Vikan - 27.01.1966, Blaðsíða 15

— Mér þykir fyrir þvf, sagðf
Craig. — Ég sagði þér, hvernig þetfa
myndi verða.
— Getum við ekki bara farið
burt? Er það alveg ómögulegt?
— Hittumst eftir viku, sagði hann
og beygði sig niður til að kyssa
hana, en hún sneri höfðinu undan.
Craig yppti öxlum og fór í frakk-
ann. Þag tjóaði ekki að þrótta
meira um þetta, og það var kom-
inn tími til að fara.
12. kafli.
Klúbbur Loomis var óumflýjan-
lega f St. James og þangað fór
Craig til að borða með honum nið-
ursoðnar rækjur, kalt kjöt og salat,
eplabúðing, ost og hálfpott af bjór.
Sem matur var þetta varla fram-
bærilegt, en Loomis hældi honum
fyrir látleysið.
— Þú getur fengið allan þennan
útlenda skepnumat í Nissa, sagði
hann. — Þetta er til að róa þig.
Þýzkur matur örvar þig. Þetta er
undirstaða.
— Þarf að róa mig? spurði Craig.
— Ég veit það ekki. Það þarf
að róa mig. Ég hef fréttir handa
þér. Pucelli er að þreifa fyrir sér í
júdóklúbbunum. Hann er að leita
að Hakagawa.
— Áfram, sagði Craig.
— Við látum hann ekki komast
of langt, sagði Loomis — hafðu
ekki áhyggjur af því. Ef hann fer
að hitna, finnum við eitthvað at-
hugavert við vegabréfið hans og
sendum hann heim, nema . . . hann
horfði fast á Craig, — nema þú
viljir sjá um hann sjálfur?
— Nei, svaraði Craig.
— Eins og þú vilt, svaraði
Loomis og réðst grimmdarlega á
kjötið sitt. — Ég geng út frá því,
að þú ætlir að gera þetta viðvik
fyrir okkur?
— Já, svaraði Craig, — en að-
eins St. Briac. Það er allt og sumt.
— Grierson 'sagði, að þú hefðir
talað lengi við McLaren í gærkvöldi.
Var hann að prédika yfir þér?
— Hann prédikar yfir öllum,
sagði Craig. — Hann verður að
gera það. Hann trúir ekki sfnu
eigin guðspjalli.
— Hefur hann snúið þér?
— Nei, svaraði Craig. — Hann
er uppskafningur — eins og ég. Og
hann veit það. Hann hefði ekki
getað snúið mér. Nú er Tessa blönd-
uð í málið, svo ég verð að gera
það sem þú vilt. Það er eina leið-
in til þess að hún verði örugg.
— Þú gætir yfirgefið hana, svar-
aði Loomis.
— Það er það eina, sem ég gæti
ekki gert. Fyrir utan að halda á-
fram svona. Þegar ég hef átt við
St. Briac er ég laus.
— Ég fer ekki fram á meira en
St. Briac, svaraði Loomis. — En
það getur verið, að hina langi að
ná í þig. Þessir drengir eru of-
stækismenn. Þeir kunna sér ekkert
hóf. Þessvegna segi ég, að þeir
:séu brjálaðir, en þegar kemur að
skipulagningu, eru þeir með eins
imiklu viti og þú og ég og snjallir
eins og apar. Þeir vinna í hópum
eins og kommúnistar. Þeir eru ekki
of stoltir, og taka hugmyndirnar
Ihvaðan sem þeir fá þær. St. Briac
er morðdeildin. Fimm menn. Vara-
imaður hans er kallaður La Valére,
Iheimskingi, en flinkur með byss-
una. Duclos og Pucelli — ég kem
að þeim rétt strax — sjá um skít-
verkin. Cadella hjálpaði þeim,
þangað til þú sást fyrir honum.
Síðan koma tveir eða þrír menn,
sem eru lífverðir fyrir St. Briac,
og það er alit og sumt. Þetta er
hópur, sem er sjálfum sér nægur.
Og þeir trúa á hefndina, sonur
sæll. Pucelli er Korsíkubúi, og sömu-
leiðis var móðir Duclosar frá Kor-
síku. Skaðaðu einn þeirra, og þú
færð þá alla um hálsinn. Skaðaðu
yfirmanninn, og þú kemst að raun
um, að þú átt ekki svo gott með
að sleppa. Þeir eru það, sem hægt
væri að kalla tryggir honum, eða
svo hef ég heyrt.
— Það hef ég líka heyrt, sagði
Craig. — Ég verð að taka þá ó-
hættu.
Loomis beit á víxl í epli og ost.
— Þú virðist hafa heyrt sitt af
hverju, sagði hann. — Hvaðan
færðu þetta allt.
— Frá Aröbunum, svaraði Craig,
— þeir hafa sitt eigið kerfi. Meira
að segja mjög gott. Og þeir þurftu
að halda mér lifandi. Þeir þurftu á
því að halda, sem ég færði þeim.
