Vikan - 27.12.1962, Qupperneq 29

Enginn er svikinn af kvöldstund í Klúbbnum. — Klúbb-
urinn varð 2ja ára í s.l. nóvember og hefur enginn skemmti-
staður verið jafnvel sóttur að jafnaði enda býður Klúbb-
urinn gestum sínum aðeins það bezta fáanlega. — Fjöl-
breytt salarkynni á tveim hæðum, þrír barir, tveir . dans-
salir. Tvær hljómsveitir, þ. e. hljómsveit Hauks Morthens
og Neo-tríóið.
Verið velkomin í Klúbbinn
LÉTT OG LLPUR
Framhald af bls. 12.
— Ég er búin að vera í ballett
nokkuð lengi, og í nokkur ár með
fimleikaflokki Ármanns. Ég hef
ekki sýnt neitt nema með þeim,
fór með þeim til Færeyja í sumar
og svo höfum við sýnt bæði í
Reykjavík og um Suðurnesin.
— Hve gömul ertu?
— 18 ára.
_ Lofuð?
— Nei, alls ekki.
— Hvaða atvinnu stundarðu?
— Ég er að læra hárgreiðslu í
hárgreiðslustofunni Blæösp í Kjör-
garði.
— Af hverju voru þessar myndir
teknar af þér?
— Hah, það var bara til að aug-
lýsa bolinn.
—• Hvaðan er hann?
— Frá Sportveri.
Hvað hún heitir? Hrefna Smith.
Hvaða símanúmer? Ja ... Hvar
heima? Nei, strákar mínir, eitthvað
verðið þið að gera sjálfir ... -Ar
Á EYÐIHJARNI
Framhald af bls. 25.
þau næðu til byggða. Þess vegna kom
honum fyrst til hugar, að hann hlyti
að vera gripinn einhverri aðkenningu
af brjálsemi, þegar hann leit um öxl
af einni sillunni og sá hvar þyril-
vængja hóf sig til flugs og stefndi
upp með fossunum, en á dálítilli sléttu
spölkorn frá gljúfrinu, gat að iíta litla
þyrpingu brúngrárra tjalda.
Þetta hlýtur að vera einhver rann-
sóknarleiðangur hugsaði hann, og var
þó ekki viss um hvort hann ætti að
trúa sinum eigin augum. Eða kannski
þeir séu að mæla fyrir raforkuveri
eða athuga járnsteinsæðarnar ...
Innan skamms stóð hann við hlið
Alison, efst á fossbrúninni. Hann benti
henni á þyrilvængjuna, sem hækkaði
sig í lofti, og þegar hún hafði komið
auga á hana og tjöldin í rjóðrinu, tók
hún að hlæja og gráta I senn. Hann
greip báðum höndum um axlir henni.
Það fór titringur um hana, en þegar
hún ætlaði að fleygja sér í fang hon-
um, sleppti hann öllum tökum og hélt
af stað. „Við verðum að segja þeim
hinum frá þessu,“ hrópaði hann.
Nú loks þóttist hann viss um að
hinni löngu og ströngu hrakningaferð
þeirra væri lokið.
En hann var berfættur og sárfætt-
ur, svo Alison veittist auðvelt að fara
fram úr honum. Og þegar þau voru
komin inn á milli trjánna, beið hún
hans. Hún virti hann fyrir sér andar-
tak. „Ég ætla að biðja þig að raka
þig eins fljótt og þú getur," sagði hún.
„Ég er búin að gleyma hvernig þú
lítur út innan undir skegginu ...“
Þetta kom honum svo á óvart að
tilfirmingarnar báru hann ofurliði,
þvert gegn vilja hans. Hann tók utan
um hana og þrýsti henni að sér. Hún
hneig í faðm honum með brosglampa
í augum.
„Mér finnst það eiginlega hið
minnsta, sem ég get ætlazt til af
þér ...“ hvíslaði hún.
VIKAN 29