Vikan - 27.01.1966, Síða 18

Þegar þeir aka öskrandi inn í borgir og bæi, eru þeir hrein ógnun og um leið líkastir lygasögu. Þei
móti öllu og öllum, nema sjálfum sér og svo reka þeir smiöshöggið á með því að gefa sér nafnið
. . ...-W_Í\_
Útlitið er mjög þýðingarmikið. — Ef þú kemur til einhvers staðar þar sem fólk getur séð þig, er um að gera að vera nógu viðbjóðslegur, segir einn
talan „13", sem tóknar 13. stafinn í stafrófinu, sem er „m" og það þýðir aftur ó móti „marijuana".
Það fyrsta sem mér datt í hug þegar ég gekk inn í „Blue Baze",
var að ég hefði villzt inn í eitthvert viðbjóðslegt barnaboð. Þarna
voru um það bil 15 menn, innan við tvítugt og fimm eða sex af lags-
stúlkum þeirra, standandi upp við barinn, sitjandi í kringum lítið
dansgólfið, hangandi upp við hljómplötusjólfsalann eða skotbakkana,
eða dinglandi út ó svölunum þar sem mótorhjólin, svört og silfurlit
glóðu í Ijósinu fró dyragættinni. Stúlkurnar, með kalkhvít andlit, dökk
gleraugu, í níðþröngum buxum og treyjum héngu þarna líka. Karl-
mennirnir voru í svipuðum druslum, einskonar einkennisbúningum,
en þeir voru skreyttir allskonar merkjum: vængjum, hakakrossum,
„Luftwaffe" merkjum, pjötlum með ómóluðum hauskúpum og vængj-
uðum hjólmum, bætur með tölunni „13". Þetta skraut lýsti skringi-
lega í gulleitu Ijósinu og allt bar þetta einna helzt svip af hlægilegu
grfmuballi. Ég var þarna með tveim lögreglumönnum, Larry Wallace
lögregluforingja og öðrum sem ekki var í einkennisbúningi, frá San
Berardino lögreglustöðinni í Kaliforniu, og ég átti sjálfur að látast
vera lögregluþjónn. Eg var að sjá í fyrsta sinn meðlimina úr félags-
skapnum „Englar Helvítis", mest umtalaða og hrollvekjandi mótor-
hjólaklúbb Kaliforniu.
Einn af „Englunum", feitur, hrokkinhærður, með þykkar varir, hall-
aði sér upp að hljómplötusjálfsalanum, með annan handlegginn utan
um hálsinn á lítilli stúlku með hálmgult hár, og ruggaði sér, en alls
ekki í hljómfalli við músikina.
— Hæ, sagði hann, þó ekki við neinn sérstakan, — hvernig væri það
að við færum öll í steypibað saman?
Stúlkan hló, heldur hrjúfum hlátri, ýtti honum frá sér og flutti sig
að hópnum sem stóð hinum megin við billiardborðið. Þeir sem voru
Jg VIKAN 4. tbl.
að spila hlógu og bölvuðu við hvert skot. Einn „Englanna" sem var
með sítt fitugt hár og alskegg, þurfti alltaf að hlaupa í kringum borð-
ið eftir hvert velheppnað skot, til að kyssa alla. „Mamma, mamma,
mamma", gargaði hann og smellti með fingrunum upp i loftið. Utan
við dansgólfið voru þrjú pör sem þömbuðu bjór og sögðu brandara
hvert við annað; ein af stúlkunum fór út á dansgólfið og vaggaði
sér í takt við músikina, en var snarlega þrifin til baka af herranum,
þreklegum pilti með tattóveruð akkeri á upphandleggnum, hún skríkti
af ánægju og hlassaðist niður í kjöltu hans.
„Englar Helvítis" hafa verið á ferli um 15 ára skeið, en þeir komu
fyrst fyrir alvöru fram í sviðsljósið þegar þeir ruddust öskrandi og
óvænt inn í Monterey skagann í Kaliforniu, á verkamannafrídegi ár-
ið 1964. Samkvæmt blaðafréttum voru þeir um 300 og komu allsstað-
ar að úr Bandarikjunum.
Þeir voru skeggjaðir, síðhærðir, afkáralegir á alla lund, orðljótir,
háværir og ógnvekjandi og allir báru þeir einkennismerki: hakakrossa,
vængi og því um likt og allir voru í stuttum einkennisjökkum, merkt-
ir með tölunni „1", sem átti að tákna það að þeir tilheyrðu „Utlög-
unum", þeim félagsskap, sem ekki var skrásettur í „Sambandi amer-
(skra mótorhjólaeigenda".
Þeir voru á einni af þessum æðislegu hópferðum sínum, þar sem
þeir settust að á strjálbýlum stað til að halda partý, eitt af þessum
óskaplegu partýum, sem striða á móti almennu velsæmi og enda í
ofsalegum drykkjulátum, eins og það fræga partý sem var næstum
búið að ganga frá smábænum Hollister í Kaliforniu það herrans ár
1947, eða það sem æddi um götur Laconia N.H. ( júní síðastliðnum.
Fontana er syfjulegur smábær í San Bernardino héraðinu, og það