Vikan - 10.03.1966, Blaðsíða 29

drenginn út úr. Flipot var vandræðalegur á baksvipinn. Hann renndi
fiskinum milli handa sér og tvisté, og gaf þannig til kynna með hreyf-
ingum sínum, að fiskurinn væri að brenna hann. En maðurinn virtist
ekki upp á Það kominn að leyfa honum að sleppa. Að lokum yppti hann
öxlum og gekk leiðar sinnar, og hvarf brátt i mannþvöguna. Angelique
sá Flipot taka til fótanna í áttina frá henni.
Stundarkorni seinna kom hann aftur í ijós og gaf henni merki um
að koma. Angelique fór i humáttina á eftir honum og náði honum I
dimmu skoti.
— Hvað á þetta að þýða? spurði hún. — Hvaða maður var að tala
við þig ?
— Ég veit það ekki.... Fyrst í stað treysti ég honum ekki.... Hérna
er fiskurinn yðar, Madame. Það er heilmikið eftir, ég missti bara svo-
lítið á hlaupumnn.
-— Um hvað var hann að spyrja?
— Hver ég væri. Hvaðan ég kæmi. Fyrir hvern ég ynni. Ég sagði
bara: — Ég veit það ekki. Svona, svona, sagði hann. — Heldurðu, að
ég trúi því, að þú vitir ekki, hvað húsbóndi þinn heitir? Haltu svona
áfram, og þá veit ég hver getur fengið þig til að svara — lögreglan.
Og ég sagði bara áfram: — Já, Monsieur. Nei Monsieur, ég veit það
ekki.... Þá varð hann kvikindislegur i framan: — E’kki vænti ég að
það sé Marquise du Plessis-Belliére, sem er þarna yfirfrá? Hvar heldur
hún til? Hvað átti ég að segja?
— Hvað sagðirðu?
— Ég spann upp nafn á annarri krá. Hvita hestinum. Það er alveg
hinum megin í borginni.
— Komdu!
Þegar þau flýttu sér upp eftir þröngu strætinu, reyndi Angelique að
ráða fram úr gátunni. Var lögreglan á hælum hennar? Hversvegna?
Var hugsanlegt að flótti hennar hefði komizt svo fljótt upp, og Desgrez
hefði sent snuðrara sína á eftir henni? Allt i einu hélt hún, að hún
hefði dottið ofan á það rétta. Monsieur de Vivonne hafði tekið
eftir henni i hópnum á hafnarbakkanum, þegar hann kom í land dag-
inn áður. Þá hafði hann ekki munað nafn hennar þegar i stað, en
komið andlitið kunnuglega fyrir sjónir. Nú hafði hann munað nafn
hennar, og hafði sent þjón sinn að leita að henni aftur. Var það af
forvitni? Af vináttu? Eða af virðingu fyrir hirðmanni konungsins?
Hver sem ástæðan var, langaði hana litið að hitta hann, en hafði
ekki áhyggjur af Því, þótt hann spyrðist fyrir um hana. Vivonne var
of oft burtu frá Versölum, til þess að vera fyllilega heima í smáatrið-
um hirðlífsins, og vissi sjálfsagt ekkert um nýjustu fréttir af Madame
du Plessis-Belliére, hinni konunglegu hjákonu framtíðarinnar. Hún
var viss um það.... nema maðurinn hefði verið sendur af prestinum,
eina manninum, sem vissi að hún var 1 Marseilles. Ef til vill hafði hann
einhver skilaboð að færa henni um Ali Metkub eða Mohammed Raki.
En hefði svo verið, myndi presturinn hafa sent sendiboða sinn til
Gullna hornsins, úr því að hann vissi hvar hún hélt til.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framhald í nœsta blaOi.
Bless Mollý!
Framhald af bls. 13.
honum og hristi hann upp af fasta
svefni. — Pabbi, pabbi!
— Hvað, hvað er að?
— Ég hefi alltaf verið að reyna
að nó ( þig í síma. Hversvegna
svaraðirðu ekki?
— Það hlýtur að hafa verið í-
stungan, ég hefi óvart dregið hana
úr sambandi, laug hann.
— Ó, vesalings pabbi, mikið ertu
nú hjólparvana. Ég var alveg dauð-
hrædd. Ég hefði bara getað fengið
hjarta . . . Jæja, úr því að ég er
komin er bezt að ég útbúi þér
morgunverð. En svo verð ég að
hlaupa. Ég skildi barnið eftir hjó
nóbúunum og það er klukkutíma
ferð út í Brooklyn.
