikan - 27.12.1962, Síða 24

SEYTJÁNDI KAFLI.
Það hafði tekið Þau fulla viku að
komast Þetta eftir kvíslinni, og nú
ásakaði Dahl sig harðlega fyrir að
hafa valið skakkt. Það hafði hann
gert, Það var óvefengjanlegt nú.
Og Það var með öllu vonlaust að
œtla sér að róa flekanum aftur upp
straumharða kvislina, i þvi skyni að
leggja síðan enn af stað, niður hina
kvíslina. Þetta lagðist . á hann eins
og martröð. Hann gat ekki hugsað,
einungis endurtekið með sjálfum sér,
væri líklegri til að vekja efa, en ef
hann fullyrti það, sem í henni fólst.
„Þá hittum við einhver önnur ráð,“
mælti Dahl rólega.
Alison leit á hann. „Áttu við að
það komi til mála að við drögum
flekann á iandi?“ spurði hún.
SURREY gekk svo frá að ekki
þyrfti einu sinni að ræða þá spurn-
ingu. „Nei, við komumst ekki langt
með flekann á landi. Hvort flotholt-
ið fyrir sig vegur að minnsta kosti
„Lincoln ...“ sagði Prowse allt i
einu.
„Hvað er það?“
„Þér kemur þó ekki til hugar, að
við höldub ferðinni áfram gangandi?
Þú veizt vel, að ég er enn ófær til
gangs. Og hvað um gamla mann-
inn?“
„Ég hef aldrei sagt að við ættum
að halda ferðinni áfram gangandi,"
svaraði Dahl stuttur i spuna.
Greatorex gamii reis upp við dogg
með erfiðismunum. Auk eilinnar og
hjartabilunarinnar, var hann orðinn
svo feitur, að hann átti örðugt með
hreyfingar. Hann mælti skrækum
rómi. „Almáttugur hjálpi mér .. . ég
væri steindauður eftir tvo daga. Gott
ef ég entist í einn ..."
„Takið þessu rólega,“ mælti Dahl.
„Þið verðið ekki neyddir til neins,
sem ykkur er um megn. Þegar við
tökum ákvörðun — ef til Þess kem-
ur, að við þurfum að taka ákvörð-
un — verður að sjálfsögðu tekið
fyllsta tillit til allra aðstæðna. Er
það þá ekki í lagi?“
Það var eins og Greatorex gamli
ætlaði allur af göflunum að ganga,
svo hneykslaður varð hann á þessum
kulda og kæruleysi Dahls.
„Allt í lagi ...“ skrækti hann.
„Hamingjan hjálpi okkur. Allt í lagi,
þegar við höfum farið alla þessa leið
til einskis? Hvers vegna valdirðu ekki
heldur hina ána?“
Greatorex kjökraði lágt.
Skyldi hann annars hlusta á mig,
hugsaði Dahl.
Eftir stutta þögn hélt Dahl áíram
máli sínu: „Takist manni að fram-
kvæma þá ákvörðun, sem maður tek-
ur, er það vitanlega gott og blessað,
en slíkt veit maður aldrei fyrirfram,
þrátt fyrir alia útreikninga. En tak-
ist manni það ekki, á maður samt
sem áður oftast um eina leið að
velja ...“
Greatorex gamli leit upp. „Hvað
áttu við?“
Dahl sá að nú mundi gamla mann-
inum óhætt. Hann leit afsakandi á
Alison og dró að sér höndina. Síðan
settist hann aftur undir árar og reri
með bakföllum. Surrey var ekki seinn
að taka upp keppnina við hann, og
flekinn skreið drjúgan bak við eyj-
arnar.
„Maður reynir á nýjan leik,“ kall-
aði Dahl til gamla mannsins. „Það
er allt og sumt. Og fyrr eða síðar
tekst manni það, sem að er stefnt."
Um hrið reru þeir meðfram klett-
óttri ströndinni, inn í hverja vik og
lón, ef vera mætti að einhvers staðar
væru um afrennsli að ræða. En leit
þeirra reyndist með öllu árangurslaus.
Þeir höfðu róið langa vegalengd
og krókótta, þegar dimma tók af
kvöldi og sól seig bak við skýjabakka
í vestri.
„Það verður snemma myrkt í
FRAMHÁLDSSAGAN
EFTIR
LAWRENCE EARL’
18. HLUTI —SÖGULOK
að hann hefði valið skakka leið, og
nú væri sú leið endanlega lokuð.
Hann leit til baka, út yfir vatnið.
Það var sæmilegt skyggni, eftir að
upp stytti, þó ekki nógu skýrt til að
geta áttað sig á einstökum atriðum
í nokkurri fjarlægð, því að enn var
dimmt yfir.
Hann svipaðist um, tautaði við
sjálfan sig, þótt hann í rauninni legði
ekki neinn trúnað á það: Kannski
það fyrirfinnist einhver leið .. . hver
veit . . .
Surrey starði á hann. „Jæja?“
sagði hann.
„Kannski við höfum farið framhjá
útrennslinu," varð Dahl að orði.
„Já, kannski," sagði Surrey, en
röddin og svipurinn báru því vitni,
að hann var ekki trúaður á það.
