Vikan - 27.12.1962, Síða 33

bonnie
nýtt merki — ný snið
Heildsölubirgðir: Ö. VALDEMARSSON OG HIRST H.F. Sími 38062.
ur brynni úr augum hennar, þegar
hún nam staðar frammi fyrir Torfa
vinnumanni, þar sem hann sat gaspr-
andi á rekkjustokknum og vissi
ekki orðið af fyrr en löðrungurinn
skall á vanga hans svo hart, að
hann missti hnífkutann úr hendi
sér, en askurinn hraut úr hnjám
hans og skoppaði eftir pallinum.
Varð Torfa það fyrst fyrir, að hann
glápti á húsfreyju, gersamlega
ringraður og ekki annað sýnna, en
að hann mundi glúpna eins og rakki
við reiði hennar og fyrirlitningu.
En hvort sem gerði ölvun hans, ell-
egar einhver mannrænuvottur
leyndist með honum, reyndi hann
að brölta á fætur, og varð þó ekki
nema tilraunin, því að hann hlamm-
aðist aftur álappalega niður á stokk-
inn.“
„Öðru sinni fyllti storkandi hefnd-
arhlátur Sigurbjargar húsfreyju
baðstofuna í Skörðum óræðum ugg
og vá. Öðru sinni hljóðnaði hann
eins óvænt og fyrirvaralaust og
hann hófst. En í þetta skiptið lauk
honum í þögn. Þungri, lamandi þögn,
þegar Sigurbjörg húsfreyja sá friðil
sinn rísa þunglamalega á fætur,
ranghvolfa gráum, illskulegum
glyrnunum eins og mannýgt naut,
fann heitan og ramman andardrátt
hans leika um vit sér um leið og
hana þraut mátt. Og gegnum þoku-
móðu ómeginshöfgans var sem hún
sæi móta fyrir frostbólgnum, mar-
bláum krmlum, sem læstust að
kverkum hans og kipptu honum
aftur á bak upp í reklcjuna, þar
sem hann lá og hrærði hvorki legg
né lið, þegar sjón hennar tók aftur
að skýrast og hún endurheimti
smám saman mátt og vilja, svo að
hún gat gengið að rekkju sinni og
setzt við rokkinn, þótt ekki stæði
slíkur þytur af hjóli hans og fyrr
um kvöldið. Og enn var hún svo
utan við sig, að franski pilturinn
sem hafði risið upp í rekkju sinni,
svipaðist um í baðstofunni, skelfdur
og undrandi, og endurtók sama orðið
eða nafnið, hvað eftir annað, lágt
og með spurn í rödd og svip, en þau,
Jón bóndi og Jórunn gamla, stóðu
við stokkinn og reyndu að sefa
hann ...“
„ENN lá María vakin lengi næt-
ur, starði í hlýjan, flöktandi bjarm-
ann af týrunni á skrifpúltinu og
hlýddi þýðu skrjáfi fjaðrapennans
við pappírinn. Lagði við hlustirnar,
ef hún mætti greina hægan andar-
drátt pilts með jarpt, hrokkið hár,
framandlegt yfirbragð og skelfd
spyrjandi augu, frá andardrætti
þeirra hinna í baðstofunni. Oft-
sinnis áður hafði hún legið þannig
og hlustað, gert sér það að leik að
þekkja og sundurgreina andardrátt
sérhverrar manneskju á heimilinu,
og hún hafði tekið eftir því, að
hver maður átti sér annan andar-
drátt í svefninum en í vökunni, á
sama hátt og hver maður virtist
eiga sér tvenn andlit, eftir því hvort
hann vissi á sig horft eða hugði
engan veita sér athygli. Og hana
furðaði á því, að í nótt var sem
enginn festi blund og andardráttur
vökunnar heyrðist úr hverri rekkju,
en þó hægari og hljóðari en nokkru
sinni áður, eins og allir biðu ein-
hvers, legðu við hlustir og væru
varir um sig.“
„Og þó að þetta gerði henni erf-
iðara að greina þann andardrátt,
sem hún hlustaði eftir, var hún því
hálft í hvoru fegin, þar sem óvætt-
urin hafði sig aldrei í frammi fyrr
en þau öll í rekkjunum utar í bað-
stofunni voru sofnuð; rekkjunum,
þar sem bjarminn af týrunni náði
ekki til að dreifa myrkrinu. Ef til
vill yrði óvætturin ekki heldur
á ferli í nótt, þrátt fyrir allt, sem
á undan var gengið. Að minnsta
kosti kenndi María ekki þess dula
geigs. sem stóð af nálægð hennar.
Kannski var það vegna þess, að hún
lá og hlustaði eftir öðrum andar-
drætti. Eða fyrir þá undarlegu, heitu
kennd, sem hún hafði fundið hrísl-
ast um hverja taug, þegar fingur-
gómar hennar snertu mjúkan skegg-
hýung á vörmum vanga; þá fagn-
andi tilbeiðslu, sem lagt hafði hatur
hennar í læðing í kvöld.“
„Hún fann svefninn síga að.
Bjarmann af blaktandi Ijósinu á
fífukveiknum fylla vitund sína
mildu, heitu skini — ljósinu, sem
leitt hafði saman leiðir þeirra og
hún átti allan fögnuð sinn að þakka.
Það var sem svefninn hörfaði í svip
fyrir vaknandi ásökun um gleymsku
og brigðlyndi, og hún sæi fyrir sér
mikilúðlegt og svartskeg'gjað and-
lit hans, sem hvíldi nú í frostkaldri
mold með klökugt bjarg ofan á
kistuloki sínu — en einungis í svip.
Dauði og söknuður áttu enga sam-
leið með heitum fögnuði hennar,
frekar en fyrirlitning og hatur.
Gegnum ljósan hjúp svefnsins
greindi hún léttan, háttbundinn
andardrátt hinum megin við
VIKAN 33