Vikan - 21.05.1964, Síða 48

eigum vifc að vera þarna, kapteinn?
Við getum ekki tekið nein ósköp
af mat með okkur. Brauð, ost, solt
og flesk. Ekkert tóbak — þoð er
of mikil óhætta að vera með reyk
eða eld. Þetta er erfitt land, kapt-
einn. Fen og fenjaskógar.
— Við skulum búa okkur undir
að vera þar í þrjó daga. Veðrið
getur breyzt og stöðvað okkur þar
í einn eða tvo daga. Við skulum
hafa með okkur dólítið af góðum
veiðitækjum. Eg ætla að taka með
mér byssu. Það er aldre iað vita,
hvað fyrir getur komið.
— Nei, kapteinn, sagði Quarrel
samþykkjandi. Svo þögðu þeir bóð-
ir þangað til þeir komu til Port
Maria.
Þeir fðru gegnum litla þorpið
og ófram yfir höfðann til Morgan-
hallarinnar. Þetta var einmitt eins
og Bond minntist þess — eyja undr-
unarinnar reis upp úr kyrrum fló-
anum, kanóarnir lógu I röðum ó
ströndinni og í fjarska heyrðist í
briminu við rifin, sem höfðu svo
nærri orðið honum að aldurtila.
Héðan átti Bond margar minningar.
Loks komu þeir að hliðinu, sem
lá upp að húsinu. Quarrel fór út
og opnaði hliðið, en Bond ók í
gegn og upp á hlaðið fyrir framan
hvíta einnar hæðar húsið. Það var
mjög rólegt þarna. Bond gekk um-
hverfis húsið og yfir flötina niður
að ströndinni. Já, hér var það.
Hann endurlifði það stundum í
martröðum sínum. Hann stóð og
horfði út yfir sjóinn og hugsaði um
Solitaire, stúlkuna sem hann hafði
komið með til baka, rifna og blæð-
andi. Hann bar hana yfir flötina
upp að húsinu. Hvað hafði orðið af
henni? Hvar var hún niðurkomin?
Bond snarsnerist á hæl og gekk
aftur upp að húsinu og stuggaði
frá sér þessum gömlu minningum.
Klukkan var hálf níu. Bond tók
upp úr töskum sínum og hafði fata-
skipti. Hann fór í stuttbuxur og
sandala. Brátt barst ilmur af kaffi
og bacon um húsið. Þeir gerðu
stundatöflu meðan þeir borðuðu —
á fætur klukkan sjö, sund, morgun-
matur, sólbað í klukkustund, síðan
hlaupa eina mílu, þá synda aftur,
fá sér hádegismat, miðdegisblund,
sólbað, sund, heitt bað og nudd,
kvöldmat og í rúmið klukkan níu.
Að morgunverði loknum hófust
þeir handa.
Ekkert truflaði þá þessa þjálfun-
arviku, nema stutt frétt í The Daily
"Gleaner og skeyti frá Pleydell-
Smith. í Gleaner stóð að Sunbeam
sportbfll, H. 2743, hefði lent í hörð-
um árekstri á leiðinni milli Spanish
Town og Ocho Rio vegarins, á leið
frá Kingston til Montego. Þar hafði
stór vörubifreið ekið í veg fyrir
Sunbeam bílinn þegar hann kom
fyrir beygju. Báðir bílarnir lentu
út af veginum og ofan í skurði.
Þeir sem voru f Sunbeam bílnum,
Ben Gibbons og Josiah Smith, biðu
báðir bana. Herra Bond, ferðamað-
ur frá Englandi, sem hafði þennan
bfl með höndum, var beðinn að
gefg sig fflom vlð n^stiu lögreglu-
- WXAK U. «bL
Fjarlægið nagla-
böndin á
auðveldan hátt
Hinn sjálffyllti Cutipen gefru mýkj-
andi lanolínblandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu, sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum.
