Vikan - 27.01.1966, Page 28

ANGELIQUE OG KONGURINN
Biðjið um
MTUMM
FÁST í REYKJAVÍK:
OCULUS, Austurstræti
LONDON, Austurstræti
STELLA, Bankastræti
VERA, Hafnarstræti
AÐALBÚÐIN, Lækjartorgi
TÍBRÁ, Laugavegi
GYÐJAN, Laugavegi
SÍSÍ, Laugavegi
ÞORSTEINSBÚÐ, Snorrabraut
TEDDÝBÚÐIN, Laugavegi
FÁST UTAN REYKJAVÍKUR:
Akranes: Verzlunin Huld
Borgarnes: Kaupfélag Borgfirðinga
Ólafsvík: Verzlunin Sunna
Stykkishólmur:
Verzlun Sigurðar Ágústssonar
ísafjörður:
Verzlunin ísól
Verzlunin Iðunn
Sauðárkrókur:
Verzlunin Skemman
Akureyri:
K.E.A.
Amarobúðin
Verzlunin Drífa
(naturajma)
Heimsfrægt vörumerki
(Forðist eftirlíkingar).
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
NATURANA-umboðíö
Laufásvegi 16. — Sími 18970.
Siglufjörður: Verzlunin Túngata 1
Dalvík: Verzlunin Höfn
Ilúsavík:
Kaupfélag Þingeyinga
Verzlunin Askja
Neskaupsstaður: Verzlunin Fönn
Hafnarfjörður:
Verzlun Bergþóru Nýborg
Keflavík:
Verzlunin Fons
Verzlunin Edda
Verzlunin Steina
Verzlunin Þorsteinsbúð
Framhald af bls. 25.
endast alla hennar ævi. Milli hennar og þessa ævintýramans, sem hún
þekkti svo lítið, myndi lltaf verða dauðavein hins myrta Duchesne og
skellurinn af líkinu, sem kastað var í ána Signu.
— Þögn mína? Ég hef notað hana í þágu fólks, sem átti það siður
skilið en þér. En jafnvel innanverður flöskubotn minnir mig ekki á
það, sem ég ætla að gleyma.
— Þakka þér fyrir, Malbrant. Á morgun mun ég senda þig aftur til
Saint-Denis með peningana, sem ég þurfti að borga, síðan ferðu til
Saint-Cloud. Ég vil, að Florimond njóti áfram verndar þinnar. Nú
máttu fara, sofðu vel.
Hann hneigði sig að hermannasið og sneri sér við. En áður en hann
lokaði dyrunum á eftir sér, leit hann á hana með samblandi af ótta
og aðdáun. Þó skelfdi hún hann ekki. Hann óttaðist, að hún sýndi
veikleikamerki. Sumir geta gengið yfir valköst, án þess að það snerti
þá hið minnsta. Hann þekkti fjöldamarga slíka. „Hina konuna“ til dæm-
is. En þessi var öðruvísi, þótt hún kynni vel að berjast.
27. KAFLI
Konungurinn var enn ekki kominn frá messu, þegar Angelique bland-
aði sér í hóp hirðmannanna, sem biðu eftir konungsfólkinu i Stjörnu-
salnum í Versölum. ■
Hún vonaði, að ekki hefði verið tekið eftir fjarvist hennar, þegar hirð- '
in fluttist frá Saint-Germain til Versala. Hún kom til Versala snemma
um morguninn, eftir að hafa snyrt sig vandlega til að hylja þreytu og
geðshræringar undangenginnar nætur. Hún hneigði sig fyrir fólki á
hægri og vinstri og spurði eftir ýmsum. Þannig fræddist hún um ferðina
til Flandres til að fylgja Madame af stað í heimsókn hennar til Charles
II af E'nglandi. Ýmsir voru undrandi yfir því, að Angelique skyldi ekki
hafa farið líka. Þeir sögðu, að Madame myndi koma fljótt til baka, og
málaleitan hennar hefði fengið góða byrjun. Hin holduga Mademoiselle
de Querouaille, sem prinsessan hafði tekið með sér, myndi ekki draga
úr möguleikum Madame til að sannfæra hinn unga Charles II um, að
hann ætti að forðast Þríveldasambandið og teygja fram vinarhönd í
átt til Lúðvíks XIV, sem hann var í mægðum við. Madame var vel
kunnugt um smekk bróður síns fyrir kvenfólki. Hann virtist taka magn-
ið fram yfir gæðin.