— Langar þig að segja mér frá
þeim?
— Nei, svaraði Craig.
— Eins og þér þóknast. Loomis
ýtti diskinum frá sér. Svo sagði
hann hátt, þvert ofan f það, sem
hann hafði áður látið sér um munn
fara: — Drottinn minn, þetta var
hræðilegt.
Gamli yfirþjónninn, alheyrnar-
laus, svaraði: — Þakka yður fyrir,
sir.
Síðan gekk Loomis á undan inn
f lesstofuna, þar sem þrír aldraðir
menn sátu og hrutu.
— Þeir eru líka heyrnarlausir,
sagði hann. — Samt er ekki vert að
tefla á tvær hættur.
Hann hringdi á þjóninn og bað
um kaffi inn í ritstofuna.
Þetta var stór salur, mannauður,
þéttskipaður játvörðskum skrif-
borðum með þykkum bréfsefna-
bunkum eins og klúbbsstjórnin
hefði ekki enn komizt að því að
Edison hafði fundið upp símann.
Þjónninn kom með kaffið og Loom-
is stundi upphátt.
— Hræðilegt, hræðilegt, sagði
hann.
— Af hverju éturðu þá hér?
spurði Craig.
— Ég er vanur þeim og þeir eru
vanir mér, svaraði Loomis. — Þeg-
ar þú nærð mínum aldri, verðurðu
vanafastur. Þú missir svegjanleik-
ann.
— Hvenær viltu að ég fari?
Sjpurði Craig.
— Það er það sem ég á við,
:sagði Loomis. — Þú ert alltaf að
flýta þér. Þú getur aldrei rabbað
ium neitt. Ég hef ofnæmi fyrir því
•að æða svona áfram. En þú vilt
e.kki samræmast mér. Þú ert of
sjálfsélskufullur, sonur sæll. Hann
gretti sig. — Þú getur farið um
leið og ég er búinn að ganga frá
ö.llti. Grierson fer með þér.
— Treystirðu mér ekki?
— Hvernig get ég gert það?
ispurði Loomis geðvonzkulega. —
Hann getur líka verið mjög gagn-
ilegur. Og það virðist vera, að hon-
lum geðjist að þér, þótt guð megi
vita hversvegna. Það eru vandræð
ii.n með Grierson, að honum fer
alltaf að þykja vænt um fólk.
Craig kveikti í sígarettu. — Þú
íleggur að þér að vera kvikind
llegur, sagði hann. Loomis seildist
í sígarettu úr pakka Craigs, án
jþess að honum væri boðið.
— Ég skal segja þér nokkuð,
sagði hann. — [ bókunum er ég rík-
iisstarfsmaður. — Aðstoðarráðuneyt-
isstjóri. Allir álíta, að ég hafi verið
settur á hilluna, vegna þess að ég
er svo fjandi ruddalegur. Það eru
ekki þrjátíu manns í heiminum, sem
vita jafn mikið um mig og þú,
og þeir eru allir á borð við þig.
Þeir geta ekki svikið mig.
— Það væri hægt að neyða þá
til þess, svaraði Craig.
— Fyrr eða síðar verður einhver
neyddur til þess, svaraði Loomis.
— Þegar hann gerir það, veit ég af
því og verð undir það búinn. Þang-
að til er þetta tóm gleði og gam-
an. Mundu aðeins þetta, sonur sæll:
Ég er nafnlaus, vegna þess að ég
vinn vel mitt starf.
— Að láta drepa fólk?
— Stundum. Ekki oft. Þetta starf
er aðeins afleiðing af tímunum.
Þegar ekki er um aðra leið að ræða,
nota ég þessa, ef ég álít það rétt-
lætanlegt. Til þess er ég.
— Veldur það þér óþægindum?
— Nei, svaraði Loomis um hæl.
— Ekki nema mér mistakist og mér
mistekst ekki oft. — Og mér mis-
tekst ekki að þessu sinni. Ef St.
Briac deyr ekki, deyr fjöldi fólks
í hans stað, og það verður allt
betra fólk en hann er. Segðu mér
nú eitthvað um hann aftur.
Craig endurtók það, sem
Bakr hafði sagt honum í litlu veit-
ingastofunni skammt frá Jardin du
Pharo í Marseilles. Það hafði verið
heitt í veitingahúsinu en bouilla-
baisse hafði verið vel matreitt og
vínið var gott. Hvort sem Ben Bakr
var Múhameðstrúarmaður eða ekki,
hafði hann drukkið sinn skammt.
Hann þarfnaðist þess; hann var í
lífsháska tuttugu og fjóra klukku-
stundir á sólarhring. St. Briac hafði
enn ekki komizt að því hver hann
var, en Ben Bakr hafði komizt á
slóð Pucellis og á þann hátt hafði
Framhald á bls. 43.