Vikan - 10.03.1966, Blaðsíða 13

SFTIR florence hecht
frá. — Hérna, borðið þér þetta nú
strax, áður en það kólnar. Þetta
er lifur og laukur og það verður
hart eins og grjót þegar það kóln-
ar.
— Sagði hún yður að ég væri
hrifinn af lifur með lauk? Sér til
mikillar ánægju mundi hann eftir að
það var til pylsuendi í ísskápnum
og eitthvað af brauði.
— Það þykir öllum gott að fá
lifur og lauk. Maðurinn minn sál-
ugi, guð blessi minningu hans, fékk
ekkert betra. Hann sagði að það
væri sérlega gott á erfiðum tím-
um. Lifur er holl og styrkjandi.
— Já, ég hefi oft heyrt það.
Blessuð konan mín sáluga sagði
þetta líka . ..
Hún varð sorgmædd á svipinn.
— Jæja, frú Karp, þakka yður
mjög vel fyrir. Þetta var fallegt
af yður.
— Ó, það var ekki neitt! Ef yð-
ur vantar einhverntíma eitthvað
sem ég gæti hjálpað yður með,
þá vitið þér hvar ég er, 4A, við
hliðina á lyftunni. Frú Schneider,
Mollý var svo góð við mig þegar
ég missti manninn, að það væri
ekki mikið þótt ég rétti yður ein-
hverntíma hjálparhönd.
— Þakka yður hjartanlega fyrir,
og góða nótt frú Karp.
Hann beið meðan hún kvaddi og
sneri sér við og hann heyrði gyllt-
ar hælkappalausu töflurnar klappa
gólfið. Svo sneri hún sér aðeins
við og veifaði til hans, hálfkjána-
lega, eins og smástelpa. í myrkr-
inu leit hún út fyrir að vera um
fimmtugt.
Hann setti keðjuna aftur fyrir og
flýtti sér sem mest hann mátti með
lifrarfatið að ruslafötunni. Ja, ef
þessi lifur væri nóg til að gefa
styrk, en það þurfti nú meira til.
Nei, blóðið varð eins og vatn í
æðum hans þegar hann hugsaði
um öll þau tækifæri sem hann hafði
orðið að láta sér úr greipum ganga.
Þjónusta í þágu hins opinbera hafði
veitt honum nokkra sjálfsvirðingu.
Svo var að leggja eyri við eyri til
að kosta þrjár dætur til háskóla-
náms og spilatímar fyrir allar dæt-
urnar höfðu hirt hádegisverðarpen-
ingana hans í mörg ár. En það var
þess virði, sagði Mollý, hin stolta
móðir, og lét sóla gömlu skóna
sína upp aftur og aftur.
Og nú fékk hann balsam í sorg
sína, lifur og lauk og vingjarnlegt
bros frá frú Karp. Þetta hjálpaði
álíka mikið og blóðgjöf hjálpaði
dauðum manni. Það var bezt að
drífa þetta í ruslafötuna og þvo
fatið. Hann gerði það, vel og vand-
lega og var að hugsa um að skila
ílátunum strax. En, nei það var
bezt að láta það b(ða, því að það
var eins víst að frú Karp kæmi
eftir þeim á morgun, eins og það
að hann var viss um að fá brjóst-
sviða, þegar hann væri búinn með
pylsuna sína og brauðið.
Um morguninn stóð Estella yfir
Framhald á bls. 29.
VIKAN 10. tbl. Jg