Þjónar konungsins fóru framhjá, berandi silfurlita og gyllta potta
af ávaxtamauki og skálar með ferskum ávöxtum. Angelique heyrði einn
þeirra gera athugasemd um fjarveru Duchesne. Hún reikaði frá hópi
hirðmannanna og horfði út um gluggana i stóra salnum, Þetta var
fallegur dagur. Á flötinni sást, að garðyrkjumennirnir höfðu ekki svik-
izt um sitt verk. Hún minntist fyrsta morgunsins, sem hún hafði séð
þá að störfum, þegar Barcarole stóð við hlið hennar, og dagurinn fædd-
ist yfir Versölum og hún hafði ekki áhyggjur af nema einum manni.
Svo gerði hún hnykk á höfuðið og sneri sér í átt til suðurálmunnar.
Eftir að hafa farið í gegnum margar dyr, kom hún inn í íbúð, sem
einnig vissi út að garðinum.
Madame de Montespan var við snyrtiborðið í hinni litskrúðugu dyngju
sinni. Hirðmeyjarnar hjöluðu í kringum hana, en þögnuðu, þegar þær
sáu Angelique.
— Góðan daginn, kæra Athénais, sagði Angelique glaðlega.
Hjákona konungsins sneri sér við á útsaumuðum silkistólnum. —
Öjá, sagði hún. — Hvað get ég gert fyrir þig?
Áður fyrr hafði hvor um sig reynt að skara fram úr hinni í skrípaleik
hins vopnaða friðar. Nú ómakaði hvorug þeirra sig við að látast, jafn-
vel þótt fleiri væru við. Athénais de Montespan horfði með bláum aúgum
á keppinaut sinn. Hún efaðist ekki andartak um, að þessi vingjarnlega
kveðja væri inngangur að einhverju verra.
Angelique settist á lítinn sófa, og breiddi úr pilsum sínum. Hún tók
eftir, án þess að gera sér grein fyrir því, að sófinn var klæddur með
sama efni og snyrtiborðsstóllinn og lausu stólarnir. Húsgagnið var
fallegt, en hinn blái litur þess var í æpandi ósamræmi við grængullna
veggina. Hún myndi verða að láta breyta því.
— Ég hef athyglisverðar fréttir að færa þér.
— Einmitt?
Mademoiselle Desæillet fölnaði. Stóra skjaldbökuskeljagreiðan perlu-
skreytta, sem hún var að greiða hár húsmóður sinnar með titraði i hönd-
um hennar. Hinar stúlkurnar litu með undrun á hana. Madame de
Montespan sneri sér aftur að speglinum. — Jæja, við biðum, sagði hún
kuldalega.
—- Það eru of margir hér. Aðeins þú átt að heyra þetta.
— Viltu, að ég sendi konurnar í burtu? Það er ómögulegt.
— Ef til vill, en það væri nú samt betra.
Madame de Montespan sneri sér aftur við. Hún sá eitthvað í svip
Angelique, sem hún hafði ekki búizt við að finna þar. Hún hikaði.
— Ég er ekki fullklædd, og það er ekki búið að greiða mér. Konung-
urinn bíður þess, að ég fylgi honum á göngu hans um garðana.
— Hafðu ekki áhyggjur. Ég skal lita eftir hárinu á þér, og þú getur
púðrað þig á meðan, sagði Angelique.
Hún tók sér stöðu fyrir aftan Madame de Montespan og leysti fim-
lega úr fléttum hennar, fléttum, sem voru á litinn eins og þroskað
hveiti.
— Ég skal greiða þér samkvæmt nýjustu fyrirmynd Binets. Það
mun fara þér einstaklega vel. Láttu mig hafa þetta, stúlka mín, sagði
hún við Mademoiselle Desæillet og tók greiðuna úr höndum hennar.
Athénais bandaði frá sér með annarri hendi. — Leyfið okkur að vera
einum, konur!
Angelique greiddi hárið slétt, skipti því með greiðunni og vafði sið-
an með snöggri hreyfingu öðrum helmingnum um höfuð Athénais.
Þannig lá það mjög fallega. Hennar eigið hár virtist næstum dökkt,
borið saman við gullinn blæ keppinautar hennar.
— Viltu gera svo vel að rétta mér hárnálar.
Athénais de Montespan hafði auga á keppjnaut sínum í speglinum.
Ángelújue var ennþá fegurri og hættulegri en nokkru sinni fyrr, vegna
28 vikan 4. tbl.