Vikan - 27.12.1962, Síða 25

mildur. Dahl varð þess var að Þau
horfðu öll á hann; að þau biðu þess
öll í ofvæni að hann tæki ákvörðun
sína.
Hann sleppti hægri hendinni af ár-
inni, lagði lófann að eyranu nokkrum
sinnum. Gerði síðan aðra tilraun við
vinstra eyrað. Þessi annarlegi niður,
sem hann hafði heyrt i hlustum sér,
fremur jókst en hitt. Þó var það ekki
straumniður, svo að þetta hlaut að
vera einhver misheyrn.
Surrey lagði skyndilega upp árina.
neinn hátt úr smáhólmunum og eyj-
unum þarna við ströndina.
„Guð minn góður," tautaði Grea-
torex gamli og hætti sprikli sínu.
Þau horfðu öll á eftir flugvélinni,
langa hríð eftir að hún var horfin
sjónum.
Þá gerðist það, að Dahl veitti því
athygli, að Greatorex gamli hafði
sparkað stigvéli hans fyrir borð í
æði sínu. Hann svipaðist um og sá
hvar það flaut, á að gizka fimmtíu
metra frá, og að það flaut í áttina
„ÉG ÆTLA AÐ BIÐJA ÞIG AÐ RAKA ÞIG
EINS FLJÓTT OG ÞÚ GETUR“, SAGÐI HÚN.
„ÉG ER BÚIN AÐ GLEYMA HVERNIG ÞÚ
LÍTUR ÚT INNAN UNDIR SKEGGINU . . . “
Hlustaði.
„Flugvél ...“ hrópaði hann. „Ham-
ingjan góða .. Heyrið þið bara ...“
„Þarna ....“ hrópaði Greatorex
gamli, og varð þeirra fyrstur til að
koma auga á hana. Hann rak upp
lágt öskur af fögnuði, spratt á fætur,
rétt eins og hann hefði kastað ellí-
belgnum, rak hnúana í þau, Alison
og Prowse og tók að hoppa um á
flekanum og veifa höndunum. Skyrt-
an flaksaðist um hann af æðinu.
Flugvélin var enn í margra mílna
fjarlægð, stefndi i norðvesturátt, og
hiaut að hafa farið mun nær þeim
áður en þau komu auga á hana eða
heyröu til hennar, því að vindstaða
upp í loftinu virtist hafa borið hljóðið
al'le'.ðis. Þegar nokkuð hafði dregið úr
hrifningu þeirra, gerði Dahl sér
grein fyrir því, að þess var lítil sem
engin von að þeir í flugvélinni gætu
að næstu vík.
Dahl starði á eftir því, og furðaði
sig á því, að það flaut móti vindin-
um. Þarna virtist því um straum að
ræða, sem ekki sást á yfirborðinu.
„Des ...“ kallaði hann, og reyndi
að vekja athygli hans á þessu undar-
lega fyrirbæri. En það var árangurs-
iaust. Surrey var svo miður sín, eftir
að flugvélin hafði vakið með honum
vonir og svipt hann þeim, svo að
segja á sömu stundu.
Dahl benti honum á stígvélið, þar
sem það flaut frá flekanum.
Surrey kinkaði kolli, en var enn
i svo þungum þönkum, að hann skildi
ekki hvað Dahl átti við. Þeir reru
þangað sem stígvélið flaut, gegn
vindinum, og áður en Dahl hafði
innbyrt það, kom hann allt í einu
auga á það, sem hann ætlaði ekki
að trúa. Hann sá nú inn I víkina,
séð flekann, sem skildi sig ekki áog að hún virtist ná inn á milli
trjánna, þar sem nes gekk fram.
Það var þetta nes, hugsaði hann,
sem viilt hafði þeim sýn. Utan af
vatninu að sjá, virtist strandlengjan
þarna órofin. Og þessi þrönga vík
var þvi í rauninni alls ekki vík, held-
ur afrennsli.
