Vikan - 27.12.1962, Síða 38

Gef
mér líka!
Svona, svona ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið í einu en oftar.
En þú hefur rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka frá
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að ti! er N IV E A !
Nivea inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.
Þegar hann kom aftur í brúna,
stóð fjórði stýrimaður har með kíki
hangandi um hálsinn. „Sá gamli er
í loftskeytaklefanum, herra,“ sagði
hann.
„Þakka fyrir. Nokkuð sjáanlegt?“
Þetta var kjánaleg spurning . . .
ef hann hefði séð eittlivað væri
hann búinn að segja frá því . . .
Það sýndi að hann var orðinn tauga-
óstvrkari en hann liafði haldið.
„Ekki enn þá, herra.“
Hann fann skinstiórann sitjandi
á Ijorðbrúninni inni í loftskeytaklef-
anum. Hann reykti ákaft sígarettu,
og stýrimaður sá, að hann liafði
gefið sér iíma til að fara í pevsu og
buxur. „Ég hef vcrið að revna að
komast í samband við þá aftur, til
að, láta ])á vita, að við ættum að
skjótá rauðum neyðarljósum á
mínútufresti,“ sagði hann. „Þeir
geta ekki verið langt undan, og
ættu því að geta séð þau.“
Þá heyrðist skyndilega rödd
Ameríkumanns úr tækinu. „Flug
591 kaltar Cornwallis. Sjáum ykk-
ur ekki enn þá. Við erum komnir
niður í fimmtán hundruð fet og
getum haldið okkur á lofti í um það
bil átta mínútur.“ Það varð aftur
v " "n.
„Ég vildi að veslingarnir létu okk-
ur vita hvort þeir hafa fengið boð-
in frá okkur. Aðeins átta mínútur
eftir. Það er víst betra að við för-
um út.“
Brúin var nú böðuð í tjósi. Þil-
farið var fullt af skipshöfn og far-
þegum, sem allir horfðu upp í him-
ininn og biðu. „Ef þeir sjá þetta
ekki, hlýtur að vera einhver skekkja
38 VIKAN
i staðarmælingum þeirra,“ sagði
skipstjórinn. „En ég verð að segja
bað, að ég vildi ekki vera í þeirra
sporum, og taka ábyrgð á sliku
þegar um líf og dauða er að tefla.“
Hann sneri sér að fjórða stýrimanni.
„Setjið ratsjána í gang, Evans.“
Evans tor inn í stýrishúsið, en
um lcið kom aðstoðarloftskeyta-
maðurinn út. „Við höfum haft sam-
band við þá aftur, herra. Þeir eru
komnir niður i þúsund fet, og flug-
maðurinn segir, að ef tiann komi
ekki auga á okkur næstu mínútur,
sé öll von úti.“
„Þökk fyrir.“ Skipstjórinn stóð
órólegur með liendur fyrir aftan
bak.
Nú þaut ein raketta upp og sprakk
uppi í skýjunum með rauðum
bjarma. Þeir liorfðu þögulir upp
liar til ekkert sást lengur.
„Heyrðist ekki eitthvað núna?“
sDurði skipstjórinn snöggt.
„Ég heyrði ekkert, herra,“ svar-
aði stýrimaðurinn og hristi höfuð-
ið.
„Ég hélt að ég heyrði í flugvél
— athugið livort eitthvað hefur
heyrzt frá þeim.“
Þegar stýrimaðurinn gekk inn í
loftskeytaklefann leit hann á klukk-
una og sá að hún var næstum tuttugu
o" tvær mlnútur yfir fimm. Flug-
vélin liafði því ekki mcira en fjór-
ar mínútur til stefnu . . . Ekkert
hafði heyrzt frá henni enn.
En skyndilega heyrðist áköf, hás
rödd kalla hátt. „Við getum ekki
komið auga á ykkur, Cornwallis, við
sjáum ykkur hvergi. Erum núna i
átta hundruð feta hæð.“ Orðin komu
á stangli og það var eins og liann
ætti erfitt með að tala. „Við ættum
að vera yfir — bíðið! Þarna er
rauður bjarmi!“ Röddin fylltist
Jífi og vongleði. „Það hlýtur að
vera raketta frá ykkur ■— já, það
hlýtur að yera! Þið eruð rétt á
unden okkur Cornwallis. Nú getum
við séð ykkur!“
Stýrimaður liljóp út. „Þeir sjá
okkur“ kallaði hann.
„Það mátti ekki seinna vera.“
Skipstjórinn reyndi að láta ekki
bera á geðshræringu sinni. „Þeir
koma úr norðri, er það ekki?“
„Já, hsrra, — ég held að ég heyri
til þeirra núna.“ Þeir stóðu nokkra
stund og hlustuðu. Það var engjnn
vafi á því — i gegnum, vindinn
he-'-ðust skellir i flugvélahreyfl-
um, og skyndilega sáu þeir tjós, sem
nátgaðist með miklum hraða. Flug-
válin fór frarn úr skipinu, sem stóð
næstum kyrrt. Um tvö hundruð
metrum fyrir framan ])á lækkaði
hún enn flugið og sáu þeir hvernig
hún steyptist allt i einu niður í
sjóinn í hvítfréýðandi öldurnar.
