Vikan - 27.12.1962, Síða 32

Olympus
AUTO EYE
Fullkomlega sjálfvirk myndavél með raf-
auga. — Engin önnur myndavél í þessum
verðflokki býður upp á þetta þrennt:
1. Fullkomlega sjálfvirk á hvaða hraða
sem þér kjósið og hvaða lýsingu
sem er.
2. Sjálfvirk „flash“-innstilling, engar
formúlur né útreikningar.
3. 1 þriðja lagi getið þér innstillt
Olympus Auto Eye myndavélina að
vild ef t. d. um vandasama tæknilega
myndatöku er að ræða.
Olympus Auto Eye er framleidd af
einni fullkomnustu ljósmyndaverksmiðju
Japans:
OLYMPUS OPTICAL CO., LTD., Tokyo.
Innflytjendur: ÍSALDA sf.
Fuglarnir hennar Maríu
Framhald af bls. 10.
þráðurinn slitnað milli góma henni,
og í hvert skipti, sem hún stöðvaði
rokkhjólið og beygði sig að hnokka-
trénu til að krækja þráðinn fram-
úr pípunni, var sem hún legði við
hlustir. Og þegar heyra mátti að
bóndi hennar og Torfi vinnumaður
væru heim komnir, hratt hún óðara
frá sér rokknum, reis úr sæti sínu
og gekk hnarreist og snúðugt fram
pallinn.“
„Skömmu seinna kom Jón bóndi
inn, heilsaði heimilisfólkinu stillt
og rólega eins og hans var vandi,
innti móður sína eftir líðan pilts-
ins meðan María leysti af honum
skóna og dró skinnsokkana af fót-
um hans; seildist síðan eftir askin-
um sínum, sem stóð á hillu fyrir
ofan rekkjugaflinn og settist með
hann við skrifpúlt sitt. Það fór ekki
framhjá Maríu, að vinnukonurnar
litu hvor á aðra í laumi, og að fjósa-
maðurinn, sem yfirleitt þurfti margs
að spyrja þegar húsbóndinn kom
heim, þó að hann hefði skemmra
farið og hversdagslegri erinda en
að þessu sinni, kepptist við að flétta
reipið og mælti ekki orð af vörum.
Hún kannaðist við hvort tveggja,
þögnina og augnagoturnar, ef móðir
hennar hvarf úr baðstofunni á
oss
Dura-GIoss varaliturinn
heldur sínum uppruna-
lega litblæ — hann er
mjúkur án þess að vera
feitur.
Fullkomnið snyrtingu yðar með silkimjúkum
Dura-Gloss varalit — og hinu sterka djúpgljá-
andi Dura-Gloss naglalakki. — Hvorutveggja
fáanlegt í 18 tízkulitum, sem gefa yður ótak-
markaða möguleika til fjölbreytni.
HALLDOR JONSSON
Heildverzlun. — Hafnarstræti 15. — Símar 12586 og 23995.
kvöldin, þegar Torfi vinnumaður
var eitthvað að sýsla úti við. Eigin-
lega var það fyrir löngu orðið svo
hversdagslegt að hún var hætt að
láta það á sig fá, jafnvel að taka
eftir því, en það var eins og allur
hefðbundinn bæjarbragur hefði tek-
ið sér orlof þegar Svartskeggur
gamli knúði dyra og ekki snúið heim
aftur fyrr en hann vissi þann að-
sópsmikla gest farinn, og það var
ekki laust við að ýmislegt í fari
hans kæmi hálfókunnuglega fyrir
sjónir eftir svo langa fjarveru. María
minntist þess að minnsta kosti ekki,
að hún hefði áður séð þess merki
þegar þannig stóð á, að faðir hennar
virtist hafa minnsta grun um hvað
um væri að vera, þótt hann hlyti
að sjálfsögðu að vita það, ekki síður
en aðrir, svo vel kunni hann stjórn
á skapi sínu og fasi, en í þetta skipti
leyndi sér ekki að honum var óhæg-
ara inni fyrir, en hann vildi láta
á bera. Spónninn titraði í höndum
Éhans og öðru hverju leit hann um
öxl fram í baðstofuna, unz hann
setti frá sér askinn, án þess að hafa
gert matnum viðlíka skil og búast
hefði mátt við af svöngum manni.
