Vikan - 27.12.1962, Síða 40

það hafði hún ekki gert enn þá.
Gult hár, rauð slæða, bláir augn-
skuggar og bleikar varir. Hún virti
fyrir sér árangurinn af þessum að-
gerðum og sá að hann var harla
góður og þegar hún var búin að ná
i nýju geitarskinnshanzkana henn-
ar Rósu, var hún harðánægð með
sjálfa sig. Hún hneppti að sér káp-
unni á leiðinni fram ganginn og
lét sem minnst fyrir sér fara, en
það virtist engum detta í hug að
hún vogaði sér út, eftir þá bann-
færingu sem hún hafði fengið, en
þau skyldu nú rétt fá að sjá annað.
Og það hlakkaði i henni, þegar hún
slapp út fyrir dyrnar. Það var hrá-
slaga kuldi og þegar hún leit á
klukkuna, sá hún að liún yrði að
bíða góða stund eftir strætó.
Það stansaði bíll upp við gang-
stéttarbrúnina þar sem hún stóð og
stúlka renndi niður rúðunni og rak
höfuðið út. — Hæ, Heiða, ertu að
bíða eftir strætó? Röddin var rám
og Heiða kannaðist ekki strax við
hana en svo áttaði hún sig. — Nei,
Ninna, langt síðan ég hef séð þig!
Hún virti þessa gömlu skólasystur
fyrir sér og furðaði sig á breryting-
unni sem orðin var á henni, húðin
40 VIKAN
var holótt og grá þrátt fyrir
þykkt meiklag, rytjulegt hárið,
sem var svo þunnt, að grisjaði alls
staðar í gegnum það, þrátt fyrir
viðamikla hárgreiðsluna og eitt-
hvað fleira í útliti hennar kom henni
ókunnuglega fyrir, sem hún áttaði
sig ekki strax á.
Stúlkan opnaði bílhurðina. —
Settu þig inn, við getuin keyrt þig
í bæinn. Hún hikaði og fann ein-
hverja andúð grlpa sig en settist
svo inn i aftursætið og skammað-
ist sín fyrir kjánaskap sinn. Hún
hafði ekki tekið eftir manninum
fyrir athugunum sínum á Ninnu.
Það var ekki fyrr en bilhurðin lok-
aðist á hæla henni, að hún sá hann
sitja þarna þögulan og virða hana
fyrir sér glampandi augum. Og þeg-
ar hann leit á Ninnu glampaði iíka
á tennur hans, án þess þó hann
brosti. Og Iíeiða fann til einhverra
ónota þegar liún sá tillit þeirra og
sigurhrósið í svip Ninnu, og hún
minntist þess allt i einu að þeim
hafði aldrei komið vel saman i
skóla.
Henni geðjaðist ekki að þessum
manni og hún sat sem lengst frá
honum meðan bíllinn rann mjúk-
lega eftir götunum og hugsaði um
það eitt að sleppa sem fyrst úr þess-
um félagsskap.
Ninna talaði og liló án afláts, en
maðurinn við stýrið sagði ekki orð,
og Heiða hugleiddi hverslags sam-
band væri milli Ninnu og hans.
— Ég fer út hér, sagði hún og
tók um liandfangið á hurðinni, —
stelpurnar bíða eftir mér. — Hér
er hvergi bílastæði. Maðurinn við
stýrið virtist sem snöggvast lifna
svolítið. — Þér er óhætt að vera
með einn rúnt. Ilún hafði vitað þetta
fyrir og hún vissi að Ninna ætlaði
að slríða henni eins og hún hafði
alltaf gert, en hún ásetti sér að láta
hana eklci hrósa sigri að þessu
sinni. Ég get skotízt út ef þú stanz-
ar rétt sem snöggvast, sagði hún
ákveðin og lagði höndina á sætis-
bakið', ég verð of sein í bíó ef ég fer
fleiri rúnta með ykkur. Hann hik-
aði sem snöggvast og leit á Ninnu.