Cornwallis sigldi hratt að staðn-
um. Það átti að vera hægt að finna
hann nákvæmlega.
„Sjáið þér nokkuð í ratsjánni,
Evans?“ spurði skipstjórinn.
„Nei, herra.“ Fjórði stýrimaður lá
næstum með andlitið upp að skerm-
inum. „Hún sýnir ekkert.“ Síma-
hringing gall við og hann gekk yfir
að símanum. „Þeir eru að hringja
úr loftskeytaktefanum, herra.“ lcall-
aði hann. „Þeir segjast ekki liafa
heyrt neitt frá flugvélinni.“
„Gott.“ Hann hringdi og fyrir-
skipaði að stöðva skipið. „Við
hljótum að vera á staðnum,“ sagði
hann við fyrsta stýrimann.
„Það held ég, herra.“ Hann liorfði
út á myrkan sjóinn í sjónaukanum.
„En ég sé ekki neitt . . .“ Nú var
ski])ið aftur í myrkri, nema siglinga-
Þósin loguðu eins og venjulega, svo
auðvcldara væri að koma auga á
hað, sem sjáanlegt væri enn af flák-
inu.
„Sendið bátana út,“ skipaði skip-
stiórinn. Klukkan var nú tuttngu og
níu mínútur yfir fimm.
Sex mínútum seinna horfðu þeir-
á ljósin frá bátunum, sem öðru
hverju hurfu niður i öldudalina.
Þeir gerðu sér allt í einu tjóst, að
það var að byrja að birta. Hvíta
boðunga bátanna bar við dökk-
grátt hafið. En flugvélin var hvergi
síáanleg.
T þrjár klukkustundir leituðu bæði
bátarnir og skipið. Þeir fundu ekk-
ert — ekki einu sinni olíubrák á
sjónum.
„Þetta er óskiljanlegt,“ sagði skip-
stjórinn um teið og hann lét fjórða
sivrlmann gefa bátunum merki um
•>ð koma. „Það er furðúlegt, að flug-
vél af þessari stærð, með þrjátiu og
sjö farþega og einhverja áhöfn,
skuli hverfa svona fyrir augunum
á manni, án þess að nokkur vottur
af henni finnist.“ Hann leit á fyrsta
stýrímann.
„Það er satt, herra.“ Stýrimaður-
inn varð aftur hettekinn af von-
leysinu, sem hafði gripið hann,
þegar hann fyrst gerði sér ljóst að
þetta var vontaust, að þeir væru
aðeins áhorfendur, sem ekki fengju
við neitt ráðið.
☆
Hálfri stundu síðar var skipið
komið á fulla ferð á teið sinni til
Auckland. Fyrsli stýrimaður var á
leið til svefnklefa síns, þegar skip-
stjórin kallaði á hann upp f brúna.
Hann rétti honum skeyti og sagði:
„Lesið þetta' og athugið hvort það
er eitthvað, sem hefur gleymzt.“
Stýrimaður tók við því og tas:
Til ZLD Auckland Radio. Klukkan
1C5S G.M.T. móttekið kall frá Blue
Pacific Airways, flug 591, sem fór
frá Nandi 0100 staðartíma til Auck-
land með 37 farþega og gat ekki
hstldið réttri hæð. Flugvétin hrap-
aði rétt hjá skipinu, cn í myrkri,
ktukkan 1725 G.M.T. breiddargr. 33°
06’, lengdargr. 175° 43’ austur. Eng-
in merki um að farþegar hafi kom-
izt af og flákið ófinnanlegt eftir
þriggja klukkustunda leit. Skip-
stjórinn.
„Þetta virðist vera fullnægjandi,
herra.“ Stýrimaðurinn hugsaði nieð
sér, að aldrei þessu vant, hlakk-
aði hann ekki til að lcoma tit hafnar
i þetta sinn.
Seint um kvöldið kom Cornwaílis
til Auckland.
Skipstjórinn hafði boðað fyrsta
stýrimann á sinn fund og í klefa
hans áttu þeir viðtal við fram-
kvæmdastjóra Bluc Pacific Airways
á staðnum og við fulltrúa frá Slysa-
varnafélagi Nýja Sjálands. Þegar
þeir höfðu kynnt sig, setlust þeir.
Stýrimaðurinn gat ekki varizt
þess, að undrast með hve miklu
jafnaðargeði Mr. Hardie-, fram-
kvæmdastjóri flugfélagsins, virtist
taka þessu tapi félagsins.
Það var Hardie, sem hóf sam-
Hvar er örkin hans Nóa?
Ungfrú Yndisfríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A .
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
HJÖRDÍS GÍSLADÓTTIR,
Úthlíð 15, Reykjavík.
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
• Heimilisfang
Örkin er á bts. Sími