Og þó að hann tæki síðan að dunda
við doðranta sína, var sem hann
gæti ekki einu sinni fest hugann
við þá.“
„Þannig leið drykklöng stund, og
það var svo annarlega hljótt í bað-
stofunni, að Maríu brá, þegar marr-
aði í draglóðinu og hurðinni var ýtt
frá stöfum, og þó enn meir, þegar
hún sá móður sína ganga inn á pall-
inn, föla, torkennilega og undirleita,
og hafði hún aldrei litið hana slíka
fyrr. Það var eins og hún, sem
alltaf gekk hratt og hnarreist um,
hikaði við að halda lengra, en vinnu-
konurnar, sem nær sátu dyrunum,
störðu á hana með ofboð og skelf-
ingu í svip, eins og þser þættust
sjá að hún hefði sloppið nauðuglega
úr átökum við afturgöngu. Lá og
við sjálft að Maríu kæmi það sama
í hug, þegar móðir hennar hélt,
reikul í spori að rekkju sinni, inn
í birtuna af týrunni, svo að ger sást
hvernig hún var útleikin -— treyj-
an rifin og tætt frá barmi svo skein
í ber brjóstin, hárið rakið úr flétt-
unum að mestu, en rauðir dílar á
kverk og annar vanginn blár og
þrútinn, eins og hún hefði hlotið
harðan áverka. María leit felmtri
slegin á föður sinn, en varð ósjálf-
rátt hughægra, þegar hún sá að
hann var tekinn til við skriftirnar,
virtist hafa heimt aftur ró sína og
ekki gefa þessu teljandi gaum, sem
henni fannst þó undarlegt. Andrá
síðar var Sigurbjörg setzt við aftur,
farin að spinna og hafði engin spurt
hana neins, en engum gat dulizt
að eitthvað það leitaði á, sem hún
vildi ekki ljá fangstaðar á sér, svo
hart þeytti hún rokkinn. Það bar
ekki á því, að þræðinum væri slit-
hætt milli fingurgóma hennar, eða
henni gengi erfiðlega að einbeita
sér að spunanum, eins og fyrr um
kvöldið; henni varð ekki einu sinni
að hvarfla augum til hurðar, þegar
undirgangur mikill heyrðist frammi
í dyraþrepinu og Torfi vinnumaður
ruddist inn á baðstofupallinn.“
„Venjulega var Torfi þögull og
þunglamalegur í framkomu og ekki
upplitsdjarfur. En að þessu sinni
var hann allur annar en hann átti
að sér, gustmikill og hranalegur og
furðu hnakkakertur. Hann kastaði
kveðju á heimilisfólkið, hásum og
drafandi rómi; lét svo um mælt og
alldrýgindalega, þegar hann gekk
yfir pallinn, að nú hefði hann gengið
svo frá þeim franska djöfli í eitt
skipti fyrir öll, að hvorki mundi
hann ónáða sig né aðra framar, og
hefði það ekki verið neinn smá-
ræðis hnullungur, sem hann hefði
lagt ofan á kistu hans í gröfinni.
Því næst lét hann hlammast niður
á rúm sitt, hallaði sér aftur á bak
og teygði fram bífurnar og hélt
áfram rausi sínu á meðan vinnu-
konan, þjónusta hans, dró af honum
böslin, en þá svo lágt að ekki urðu
greind orðaskil."
„En þegar hann var setztur upp
aftur og hafði askinn á hnjám sín-
um, færðist hann allur í aukana.
Valdi hann Svartskeggi gamla hin
hræðilegustu orð, skoraði á hann
að láta til sín taka og lézt reiðu-
búinn að mæta honum, hvort held-
ur sem væri í vöku eða svefni. Þeg-
ar enginn lézt heyra gífurmæli hans,
espaðist hann enn, otaði hnífkut-
anum, sem hann hafði skorið með af
spaðbitanum, kvaðst hvergi upp-
næmur fyrir draugum eða djöflum,
hvorki útlendum né innlendum, og
mundi svartskeggjaða Fransaranum
ekki af veita liðveizlu þeirra
þriggja félaga sinna, sem hann hefði
drepið af sér á sandinum, ef hann
hygðist etja kapp við sig. Sneri
hann síðan máli sínu til Jóns
bónda; tók hann til vitnis um hve
rambyggilega hann hefði gengið
frá þeim franska djöfli. En þegar
bóndi svaraði honum engu, um-
hverfðist hann; brá honum um lítil-
mennsku og hégilju og væri hann
hvers manns athlægi í sveitinni, er
hann skrifaði úr sér alla náttúru,
en léti vinnumanninn um að sinna
konu sinni. Hafði hann mörg orð
um vangetu Jóns bónda og þó fleiri
um sín eigin afrek og hreysti í sam-
skiptum við konur; skaut loks máli
sínu undir dóm Sigurbjargar hús-
freyju, hvort hún þættist þurfa yfir
nokkru að kvarta, eða hvort henni
hefði ekki fundizt karlmennsku-
bragur á leik hans fyrir lítilli
stundu, en klykkti út með því, að
sízt mundi sér það ofverk, að sinna
þéim mæðgum báðum . ..“
„Þá var það, að Sigurbjörg hús-
freyja hratt frá sér rokknum,
spratt úr sæti sínu, rigsaði fram
milli rúmanna, reist og stolt með
hrafnsvart hárið flaksandi um axlir
og barm, en brjóst hennar hnigu
og risu undir rifinni treyjunni eins
og brimalda við sand. Var sem eld-
32 VIKAN