„Bíddu nú við,“ mælti Dahl enn.
„Það væri þá sennilegast einhvers
staðar að norðanverðu, þótt ekki sjá-
ist neitt móta fyrir því vegna eyj-
anna.“
„Jú, það er ekki óhugsandi," sagði
Surrey og horfði þangað andartak.
Prowse hristi höfuðið, eins og til að
sýna þeim ótvírætt hve ólíklegt hann
teldi þetta. Nasavængir hans titruðu
og það komu hvitir flekkir á vanga
honum.
„Og ef það reynist svo ekki vera,
hvað þá?“ spurði hann illkvittnis-
lega, eins og hann teldi að spurningin
hundrað kíló. Sennilega hundrað og
fimmtíu."
„Hvað eigum við þá til bragðs að
taka?“ spurði Greatorex gamli. Síð-
an sneri hann sér að Dahl, og röddin
var ásakandi. „Hvað eigum við þá
til bragðs að taka? Nú er þaö þitt,
að koma okkur úr þessum kröggum,
finnst þér það ekki?“ Og rödd hans
var skræk.
Dahl dró nokkuð að svara spurn-
ingunni. Loks sagði hann: „Það er
ekki eins og við séum komin i sjálf-
heldu enn. Við eigum að minnsta
kosti eftir að kanna það. Við þurfum
að minnsta kosti ekki að taka neina
ákvörðun enn.“
Að svo mæltu tók hann aftur til við
róðurinn. „Viðbúinn, Des?“ kallaði
hann.
„Viðbúinn, aðmiráll," svaraði Surr-
ey. En það var eins og gamansemi
hans fyndi ekki neinn hljómgrunn.
Þeir reru nú í aðra átt. Stefndu að
suðurströndinni, sem var mun lægri
en annars staðar kringum vatnið.
Vatnið er stórt, hugsaði Dahl með
sér. Það er ógerlegt að vita, nema
einhvers staðar finnist útgöngudyr.
Kannski höfum við fariö framhjá
þeim í rigningunni.
Þeir reru á bak við eina eyna.
Skógarströndin á bak við hana virt-
ist með öllu órofin.
Dahl greip fram í fyrir honum.
„Mundu eftir hvernig þú ert fyrir
hjartanu, Greatorex," sagði hann og
lagði höndina á öxl honum. Hristi
hann til. „Taktu þessu rólega, kunn-
ingi.“
Þessi áminning dugði. Það fór
hræðslutitringur um karlinn. Hann
dró andann djúpt og fól skeggjað
andlitið i höndum sér.
Alison lagði einnig höndina á öxl
honum, og langir fingur hennar
snertu handarbak Dahl. Hún ræddi
lágt og sefandi við gamla manninn.
Og Surrey kallaði til hans. „Ekki að
gefast upp, kunningi ... Ekki að gef-
ast upp ...“
Dahl varp þungt öndinni. Það var
í sannleika sagt hryggilegt hve
Greatorex gamla var aftur farið, er
hann hafði glatað þannig öllum kjarki
og karlmennsku. Eftir nokkur andar-
tök mælti hann enn: „Hlustaöu nú
á mig, Hugh. Yfirleitt tekur maður
aldrei svo ákvörðun, að ekki sé að
mannsta kosti um tvennt að velja.
Taki maður þriðja kostinn — að velja
ekki og hætta ekki á neitt — á mað-
ur hins vegar ósigurinn vísan ...“
Og á meðan hann talaði, kom honum
allt í einu í hug, að þetta væri í
rauninni meir, en hann hefði áður
vitað. Hann fann heita fingurgóma
Alison þrýsta að handarbaki sínu á
öxl öldungsins.
kvöld, Lincoln," tautaði Greatorex
gamli.
Dahl varð að taka á allri sinni still-
ingu til að svara karlinum ekki ein-
hverjum ónotum. Hann var bæði
þreyttur og í slæmu skapi, en engu
að síður varð hann að gæta Þess að
láta það ekki bitna á þeim hinum.
Hann svaraði því: „Það lítur út fyrir
það, Hugh. Við hefðum ekki nema
gott af því að setjast snemma að í
kvöld og hvíla okkur við bálið;
þurrka fötin og okkur sjálf eftir alla
rigninguna."
Hann benti með votu árablaðinu
á strönd einnar eyjarinnar þar sem
klettarnir voru ryðrauðir af járni,
en þangað var ekki nema snertispöl-
ur. „Við höfum næturból þarna," sagði
hann. „Þetta virðist ákjósanlegasti
staður."
Stígvélin voru enn rök af allri
bleytunni, þegar Dahl ætlaði í þau
daginn eftir, svo að hann lagði þau
til þerris á flekaþilfarið. Sparn við
berum fótum, þegar hann tók aftur
til við róðurinn.
Undir miðmorgun voru þau komin
fyrir enda vatnsins, og enn var ekki
neitt afrennsli að sjá. Dahl lagði við
hlustir ef einhvers staðar heyrðist
straumhljóð, en það var ekki þvi að
heilsa.
Þá það, hugsaði Dahl.
Vindur gekk á úr suðri, hlýr og
24 VIKAN