„Lincoln," hvislaði Alison. „Lin-
coln ...“ mælti hún enn, nokkuð
hærra og rödd hennar var þrungin
von og fögnuði.
Og Surrey gleymdi allt í einu von-
brigðum sínum og áhyggjum og lagð-
ist fast á árar, um leið og hann leit
undrandi til Dahls.
Hvorugur þeirra þorði þó að segja
neitt, af ótta við að Þessi von þeirra
kynni einnig að reynast eingöngu
tálvon. Alison greip stigvél Dahls um
leið og þeir reru framhjá því, þar eð
Dahl hafði steingleymt því í ákefð
sinni.
Þeir reru enn, svitinn rann og bog-
aði af þeim, og báðir urðu þeir að
beita öllum sínum viljastyrk til að
láta ekki á neinu bera. Straumurinn
létti þeim róðurinn nokkuð, eða öllu
meira en vindurinn tafði þá. Og loks
náðu þeir inn á sundið, fyrir nes-
oddann.
Og þar blasti annað vatn, mun
minna, við sjónum þeirra. Girt
brattri, skógi vaxinni strönd, eins og
stóra vatnið.
En handan við vatnið, eins og
mílufjórðung frá nesoddanum, mátti
greinilega sjá skarð i klettagirðing-
una, og þaðan barst sterkur straum-
gnýr að eyrum þeirra.
Dahl lokaði augunum andartak.
Þegar hann opnaði þau aftur, sá
hann að Alison hafði kropið á kné
á þilfarinu, og þakkaði Guði í hljóðri
bæn. Og honum varð Ijóst, að í raun-
inni hafði hann gert hið sama.
ÁTJÁNDI KAFLI.
Annað hlaup tvíhleypunnar var
hlaðið, hitt ekki, vegna þess að þetta
var síðasta skotið. Og vegna þess að
Daíil vildi ekki með neinu móti eyða
því, hafði hann ekki svipazt neitt um
eftir veiðidýrum.
Fyrir bragðið höíðu þau lifað ein-
göngu á fiski að undanförnu, og æti-
rótum og sveppum, sem Alison bar
kennsl á. Þessi einhæfni í mataræð-
inu var þegar farin að segja nokkuð
til sín.
Það komu sprungur á hörundið á
hnúum Dahls, hnjám og hælum, og
vætlaði stöðugt úr, en ökklaliðir hans
þrútnuðu, svo að hann gat ekki verið
í stígvélum. Loks datt nöglin af ann-
arri litlutánni. Þau hin voru líkt
leikin.
Þrátt fyrir þetta Þóttist Dahl hafa
hugboð um að þyngstu raunir þeirra
mundu nú á enda. Að minnsta kosti
féll áin stöðugt í suður, og með
hverjum degi sem leið, styttist til
strandar og sjávar.
Vatnsmagn árinnar jókst og stöð-
ugt. Dag nokkurn bar hún fleka
þeirra um þröng gljúfur, og voru
hamraveggirnir báðum megin hinir
hriaklegustu, og svo háir, að ekki
sá til sólar nema nokkra stund um
hádegisbilið. En undir kvöldið, þeg-
ar gljúfrið þraut allt í einu, blasti
við þeim vingjarnlegt skógarsvæði á
báðar hendur og dró úr straumnum.
Það kvöld blístraði Prowse lágt af
ánægju, en Greatorex gamli reis upp
við dogg til að njóta landslagsbreyt-
ingarinnar.
Um það bil klukkustundu síðar,
kom þar, sem áin sameinaðist fljóti,
er féll því sem næst beint í suður.
„Nú siglum við beinustu leið,
aðmiráll," varð Surrey að orði.
„Já, þetta styttist óðum.“
Enda þótt þetta væri ekki neitt
stórfljót — að minnsta kosti ekki
enn — var vatnsmagn þess þegar
nægilega miikð til þess að Dahl var
sannfærður um að það félli til sjávar.
