Vikan - 21.05.1964, Page 46

HEILBRIGDI * HAMINGJA
1 MII - ’ D QP£
í
Svissnesk fegurðarvísindi
— G ?
MI .( PA
L ® 7
• ■, j - • • -~
Vér höfum þá ánægju að geta nú boðið íslenzkum konum hinar við-
urkenndu MILOPA-snyrtivörur, sem eru árangur af margra ára starfi
svissneskra vísindamanna.
MILOPA-snyrtivörur fara nú sigurför um heiminn.
' ’Ár-T 4"- .* ' tf*.
Einkaumboðsmenn MILOPA-KOSMETIK:
Landstiaman h.ff. SCSLíV,*.
■; VIKAN ii (b!.
inn, við erum að sökkva!
Fabio sagði: — Hvað eigum við
að gera?
-— Ekkert.
— Hjálp — hjálp! heyrðist
hrópað. — Við erum að sökkva,
ég get ekki synt, gerðu eitthvað!
Ræðari, gerðu eitthvað! Halló!
Fabio sagði: —• Ef hann
drukknar nú?
— Látum hanh um það, sagði
Stern. — Horfum bara á.
Hvítklæddi maðurinn baðaði
út handleggjunum og hélt áfram
að öskra. — Hæ! Engin ausa,
hrópaði hann.
Skyndilega sagði Stern: —
Hlauptu niður og náðu í byssu,
Fabio, fljótt. Báturinn er ekki að
sökkva frekar en við.
En það var um seinan. Þeir.
heyrðu fótatak fyrir aftan sig
og sneru sér við, en slagsmálin
hófust áður en þeir vissu, hvað
hafði gerzt.
Julian gerði út af við Fabio
með þremur eða fjórum högg-
um. Hermann gerðist svo djarf-
ur að ætla, að hann gæti ráðið
við Eddie. En Eddie fór með
Hermann eins og tusku þar til
hann loks henti honum fyrir
borð.. Hann lenti í sjónum langt
fyrir utan skonnortuna og þar
barðist hann um með miklum
bægslagangi. Þá var aðeins Stem
eftir. Hann var harðpr í horn
að taak, og Henri átti fullt í
fangi með að ráða við hann.
Eddie horfði á stundarkorn, ekki
alls kostar ánægður, en síðan
sagði hann: — Jæja, Henri, láttu
mig fá hann. Hann rétti Stern
tvö vinstri handar högg og barði
hann síðan, þar til hann féll sam-
an eins og slytti.
Eddie neri saman lófunum. —
Þá er búið að afgreiða þá, sagði
hann. Julian beygði sig yfir
Stern: ■— Þú hefur sennilega
meitt hann.
— Ég veit að ég verð andvaka
út af þessu, sagði Eddie og gekk
yfir að borðstokknum og kallaði
á Mr. Pimm.
Henri var þegar á leiðinni nið-
ur. AnnabelIIe svaraði honum,
þegar hann kallaði. Hann þusti
inn í káetuna og þarna lá Anna-
belle uppi í koju með hnén dreg-
in upp undir höku. Hún var
ennþá í kjólnum, sem hún hafði
verið í um kvöldið, þegar hann
skildi við hana við sundlaugina.
Hún var ómáluð og augu hennar
voru ógnastór. Varir hennar
skulfu þegar hún sagði: ■—■ Þú
ert löðrandi blautur.
— Annabelle, sagði hann, þú
ert ómeidd, þeir hafa ekki meitt
Þig?
Hún hristi höfuðið. Nei, þeir
meiddu mig ekki. Hún virtist eitt-
hvað miður sín. — Ég heyrði í
Mr. Pimm í gegnum kýraugað.
Hélt mig vseri að dreyma.
— Þig var ekki að dreyma.
Hún hafði ekki hreyft sig þar
sem hún sat uppi í kojunni. Henri
sagði: — Annabelle, ég veit ekki