—, stelpurnar hafa bara gott af
að bíða svolítið, finnst þér það ekki,
Gunni? Ninna hallaði sér aftur yfir
sætisbakið og leit á manninn í aftur-
sætinu. — Nei, hvers vegna er svona
langt bil á milli ykkar og sjáið þið
svipinn á Heiðu, strákarl Hún fliss-
aði. — Ég held þú ættir nú að taka
að þér að kenna þessu mömmubarni
það nauðsynlegasta, G'iinni. Ég cr
viss um að hún hcfur ekki einu
sinni kysst skikkanlegan skólastrák
hvað ])á karl á borð við þig, ha?
Ifeiða fann sterkan daun af ein-
hverjum ilmsterkum snyrtilyfjum
þegar hann hreyfði sig og bros hans
færði henni sannanir fyrir þvi að
hún gæti ekkert og henni fannst sem
snöggvast hún bara vera stelpa,
litil stelpa í umbúðum uppsctts hárs
og málningar, og henni datt sem
snöggvast i hug þegar liún var að
stelast lit á hælaháu skónum hennar
mömmu sinnar þegar hún var lítil
og henni fannst sama tilfinningin
grípa sig núna og þá er hún kom
lieim á skónum eftir að hafa vaðið
alla drullupolla í götunni á þeim.
Billinn var kominn eitthvað út fyrir
miðbæinn á dimma götu úti við sjó.
Ninna fór úr kápunni og kvartaði
um hita og benti bilstjóranum á
hentugan stað til að stanza á.
Það var algjört myrkur þegar
hann liafði slökkt bílljósin, aðeins
nokkur hús voru í nágrenninu og
eilt og eitt götuljós sást ofar í göt-
unni. Ninna kveikti sér í slgarettu
og Heiða sá við bjarmann af henni
að maðurinn við stýrið tók af sér
gleraugun og hún færði sig út að
hurðinni þegar hún fann að sessu-
nautur hennar var farinn að færa
sig nær henni. Ninna hlól — Hvern-
ig gengur það þarna aftur í? Gunni,
ég hef aldrei séð kvenmann forð-
ast þig fyrr, er þér eitthvað farið að
fara aftur eða hvað', ætlar þú kann-
ski að láta það ásannast að stelpan
vísi þér á bug eða hvað? Heiða
fann reiði gjósa upp i sér og hún
var ekki lengur hrædd við þennan
kvennabósa þarna við hliðina á sér,
hún hló. — Eg hef ekki hugsað mér
að láta kenna mér eitt eða annað
hérna, þakka ykkur fyrir og ef þið
ekki viljið aka mér strax niður í
bæ þá get ég gengið.
— Er það nú ofsi. Ninna varð
reiðileg. — Erum við kannski ekki
nógu góður félagsskapur fyrir ung-
frúna eða hvað? Svona Gunni, taktu
stelpuna nú og hristu úr henni
gjmontið, hún hefur gott af því. Hún
Vþreif hendinni aftur fyrir hnakka
Heiðu og ýtti lienni í fang manns-
ins, sem tók utan um hana og hló
við lágum hlátri og liélt henni
þétt upp að sér. — Hvað er þetta
kona, ertu hrædd við karlmenn eða
hvað er þetta? Hún sparkaði í fót-
legg hans með támjóum skónum.
— Ég lief hugsað mér að velja mér
félaga sjálf ef þér væri sama. Hún
ællaði að fara út úr bílnum en hann
hélt henni fastri. Ninna virti fyrir
sér viðureignina ánægð á svip en
bllstjórinn hafði orð á að bezt væri
að skila stelpunni og vera ekki að
stríða henni meira. Maðurinn við
hlið liennar herti takið utan um
hana og hún fann að það, sem í
fyrstu hafði verið leikur af hans
liálfu var það ekki lengur. Hann
var andstuttur og hún fann ein-
beittan vilja hans og andúð hennar
varð að skelfingu. Hún barði frá
sér í blindni og komst einhvern
veginn út úr bílnum og hljóp af
stað, beint af augum, eflir dimmri
götunni, hljóp yfir polla og hvað
sem var, bara að komast sem lengst
burt frá þessu viðurstyggilega fólki.
Hún bölvaði heimsku sinni á
hlaupunum, bölvaði þeim kjiána-
skap sínum að hafa ætlað að sýnast
það sem hún ekki var. — Ég er
bara stelpufífl eins og mamma
segir, tautaði hún við sjálfa sig, og