Vikan - 27.01.1966, Qupperneq 31

Louvre-safnsins og nú var hún ekki
í neinum vandræðum með að finna
Monu Lisu.
Annan daginn var ausandi rign-
ing og vatnið streymdi eftir götu-
ræsunum.
— Við skulum forða okkur inn ó
eitthvert safnið, sagði Tom, og þau
lentu inni ó safni nýtízku mál-
verka.
— Mér þykir það leiðinlegt, sagði
Antonia, — en ég kann ekki að
meta þessa nýtízku list. Hún minn-
ir mig svo á Lisu.
— Systur þína?
— Já, hún á svo mikið af þess-
konar málverkum í íbúðinni sinni
í London. Eins og þessa. Hún benti
á bleikan ferhyrning, sem var
doppaður með svörtum klessum. —
Henni finnst svona málverk dásam-
leg.
— Drottinn minn, sagði Tom.
— Já, aumingja Lisa borgaði of-
fjár fyrir svona myndir.
Einhverra hluta vegna voru þau
gripin óstöðvandi hlátri, svo að
safnvörðurinn fór að veita þeim
athygli. — Fljót, hrópaði Tom. —
Við verðum að flýja, eins og skratt-
inn sé á hælunum á okkur. Og þau
hlupu eins hratt og þau gátu, en
voru samt að kafna af hlátri. Þau
komust inn í höggmyndasal og þar
fannst þeim líka allt svo dásamlega
skemmtilegt, meira að segja geysi-
stór hvít höggmyndarhlussa upp á
ein tólf fet. En þarna voru þau
komin í hreinasta völundarhús.
Getum við komizt þarna inn?
spurði Antonia á milli hláturskvið-
anna.
— Ætli við verðum krafin um
aðgangseyri?
Þau skriðu í gegnum gat á hlið-
arveggnum, eins og þjófar á nóttu.
— Kannske býr einhver hérna,
sagði Antonia.
— Okkur verður kannske boðið
í te, sagði Tom. Og svo fóru þau
aftur að hlæja. — Ég veit ekki
hversvegna mér finnst allt svo
fyndið, sagði Antonia, tók andann
á lofti og hélt fast í handlegginn
á Tom.
— Sama hér, sagði Tom. — Það
hlýtur að vera eitthvað í ioftinu.
Svo tók hann andlit hennar í lófa
sinn og lyfti því upp að sér.
— Mér finnst þú dásamleg, sagði
hann blíðlega. — Hreint og beint
stórkostleg. Svo beygði hann sig
niður og kyssti hana mjúklega og
ósköp létf á munninn.
Svo komust þau út og gengu
gegnum göturnar, hreinþvegnar af
regninu, heim að hóteli Antoniu,
og hlógu alla leiðina.
— Mademoiselle skemmtir sér
vel? sagði hóteleigandinn eins og
venjulega, en nú varð hann undr-
andi þegar hann sá Ijómandi augu
Antoniu og hún svaraði:
— Ó, já, sagði hún. — Ég
skemmti mér mjög vel, og hún
svaraði meira að segja á frönsku.
Þriðja kvöldið sagði Tom að nú
mættu þau til með að heimsækja
Montmartre.
þér fáið fSeiri rakstra
með Silver Gillette,
en nokkru öðru rakblaði
og pegar pað kemur betra
blað, en Silver Gillette,
pá verður nafnið
Gillette á því.
pað bezta í rakstri hefur ávalt
komið frá Gillette.
Silver Gillette er ryðfría
rakblaðið,sem gefurstöðuga
mýkt og raunverulega langa
endingu.
SILVER GILLETTE-GEFUR FLEIRI RAKSTRA EN
NOKKURT ANNAÐ BLAÐ.
— En þar er allt fullt af amerísk-
um túristum, sagði Antonia, en
greip svo fyrir munninn og skamm-
aðist sín, þetta var ekki háttvísi
gagnvart honum.
— Það er alveg öruggt, sagði
Tom glaðlega. — Ég er að hugsa
um að fara þangað til að hitta þá.
Montmartre, hugsaði Antonia,
hlaut að vera himnaríki. Auðvitað
var þar allt fullt af ferðamönnum
og verðlagið eftir því, en sami sem
áður hlaut það að vera himnariki
að fá að upplifa kvöldstund þar.
Minjagripabúðirnar voru fullar af
ómerkilegu drasli, en þau keyptu
hvort handa öðru lítið, gyllt líkan
af Eiffelturninum. Svo komu þau
að tröppum Sacré-Cour, flóðlýstum í
haustmyrkrinu og þaðan sáu þau
yfir Ijósadýrð Parísarborgar. Hóp-
ur af ungu fólki sat þarna dreift
um þrepin, hjúfraði sig hvert að
öðru vegna haustkuldans sem lagð-
ist yfir. Einn var að spila á gítar
og hinir tóku undir angurværan
söng. Antonia fann að hún var að
því komin að gráta.
— Hversvegna ertu svo hrygg?
spurði Tom blíðlega.
— Ég veit það ekki. Þetta er
bara allt svo fallegt. Og ég verð
að fara heim eftir tvo daga. Það
kom allt ( einu í huga minn.
— Og ég þarf að fara suður á
bóginn til að komast á þessi bóka-
uppboð.
— Ég veit það, sagði Antonia.
Hún fálmaði hjálparvana eftir vasa-
VIKAN 4. tbl. gj