Vikan - 30.07.1964, Síða 28

Allt í einu tók hann eftir því,
að hann rann á fullri ferð niður
göngin. Hann rétti úr öxlunum og
glennti út fæturna til þess að
minnka hraðann. Það var sárt og
minnkaði hraðann ekki að neinu
ráði. Nú voru göngin orðin víðari.
Hann náði hvergi lengur í hand-
festu eða fótfestu. Hann fór hraðar
og hraðar. Framundan var beygja.
Og það var beygia niður á við!
Líkami Bonds hentist inn í beygi-
una og fyrir hana. Hann steyptist
beint niður með höfuðið á undan!
í örvæntingu rétti hann út hendur
og fætur. Málmurinn nuddaði hör-
und hans. Hann réði ekki lengur
við neitt. Hann rann stjórnlaust nið-
ur eftir göngunum. Langt fyrir neð-
an var kringlóttur Ijóshringur. Var
þetta hafið? Ljósið kom æðandi á
móti honum. Hann reyndi að ná
andanum. Haltu í þér tórunni, asn-
inn þinn! Haltu í þér tórunni!
Með höfuðið á undan skauzt lík-
ami Bonds út úr göngunum og féll
gegnum loftið, í áttina niður að
haffletinum, sem beið eftir honum
um hundrað fetum neðar.
18. kafli. Aftökustaður.
Líkami Bonds braut spegilsléttan
hafflötinn eins og sprengja.
Þegar hann þeyttist niður úr
göngunum í áttina að haffletinum,
hafði hann ósjálfrátt tekið hnífinn
út úr sér og teygt hendurnar fram
til þess að taka af sér fallið. Og
í síðustu andrá, áður en hann skall
í sjóinn, heppnaðist honum að
draga að sér andann. Svo skauzt
hann í gegnum vatnsflötinn í eins-
konar dýfingu, framteygðar hend-
ur hans með krepptum hnefa og
hníf í annarri klufu sjávarflötinn og
tóku versta höggið af höfði hans og
öxlum.
Hægt seig líkaminn upp á yfir-
borðið og lá þar með andlitið nið-
ur og bærðist mjúklega fyrir öld-
unum. Að lokum heppnaðist hálf-
fylltum lungunum að senda skila-
boð til heilans. Hendur og fætur
hreyfðust klunnalega. Höfuðið lyft-
ist upp og vatn rann úr opnum
munninum. Svo sökk líkaminn aft-
ur. Aftur kipptust fæturnir við. Þeir
reyndu ósjálfrátt að halda líkaman-
um uppréttum í vatninu. Að þessu
sinni komst höfuðið upp yfir yfir-
borðið og Bond hóstaði. Hendur
og fætur hreyfðust markvissara og
gegnum rauða og svarta þoku sáu
blóðhlaupin augun vírgirðingu og
sögðu daufum heilanum frá henni.
Aftökustaðurinn var djúpur,
þröngur pollur undir klettarótunum.
Vírgirðingin, sem Bond reyndi nú
að ná var úr sverum vírkaðli og
afgirti aftökustaðinn frá opnu hafi.
Bond komst að girðingunni og hékk
þar örmagna. í um það bil fimm-
tán mínútur var hann þannig milli
meðvitundar og minnisleysis, og
herptist annað slagið af óviðráð-
anlegum uppköstum. Smám saman
fann hann sig nógu sterkan til þess
að snúa höfðinu og sjá hvar hann
væri. Það hvíldi djúpgrár skuggi
yfir staðnum, fjallið yfir kom í veg
fyrir að hann sæi nýjan dag fæð-
ast, en lengra úti á hafinu var
bjarminn, sem sýndi, svo að ekki
var um villzt að enn á ný mundi
heimurinn öðlast einn dag.
Eins og annars hugar fór Bond
að hugsa um þessa vírgirðingu.
Til hvers var hún? Til hvers þurfti
að loka þennan stað frá opnu hafi?
Var það til þess að halda ein-
hverju úti eða halda einhverju inni?
Hann rýndi ofan í djúpin í kring-
um sig. Hann sá ekki fyrir endann
á vírgirðingunni niður í djúpið.
Litlir fiskar voru umhverfis fætur
hans. Hvað voru þeir að gera? Það
leit út fyrir að þeir væru að næra
sig. Þeir skutust að honum og flýttu
sér svo burtu aftur og drógu með
sér svartar tjásur. Hvers konar
tjásur? Voru það leifarnar af föt-
unum hans? Bond hristi höfuðið til
þess að skýra hugsunina. Svo leit
hann aftur niður. Nei, þeir voru að
éta úr honum blóðið.
