Vikan - 27.01.1966, Blaðsíða 16

Eftir EVADME D’ OUVEIRH
Það var vetrarmorgun, sex dögum fyrir jól órið 1915 að ítölsk kona
staulaðist eftir óhreinni götu í Belleville, austarvert í fátækrahverfi París-
ar. Gatan var auð og mannlaus, en tveir lögregluþjónar sem komu á
móti konunni tóku eftir þessari óstyrku veru og hröðuðu sér til hennar.
Hún náði því rétt að stynja upp vandræðum sínum, en síðustu orðin
köfnuðu í kvalastunu. Lögregluþjónarnir studdu hana að næsta Ijóskeri
og það skipti engum togum, andartaki síðar heyrðist barnsgrátur. Edith
Piaf hafði gefið frá sér fyrsta tóninn á götum Parísarborgar.
Mörgum árum síðar seldust plötur hennar í milljónaupplagi, eins og
t.d. „Milord" og rödd hennar töfraði allan heiminn. En þrátt fyrir alla
þessa frægð var harmleikurinn aldrei langt frá þessari öskubusku, sem
fædd var við göturæsið og alin upp í hóruhúsi, þangað til hún fór út á
götuna til að syngja fyrir smápeninga sem fólk henti til hennar, á leið
sinni framhjá.
Hún var stöðugt eitthvað veik, hafði eymsli í lungum og lungnapíp-
um. Svo fékk hún lifrarsjúkdóm og varð að gangast undir átta uppskurði.
í ofanálag varð hún tvívegis fyrir bílslysi. Hún missti alla peninga sína
árið 1961, eftir að hafa verið veik um lengri tínna, og fór að syngja aft-
ur löngu áður en hún var orðin heil heilsu. Það voru hafin samskot til að
hjálpa henni, en sú tilraun tókst ekki vel.
Hún þekkti öll stig eiturlyfjanautnarinnar og það var ekki fyrr en ár-
ið 1960 að hún var algerlega laus við þau hryllilegu eftirköst sem eit-
urlyfjanautnin hefir í för með sér. Það var maður að nafni Vaember, sem
hjálpaði henni og Edith hélt því fram að hann hefði bjargað lífi sínu eitt
sinn, þegar hún var að lotum komin á söngferð um Normandi. Hann tók
af henni allar pillur og sprautur og sleppti ekki af henni hendinni fyrr
en hún var alveg laus við afleiðingarnar af þessum hryllilega lesti.
Edith hefir sjálf lýst með sterkum orðum þessu tímabili ævi sinnar,
sem hún var eiturlyfjaneytandi:
„Þegar ég var tvítug var ég vel þekkt hjá lögreglunni, vegna þess að
ég var alltaf með götuskrílnum. Lögregluþjónarnir hirtu mig oft og hentu
mér inn í „Svörtu Maríu", og einu sinni varð ég fyrir skammbyssuskoti
á einni knæpunni. Þegar ég var mest dáð fyrir söng minn, hagaði ég mér
eins og skepna í fjögur ár. Fólk sá mig froðufella og öskra af þörf fyrir
eiturlyf, það sá mig standa milli leiktjaldanna og sprauta eitrinu í mig,
gegnum fötin. Eg lá oft á fjórum fótum og fálmaði í leit að sprautunni,
sem ég geymdi alltaf undir rúminu. Eg var hreint rekald og stundum fékk
ég þá hugmynd að stytta mér aldur".
En hún hafði þrek til að rísa upp úr þessari niðurlægingu.
Edith Piaf var ekki fædd til glæsilegra llfskjara. Faðirnn, Jean Gass-
Jg VIKAN 4. tbl.