Cutipen er eins og fallegur, óbrjótandi
sjálfblekungur sérstaklega gerður til
snyrtingar. Hinn sérstæði oddur hans
snyrtir og lagfærir naglaböndin svr
að neglur yðar njóti sín.
Engra pinna eða bómullar er þörf.
Cutipen er algerlega þéttur, svo að
geyma má hann í handtösku.
Cutáp&n'
fæst i ölium snyrtivöruverzlunum.
Handhægar áfyllingar.
Fyrir stökkar neglur biðjið um
Nutrinail,
vítamínblandaðan naglaáburð, sem
seldur er í pennum, jafn handhæg-
um 1 notkun og Cutipen.
Stöð.
Bond brenndi þessu eintaki af
The Gleaner. Hann vildi ekki valda
Quarrel óróa. Og þegar aðeins dag-
ur var eftir kom skeyti frá Pleydell-
Smith. Það var þannig:
HVER HLUTUR INNIHÉLT NÓG
CYANIDE TIL ÞESS AÐ DREPA HEST
STOP STING UPP Á AÐ ÞÚ SKIPT-
IR UM ÁVAXTAKAUPMANN STOP
ÁRNAÐARÓSKIR SMITH.
Bond brenndi einnig þessu
skeyti.
Quarrel tók kanó á leigu og
þeir eyddu þremur dögum í að æfa
sig að sigla honum. Þetta var
klunnaleg skel. í henni voru tvær
þóftur, tvær þungar árar og lítið
segl úr skítugum striga. Þrátt fyrir
allt var þetta skemmtilegt farar-
tæki. Quarrel var ánægður með
það.
— I sjö eða átta klukkutíma get-
um við siglt, kapteinn. — Þá fell-
um við seglið og notum árarnar.
Radarinn á ekki eins auðvelt með
að sjá okkur með seglið niðri.
Veðrið hélzt gott. Veðurspáin í
Kingstonútvarpinu var hagstæð.
Nóttin var svört eins og syndin.
Mennirnir tveir bjuggu sig út. Bond
fór í óvandaðar strigabuxur og
bláa skyrtu og létta strigaskó.
Loks rann kvöldið upp. Bond var
glaður yfir því, að nú skyldu þeir
loksins geta hafizt handa. Hann
hafði aðeins einu sinni brugðið út
af þjálfunartöflunni — til þess að
gera nauðsynleg innkaup og kaupa
líftryggingu Quarrels — og hann
klæjaði í lófana eftir því að geta
látið til sín taka. Hann viðurkenndi
fyrir sjálfum sér að hann hlakkaði
til ævintýrisins. Það var hæfilega
spennandi, hæfilega erfitt, hæfilega
dularfullt og óvinurinn miskunnar-
laus. Hann hafði góðan samstarfs-
mann. Vonandi gæfist honum tæki-
færi til þess að reka „sumarleyfi
í sól" ofan í M.
Sólin hvarf úti við sjóndeildar-
hring.
Bond fór inn í svefnherbergi sitt,
tók fram byssurnar tvær og leit á
þær. Hvorug var honum eins töm
og Berettan hafði verið, en hann
vissi, að þær voru betri vopn.
Hvora átti hann að taka? Hann
lyfti þeim á víxl og vó þær í hendi
sér. Það var sennilega ráðlegra að
taka þá þyngri, Smith & Wesson.
Það yrði lítið barizt í návígi, ef
á annað borð yrði barizt á Crab
Key. Eina byssan, sem þar myndi
koma að gagni væri þung og lang-
dræg. Þessi stóra og groddalega
byssa hafði um tuttugu og fimm
metrum meiri skotlengd en Walter
byssan. Bond setti byssuhylkið inn-
an á strenginn á strigabuxunum
og stakk byssunni í. I vasa sinn
setti hann tuttugu skot. Var óþarfi
að taka allan þennan málm með
í þessa ferð, sem ef til vill yrði
ekki annað en skemmtiferð?
