Vikan - 21.05.1964, Side 31

það bil þrjátíu sentimetrum fyrir
neðan hana, en fór augsýnilega
lækkandi, þótt hægt væri.
Ég sá nú, að önnur af konunum,
sem eftir voru á þakinu, var um
tvítugt. Hnú var Ijóshærð, og renn-
votur náttkjóllinn klesstist að lík-
ama hennar. Hún starði tómum aug-
um út yfir vatnið.
„Það er fjölskylda hennar, sagði
maðurinn, sem hafði hjálpað mér.
„Hún veit ekki hvort þau eru lífs
eða liðin. Flóðið lagði húsið þeirra
( rúst, sagði hún mér, þegar ég fann
hana í Königsstrasse og kom með
hana hingað".
Sex eða sjö lík flutu framhjá í
vatnsskorpunni, og er dagsbirtan
óx, sáum við, að svo langt sem
augað eygði var ekkert að sjá nema
vatn og aftur vatn. Einnar hæðar
hús og önnur sem stóðu í lægð-
um, voru annaðhvort algerlega
horfin, eða hulin í vatninu. Sum
húsin, eins og til dæmis það, sem
við vorum á, stóðu enn uppi, en
misjafnlega heil og misjafnlega
stöðug.
Stór alda kom veltandi niður göt-
una, um það bil metri að hæð.
Ég greip börnin mín, og kallaði
varnaðarorð til hinna á þakinu.
Aldan reið yfir þakið, og með henni
allskonar rusl, trébútar, tómir kass-
ar og þessháttar, en húsið hrikti
og skalf undan þunga vatnsins.
Þegar hættan var liðin hjá, sá ég,
að aldan hafði borið með sér þrjú
lík, eitt af konu og tvö af karl-
mönnum, og höfðu þau festst bak
við það, sem eftir stóð af reyk-
háfnum. Þakið varð þurrt á ný,
og ég fékk Gerdu börnin, en hélt
í áttina til reykháfsins. Þegar ég
var að ýta likunum niður af þak-
inu, tók það allt í einu að gefa
undan þunga okkar. Húsið riðaði
allt og skalf. Ég kallaði á Gerdu,
greip í hana og börnin og drá þau
upp að reykháfnum, og einmitt í
sama vetfangi féll suðurhluti húss-
ins, og ailt hitt fólkið af þakinu
hvarf í elginn. Ég hjúfraði börnin
upp að mér, og við hímdum þarna
á miðveggnum, sem nú stóð undir
öllum þunga vatnsins, en vissi um
leið, að hann myndi brátt brotna,
þar sem ytri veggurinn var þegar
farinn.
Ég vissi, að við Gerda myndum
geta bjargað okkur sjálfum, og ef
til vill sitt hvoru barninu, en það var
ekki nóg. Ég tók í náttkjól hennar,
svifti stórum hluta hans af líkama
hennar, og reif hann niður í ræm-
ur. Ég sagði henni að snúa sér við,
þar sem hún lá á hnjánum, tók
síðan Hildé og setti hana á bak
Gerda, þannig, að litlu fæturnir
og litlu handleggirnir teygðust sem
mest utan um Gerdu. Þannig batt ég
barnið á bak konu mirinar eins
vendilega og ég gat.
Síðan beygði ég mig eins langt
niður og ég gat, og Gerda batt
son okkar á bakið á mér á sama
hátt. Þegar hún hafði lokið þv(,
settist ég upp á hnén, tók hina dótt-
ur okkar, lagði hana'að brjósti mér
og lét Gerdu binda hana þar. Það
var ef til vill brjálæði að gera
þetta, því möguleikar okkar á þv(,
að komast lifandi af með þessar
byrðar voru harla litlir. En við viss-
um bæði, að við elskuðum börnin
svo mikið, að hvorugt okkar hefði
viljað lifa lengur, ef þau væru
drukknuð.
„Ef veggurinn brotnar alveg, þá
reynum við að komast af á sundi",
sagði ég við Gerdu. „Þú réttir mér
höndina, og við reynum að halda
saman".
Við biðum. í dagsbirtunni blasti
við gjöreyðilegging alls staðar. Það,
sem einu sinni hafði verið falleg
útborg, heimili mikils hluta af vinn-
andi fólki ( Hamborg, var nú rústir,
þar sem lífvana menn, konur og
börn flutu í moldarlitu vatninu inn-
an um rusl og upprifin tré, en við
sátum á veggnum, og biðum björg-
unar, — eða dauða.
Veggur, sem við sátum á, riðaði
undan þunga vatnsins. Ég sagði
ekkert við Gerda, en ég vissi að
endirinn var ekki langt undan.
Allt í einu gaf hún frá sér lágt
óp, hálf reis upp, og benti.
Ég reis varlega upp, svo að ég
felldi ekki veikan vegginn, og sá
lítinn árabát koma niður það, sem
einu sinni var gatan. í honum voru
einn fullorðinn maður og nokkur
börn.
Ég æpti á manninn, hann veif-
aði mér, og réri í áttina til okkar.
Ég hjálpaði Gerdu niður, aðeins tvö
fet, og hífði mig slðan sjálfur nið-
ur, með börnin enn bundin við
mig.
Ég byrjaði að þakka manninum
björgunina, og lá við, að rödd m(n
brysti af kæti, en þá kom ég auga
á litla, drukknaða telpu, sjö eða
átta ára, sem lá frammi í stafni á
bátnum.
Maðurinn réri áfram, hryggur á
svip, og tók upp í bátinn konu með
barn. Hann gat ekki tekið fleiri, því
borðstokkar bátsins námu nær þv(
við vatnsskorpuna. Ég hjálpaði hon-
um að róa, og skömmu seinna kom-
um við að herbíl, með fólki innan
borðs. Vatnið náði þá vel yfir hjól
þessarar stóru bifreiðar. Hermenn
hjálpuðu okkur upp í bílinn, og
þegar hrygga manninum var bjarg-
að, tók hann litla líkið í fang sér
og sagði :
„Hún var allt, sem ég átti, hún
var allt, sem ég átti. Og ég gat ekki
bjargað henni. Hún drukknaði í
rúminu sínu". ★
KONAN MEÐ HNÍFINN
Framhald af bls. 19.
„Júdas?“
Hann sendi lienni hvasst
augnaráð, tortrygginn á svip.
Hún kinkaði kolli, með augun
á hnífnum. „Ekki Júdas, þegar
hann kemur þrammandi og rétt-
ir fram höndina eftir silfurpen-
ingunum, lieldur þann Júdas,
sem skilaði aftur þessum þrjá-
tiu peningum. Ég held,“ hélt
FRAMUS er frábær
EINKAUMBOÐ Á ÍSLANDI:
HLJÓÐFÆRAVERZLUN SIGRÍÐAR HELGADÓTTUR
Vesturverl — Aðalstræti 6 — Sími 11315.
KÍNVERSKIR, HANDSAUMAÐIR PÚÐAR, MYNDOFNIR OG VÍROFNIR.
ENDURNÝJUM SÆNGUR OG KODDA - FLJÓT AFGREIÐSLA.
HÖFUM EINNIG EINKASÖLU Á REST-BEST KODDUM.
DÚN- 0 G FIÐURHREINSUNIN
VATNSSTÍG 3 (örfá skref frá Laugavegi) S(mi 18740
VIKAN 21. tbl. —