Og flekinn skreið fyrir þungum
straumi þess suður á bóginn, og ekk-
ert þeirra var í vafa um, að Þau
mundu ná takmarkinu áður en langt
liði.
Að morgni þess 27. júlí gerðist það,
að Dahl sá hvítan úðamökk yfir fljót-
inu, ekki alllangt undan.
„Einkeninlegt," varð Surrey að
orði nokkru síðar. „Þessi mökkur
virðist koma beint upp úr jörðinni,
og hefur ekki hreyfzt til, síðustu
klukkustundina að minnsta kosti."
Alison kinkaði kolli. „Þetta er úði
upp af fossi,“ sagði hún, en ekki gætti
neins kvíða I rödd hennar.
Dahl leit á hana. Augu þeirra mætt-
ust.
„Hálendisbrúnin!" varð honum að
orði.
„Hamingjan góða ...“ skrækti
Greatorex. „Þessir fossar hérna geta
verið hærri en Nigara, og hvað þá?“
Hann sneri sér að Dahl og það var
ásökun í augnaráðinu. En honum
tókst samt að stilla sig á síðustu
stundu. „Já, ég veit að við hittum
einhver ráð. Okkur leggst eitthvað
til, þegar þar að kemur. ég veit það.“
Þau reru að landi og bundu flek-
ann eins nálægt hvítfyssandi hávöð-
unum og þau þorðu. Skammt fyrir
neðan blikaði regnbogi yfir fossbrún-
inni og barst þaðan beljandi gnýr,
sem lét þungt í eyrum.
„Þið kveikið svo bál,“ mælti Dahl
til þeirra allra. „Það er bezt að ég
fari og athugi þennan foss ...“
Alison snart olnboga hans. „Ég
kem með þér,“ mælti hún lágt.
Hann hristi höfuðið. „Það getur
orðið brött og örðug ganga," sagði
hann. Engu að síður vildi hann gjarna
að hún kæmi með.
„Ég veit það,“ sagði hún, og henni
varð litið á bera og bóígna fætur
hans. „Hún verður mér þó ekki eins
örðug og þér.“
Þau héldu niður bakkann. Fljótið
féll í hávöðum, beljandi og vatns-
mikið. Sums staðar voru hnullungar
undir fæti, svo Dahl varð sárt í
spori. Fossgnýrinn færðist stöðugt I
aukana, og þegar þau höfðu brotizt
milli trjánna, sem stóðu yzt á bakk-
anum, voru Þau komin á fossbrúnina.
Efsti fossinn var tiltölulega lágur, en
þaðan sem þau stóðu, gátu þau ekki
séð hvað neðri fossarnir, eða fossinn,
voru háir. Dahl hugsaði með sér, ef
til vill mætti láta flekann fljóta nið-
ur, án þess að hann laskaðist. Hann
laut að Alison og kallaði i eyra henni
að hann ætlaði að klifra niður með
gljúfrinu og athuga neðri fossana.
Hann varð að klöngrast niður bratt
klettaklif, og loks stóð hann á brún
miðfossins. Og um leið varð honum
ljóst, að ekki Þýddi að hugleiða það
frekar — enginn farkostur gat kom-
izt þar niður óbrotinn. Fossinn féll
lóðrétt niður af brúninni, að minnsta
kosti 30 metra, en þar fyrir neðan
tóku enn við hvítfyssandi hávaðar,
og loks enn foss eða fossar, sem hann
gat ekki greint, þaðan sem hann stóð.
Þá var þessu lokið, þrátt fyrir allt,
hugsaði Dahl, og tók að klöngrast
til baka upp klifið.
Hann hafði dvalizt svo lengi á
auðnunum, að hann gerði ekki ráð
fyrir að verða manna var, fyrr en
Framhald á bls. 29.
VIKAN 25