Það fór hrollur um Bond. Jú,
blóðið streymdi úr líkama hans, úr
öxlum, hnjánum, fótunum og í sjó-
inn. Og nú fyrst fann hann svið-
ann af sjónum í sárunum og bruna-
fleiðrunum. Sársaukinn skýrði hugs-
unina. Ef þessir litlu fiskar voru
hrifnir af blóðinu úr honum, hvað
þá með barrecúda og hákarla?
Var vírinn til þess að koma í veg
fyrir að mannætusjávardýr kæmust
út á hafið? Hvers vegna höfðu þau
þá ekki komið nú þegar? Til and-
skotans með þau úr því sem komið
var! Það var langbezt að klifra
bara upp eftir vírnum og komast
yfir á hina hliðina. Að setja girð-
inguna milli hans og þess, sem
kynni að búa hinum megin í þessu
svarta víti.
Með veikum burðum og aðeins
fót fyrir fót, klöngraðist Bond upp
eftir vírgirðingunni og alla leið
upp, þangað sem hann gat hvílt sig
örugglega yfir sjónum Hann lagði
handleggina yfir sveran efsta vírinn
og hékk þar eins og þvottur á snúru
og horfði niður á fiskana, sem enn
gripu gráðugir við blóðdropunum,
sem hrundu úr honum,
Nú var ekki mikið eftir af Bond
og ekki margir varasjóðir eftir.
Lokaferðin niður eftir göngunum,
höggið þegar hann snerti vatnið,
og meðvitundarleysið í vatninu
hafði þurrkað úr honum lífsviljann.
Hann var að því kominn að gefast
upp, að því kominn að andvarpa og
láta sig detta aftur á bak niður
í vatnið. Væri það ekki dásamlegt
að gefast upp að lokum og hvíla
sig — að finna hvernig hafið tæki
hann mjúklega í arma sína og
slökkti fyrir hann Ijósið?
Það var skyndilegur flótti í liði
fiskanna, sem hristi Bond af þess-
um dauðadraumum. Eitthvað
hreyfðist langt undir yfirborðinu.
Eitthvað var á leiðinni til hans,
landmegin við vírnetið.
Líkami Bonds stirðnaði. Slapandi
munnur hans lokaðist og deyfðin
hvarf úr augunum. Þegar lífi hans
var raunverulega ógnað, streymdi
það aftur í hann, rak á flótta dauða-
draumana, en færði honum á ný
viljann til þess að lifa og komast
af.
Nú tók hann eftir því, að hann
hélt hnífnum enn [ annarri hendi.
Heilinn sagði fingrunum að losa
takið á hnffnum, en þeir vildu ekki
gegna. Bond varð að nota hina
höndina til þess að rétta fingurna
utan af hnífskaftinu. Hann liðkaði
fingurna og tók svo á ný um hand-
fangað á hnífnum. Hann beygði sig
niður og kom við vírspjótið, sem
ennþá hékk innan í buxunum hans.
Hann hristi höfuðið snöggt og
skerpti sjónir. Hvað var næst?
Það var hreyfing í vatninu. Eitt-
hvað var á ferli niðri í djúpunum,
eitthvað stórt. Stórt, grátt flykki
kom í Ijós. Eitthvað teygði sig frá
því, það var fálmari, jafnsver og
handleggur Bonds. Hann kom rak-
leitt gegnum vatnið, þar sem fisk-
arnir höfðu verið, og hvarf svo
aftur niður. Það var ekkert að sjá,
nema stóran, gráan skuggann [
djúpunum. Hvað var þetta að gera?
Var það að smakka á blóðinu?
Eins og til svars komu tvö augu,
stór eins og fótboltar, í áttina upp
undir yfirborðið. Þau námu staðar
um tuttugu fetum fyrir neðan augu
Bonds og störðu upp gegnum vatn-
ið á hann.
Bond fann hörundið kiprast sam-
an á bakinu. Lágt og með erfiðis-
munum muldraði hann sitt uppá-
haldsblótsyrði. Þetta var það sem
Dr. No hafði undirbúið, þetta var
böðullinn.
Hann starði niður fyrir sig hálf-
dáleiddur inn í augun í sjónum. Svo
að þetta var risakolkrabbi, þjóð-
söguskepnan, sem gat dregið heil
skip á hafsbotn, þessi fimmtán feta
ófreskja, sem barðist við hvali,
óféti, sem var tonn eða meira á
þyngd. Hvað meira vissi hann um
þá? Þeir höfðu tvo langa griparma
og tíu í viðbót til þess að halda
með. Þeir höfðu stóran, boginn
gogg undir augunum og þetta voru
einu sjávardýrin, sem höfðu augu
eins og maðurinn, sem vinna eins
og myndavél. Þeir voru álitnir gáf-
aðrir og þeir gátu skotizt afturábak
neðansjávar með þrjátíu hnúta
hraða. Það var sagt að skutlar með
sprengju gerðu þeim engan usla.
