Vikan - 21.05.1964, Side 50

£
fV'

Gerð 4403-4 fáanlegar með
3 eða 4 hellum, glópípum eða
steyptum (heilum), klukku
og Ijósi, glóðarrist og hita-
skúffu.
H. F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN
Hufnarfirfii - Himnr: 50022, .100.!;} oij 50.122. - Ilcykjnvik - Simi 10222 - Vcsturvcr
aðist til annarrar hliðarinnar.
Þetta var fallegt bak. Hörundið
var eins og mjög Ijóst kaffi og
gljóði á það eins og satín. Hr ’ggjar-
liðirnir voru mjög greinilegir og
gáfu til kynna að stúlkan væri
sterkari en almennt gerist um kven-
fólk. Sitjandinn var næstum eins
þéttur og nettur og á ungum dreng.
Fæturnir voru beinvaxnir og falleg-
ir og iljarnar voru ekki fölar. Þetta
var hvít stúlka.
Hár hennar var kornljóst. Það
var axlarsítt og skipti sér rakt utan
um háls hennar. Græn köfunar-
gríma sat á enni hennar og græn
gúmmíteygja hélt hárinu frá aug-
unum.
Þessi sjón, auð ströndin, grænt og
blátt hafið, þessi Ijóshærða nakta
stúlka, minnti Bond á eitthvað.
Hann velti því fyrir sér. Jú, hún
var eins og Venus Bottice11is.
Hvernig hafði hún komizt þang-
að? Hvað var hún að gera? Bond
leit til hægri og vinstri eftir strönd-
inni. Hún var ekki svört, eins pg
honum hafði virzt í nótt, heldur
dökkbrún. Til hægri sá hann alla
leið að ármynninu, sem var ef til
vill fimm hundruð metra í burtu.
Ströndin var auð og kennileitalaus.
Ekkert rauf lif hennar annað en
litlir fölbleikir hlutir. Það var mikið
af þeim. Þetta hluta að vera ein-
hverskonar skeljar og þær voru eins
og fallegt skraut á þessum dökk-
brúna feldi. Hann leit til vinstri,
en þar skyggðu klettarnir á útsýnið
í um tuttugu metra fjarlægð. Þar
var lítill kanó, sem hafði verið
dreginn upp undir klettana. Hann
hlaut að hafa verið léttur. Að öðrum
kosti hefði hún ekki getað dregið
hann þangað ein. Kannske hún væri
ekki ein. En það voru aðeins ein
fótaför, sem lágu frá klettunum
niður að sjónum, og síðan aftur
upp á ströndina, þar sem hún nú
stóð. Atti hún heima þarna, eða
hafði hún einnig komið frá Jamaica
um nóttina? Það var varla fyrir
stúlkur. En hvað um það, hvað í
drottins nafni gat hún verið að gera
þarna?
Eins og hún hefði heyrt þessa
hugsuðu spurningu hans, lét hún
það detta, sem hún var með í hend-
inni. Þetta voru skeljar. Þær voru
sterkbleikar. Stúlkan leit á það
sem hún var með í vinstri hend-
inni og blístraði lágt. Það var sig-
urhljóð í blístrinu. Hún var að
blístra ,,Marion", lítið, snoturt
kalypsolag, sem nýlega hafði verið
tekið fram og dustað af því rykið
og hafði unnið sér frægð utan
Jamaica. Þetta hafði alltaf verið
eitt af uppáhaldslögum Bonds. Það
var svona
All day, all night, Marion
sittin' by the seaside siftin' sand . . .
Framhald í næsta blaði.
I FULLRI flLVORU
Framhald af bls. 2.
baráttunnar; það þyrfti einungis
fólk til að ýta á linappa.
Svo hafa liðið nálega tveir
tugir ára frá stríðslokum. ViS
höfum lifað í vellystingum prakt-
uglega, bókabúðunum hefur
fjölgað og skemmtistaðir eru á-
líka margir í Reykjavík «,5 í
sumum milljónaborgum. Við höf-
um eignast atvinnumann í skák,
reynt að synda yfir Ermarsund
og fengið fegurðardrottningu á
Langasandi. Allt var þetta harla
gott.
En nú er verið að segja, að
einhver fjárinn' Iiafi gleymzt í
öllum önnunum og ríkidæminu.
Tæknimenntun. Hvað er það?
Er ekki nóg að styðja á hnappa?
Nei, nú er það lýðum ljóst,
mörgum árum of seint, að
linappar leysa ekki vandann.
Meira að segja ráðamenn þjóðar-
innar eru farnir að tala um þetta
og sumir halda, að þeir skilji
það. Við höfum ekki notað okk-
ur forskotið, sem við fengum
á striðsárunum. Aðrar þjóðir
hafa lagt harðara að sér, unnið
betur, skilið betur og nú sjáum
við á eftir þeim á þessari lilaupa-
braut. Það þarf að spyrna rösk-
lega í til að ná þeim og gott ef
það hefst.
Það virðist vera á allra vit-
orði, að fræðslukerfi okkar sé
afar gallað, ef ekki gersamlega
úrelt. Samt er það látið dankast
ár frá ári án breytinga. Sama
getur orðið uppi með hina aug-
Ijósu vankanta á tæknimenntun-
inni. Samt er löngu komið að
skuldadögum; víxillinn fallinn
og kannske afsagður. Allir at-
vinnuvegir jjjóðarinnar en eink-
um þó iðnaðurinn á í vök að
verjast vegna þessa andvaraleys-
is í fræðslumálum þjóðarinnar.
Eg minntist á fiskinn og fryst-
inguna, gúanóið og sóðaskapinn.
Þess ber að geta, að við stóð-
um framarlega á því sviði i
stríðslok, þegar setzt var áð
veizluborði stríðsgróðans. Þess
ber líka að minnast, að á kreppu-
árunum voru stofnuö nokkur
þau iðnaðarfyrirtælci, sem bezt
hafa spjarað sig eins og til dæm-
is Vinnufatagerðin, Hampiðjan,
Rafha, Ofnasmiðjan og Kassa
gerðin. Því mun óhætt að slá
föstu, að skortur á tæknilega
menntuðu fólki, hlýtur að eiga
eftir að há þessum fyrirtækjum
ef hann gerir það ekki nú þeg-
ar.
í fyrsta sinn í vetur hefur ver-
ið starfandi vísir að tækniskóla.
Það gæli vissulega verið spor
í rétta átt, en fer eftir því, hvern-
ig haldið verður á spilunum.
Innlendur tækniskóli verður líka
aðeins góður svo langt sem liann
nær; liklega verður það cnn um
árabil jafn nauðsynlegt fyrir
tæknifróða menn að nema að
hluta erlendis, þar sem sjón-
deildarhringurinn er víðari og
tækifærin fleiri.
GS.
— VIKAN zi. tbl.