Svo sneri hann sér að ísskápn-
um, tók þar vænan skammt af
kanadisku wisky, is og sódavatn
og settist út í garðinn og horfði á
síðustu sólargeislang.
Skuggarnir komu skríðandi niður
hæðina, aftan að húsinu, yfir flöt-
ina og umhverfis Bond. Froskarnir
tóku að tifa. Eldflugurnar, „glamp-
arnir", eins og Quarrel kallaði þær,
komu út og fóru að senda Ijós-
merki sín. Bond lyfti flöskunni og
leit á hana. Hann hafði drukkið
einn fjórða úr henni. Hann hellti
vænum slatta í glasið sitt og bætti
ís í. Hvers vegna var hann að
drekka? Af því, að hann átti
fyrir höndum að fara yfir þrjátíu
mílur af svörtum sjó í nótt? Vegna
þess að hann var að hverfa á vit
hins ókunna? Vegna Dr. No?
Quarrel kom upp frá ströndinni:
— Tíminn er kominn, kapteinn.
Bond svolgraði það, sem eftir
var í glasinu, og fylgdi Quarrel
niður að kanónum. Hann vaggaði
rólega í sjónum og bógurinn snerti
sandinn. Quarrel fór aftur í og Bond
klöngraðist um borð milli fremri
þóftunnar og bógsins. Seglið, sem
var vafið utan um stutt mastrið,
var fyrir aftan hann. Bond tók upp
aðra árina og ýtti frá, síðan sneru
þeir frá og stefndu út milli rifjanna.
Þeir reru hægt og rólega og sneru
árunum í hendi sér þannig að þær
komu ekki upp úr vatninu þegar
þeir sóttu nýtt áratog. Þannig reru
þeir hljóðlaust. Smáar öldurnar
klöppuðu kinnungunum. Það var
niðamyrkur. Enginn sá þá fara.
Þeir yfirgáfu einfaldlega landið og
hurfu út á sjóinn.
Það eina sem Bond átti að gera
var að halda áfram að róa. Quarrel
stýrði. Orltíið brim var þar sem
rifið opnaðist út á sjóinn. Bond
fann átök Quarrels við að stjórna
bátnum þegar hann veltist í brim-
rótinu. Aftur og aftur rak Bond ár
sína í rifið. Loks komust þeir í
gegn.
— Nú er allt í lagi, kapteinn,
sagði Quarrel lágum rómi. Bond
hætti að róa, innbyrti árina og sett-
ist niður í þátinn með bakið mót
þóftunni. Hann heyrði þegar Quarrel
vafði strigaseglið utan af siglutrénu
og fann kippinn þegar vindurinn
tók í það. Báturinn hallaðist að-
eins. Örlítil sletta kom upp með
hliðirtni og skvettist framan í Bond.
Golan var gð kólna og nóttin yrði
köld. Bond kreppti hnén og vafði
handleggjunum utan um þau. Hon-
um þótti sætið nú þegar óþægi-
lega hart og þóftan skarst inn í
bak hans. Honum flaug í hug, að
svona óþægilegt upphaf mundi
hæfa þessari ferð.
Framundan sáust ekki nema út-
línur umheimsins. Yfir þeim glitr-
uðu fáeinar stjörnur. Bond reyndi
að telja stjörnurnar, en gafst upp
þegar hann var kominn vel yfir
hundrað. Hann leit aftur. Fyrir aft-
an Quarrel sá hann glitra á Ijós-
in í Port María. Þeir voru þegar
komnir nokkrar mílur út. Bráðum
yrðu þeir komnir einn tíunda hluta
leiðarinnar, svo fjórðung, svo helm-
ing. Um miðnættið átti Bond að
taka við stjórninni. Hannn stundi,
lét höfuðið síga niður að hnján-
um og lokaði augunum.