Það var sagt . . . Nú færðust augun
nær Bond. Yfirborð sjávarins ólg-
aði. Nú sá Bond allan þennan fjölda
arma, sem breiddust út undan á-
sjónu ófreskjunnar. Þeir iðuðu fyrir
framan augu hans eins og búnt af
höggormum. Bond sá móta fyrir
sogskálunum neðan á þeim. Undir
höfðinu hvarf risavaxinn líkaminn
ofan í djúpin og sást ekki fyrir
endann. Þessi skepna var stærri en
nokkur eimreið.
Hægt og gætilega stakk Bond
fótunum og svo handleggjunum f
gegn um möskvana f vfrnetinu og
krækti sér fast svo að fálmararnir
yrðu annað hvort að slíta hann f
sundur eða draga vírgirðinguna nið-
ur með honum. Hann leit til hægri
og vinstri. f hvora áttina, sem hann
færi, voru um tuttugu metrar til
lands. Og hreyfing, jafnvel þótt
hann væri fær um hana, myndi
kosta hann lífið. Hann varð að vera
grafkyrr og biðja þess að skepnan
missti áhuga á honum. Ef hún gerði
það ekki . . . Ósjálfrátt herti Bond
takið um hnífskaftið.
Augun fylgdust með honum, köld,
þolinmóð. Rólega rétti hún annan
þreifarann upp úr vatninu og upp
eftir vírnetinu f áttina að öðrum
fæti hans. Fálmarinn kom til hans.
Bond fann harðan sagkoss sogskál-
anna. Hann hreyfði sig ekki. Hann
þorði ekki að teygja sig niður til
þess að reyna að losa takið. Það
hefði kostað hann að sleppa tak-
inu á vírnetinu. Sogskálarnar kipptu
f, eins og skepnan væri að vita
hversu mikið átak þyrfti til þess að
slíta þetta niður. Svo færði fálm-
arinn sig hærra upp eftir fætinum.
Hún kom að blóðugum og særðum
hnjánum og stanzaði þar. Bond beit
á jaxlinn af sársauka. Hann ímynd-
aði sér skilaboðin, sem færu eftir
þessum fálmara til heilans: — Já,
þetta er gott á bragðið. Og skila-
boðin, sem kæmu til baka: — Komdu
þá með það! Færðu mér það!
Fálmarinn hélt áfram upp lærið.
Síðan áfram upp yfir lendarnar
og mittið. Bond beið eftir því. Hann
varð að bfða eftir því að fálmarinn
kæmi, svo að hann gæti gert eitt-
hvað, án þess að eiga á hættu að
missa allt sitt tak.
Vindur, fyrsti morgunvindurinn,
kom hvíslandi inn f þessa litlu
klettavík. Golan myndaði litlar
öldur, sem slettust letilega upp að
klettaveggnum. Hópur af skörfum
hóf sig til flugs af dritfjallinu um
fimm hundruð fet uppi yfir Bond
og flugu með lágu gargi út yfir
sjóinn. Um leið og þeir flugu yfir
víkina, gerði Bond sér grein fyrir
hávaðanum, sem hafði vakið skarf-
ana. Þrfr blástrar í skipsflautu, sem
þýddu að skipið var tilbúið að taka
á móti farmi sínum. Það kom vinstra
megin að Bond. Höfnin hlaut að
vera hinum megin við klettinn, sem
myndaði norðurhlið víkurinnar.
Skipið frá Antverpen var kom-
ið. Antverpen! Hluti af heimin-
um — heiminum sem var milljón
mílur í burtu, langt undan seil-
ingar Bonds — sennilega utan
seilingar hans að eilífu. Og aðeins
hinum megin við þennan klett væru
menn að borða morgunmatinn sinn.
Það væri sennilega tónlist í útvarp-
inu og á borðum væri bacon og
egg og það væri kaffilykt . . .
Nú voru fálmararnir komnir upp
á lendarnar á honum. Hann starði
á hornkenndar sogskálarnar. Hversu
seigt væri í þessum grábrúna armi?
Atti hann að stinga? Nei, það væri
betra að höggva, höggva fast, þvert
yfir eins og þegar kaðall er skor-
inn. Það yrði að hafa það, þó
hann skæri sjálfan sig um leið.
Nú! Bond leit snöggt inn í tvö
stóru augun í kafinu, svo róleg,
svo þolinmóð. Þegar hann gerði
það, sá hann hinn fálmarann
2g — VIKAN 31. tbl.