— Mér þykir þetta leiðinlegt,
Estelle. Þetta er alltof löng ferð
til einskis. Þetta voru nú meiri von-
brigðin. Hér er ég stólhraustur, ekki
einu sinni með kvef, svo þú getir
hitað te eða sítrónuvatn fyrir mig.
— Jæja þó, gamli minn, þar sem
þú ert svona hraustur er bezt að
þú komir heim með mér. Ég skal
gefa þér gott að borða og svo
geturðu gist hjó okkur . . .
— Nei! svo bætti hann við í blíð-
um rómi: — Nei, en þakka þér
samt fyrir. Ég hefi svo mikið að
gera í kvöld . . . Hann renndi aug-
unum um herbergið og kom auga
ó gamla bókakassann, sem hann
hafði sett út í horn. [ þessum kassa
voru bækur eftir Tolstoi, Gogol,
Dostoevski, Shakespeare, sumt hafði
hann lesið, sumt hafði hann aðeins
litið yfir og geymt til betra næðis.
Nú gat hann farið að njóta þessa
alls, — eða var hann orðinn of
gamall, — of sljór?
— Max, — Max! farðu nú að
hátta. Þú getur lesið þetta á morg-
un.
Nú gat hann farið að lesa, Mollý
kallaði ekki lengur. En það var
meira en ár síðan að hann var
byrjaður að dotta yfir bókunum,
löngu áður en hún fór að kalla.
— Hvað, hvað ertu að segja?
Estelle horfði á hann með undrunar-
svip, en spurði samt einskis meir.
— Jæja, Schneider Soldán, það er
kominn tími til að þú farir á fæt-
ur. Ég skal taka til meðan þú ert
að borða. Hún var farin að tína
upp fötin hans, laga skóna, brjóta
skyrtur saman og láta sokkana hans
í þvottakörfuna.
— Mollý, ertu að horfa á? Ertu
ennþá að stjórna?
Estelle kallaði: — Pabbi . . .
Hversvegna gátu þær aldrei lát-
ið dótið hans í friði. Þessi raf-
knúna rakvél var eins og sláttuvél.
Þegar hann var sextíu og þriggja
ára höfðu þær rænt hann gamla
rakhnífnum og látið hann fá þetta
óféti í staðinn. Eldhúsið var með
árunum orðið eins og sýningarborð
( verzlun. Öll þessi áhöld stóðu
undir plasthlífum, nema brauðrist-
in.
— Jæja, kom hún? kallaði Est-
elle.
— Hver? kallaði hann til baka.
— Frú Karp. Færði hún þér kvöld-
verð?
— Ja-á.
— Dásamleg kona.
— Að hvaða leyti? Hún er brúða,
lifandi brúða.
Eggin voru of harðsoðin, brauð-
ið brennt og kaffið þunnt. Hvað
gerði það til, hún var sú eina sem
hafði getað spilað á hljóðfæri.
— Spilarðu nokkurn tfma Mozart-
sónötuna, þú veizt, þessa sem þú
spilaðir á hljómleikunum?
Hún hafði fengið verðlaun og
hún spilaði vel, það hafði verið
þess virði að sleppa þúsund há-
degisverðum.
— Hver heldurðu að hafi tíma
er bara þyrstur.
til slíks? Hún tók diskana af borð-
inu meðan hún talaði. Fjögur börn
hafði hún fætt. Mjaðmirnar, sem
áður voru svo grannar voru nú orðn-
ar ansi viðamiklar undir ódýrum
bómullarkjólnum. Síðasta barnið
hennar Mollýar, Ijóshærð prinsessa,
sem hann ók ( barnavagni á sunnu-
dögum. Ó, prinsessa, segðu mér
hvort þú ert hamingjusöm, með fá-
tæka en heiðarlega kennaranum
þínum?
Þarna stóð slagharpan ennþá,
upp við vegg, minnismerki um
horfnar stundir, stolt og ánægju.
— Estelle, spilaðu þessa sónötu
fyrir mig, spilaðu hana núna.
Hún kom hlaupandi með votan
klút í höndunum. Augun voru gal-
opin af undrun og hún sagði lágt,
en hálf reiðilega. — Þú hlýtur að
vera að gera að gamni þínu. Það
er naumast þú valdir hentugan
tíma . . . !
— Pínulítið, aðeins upphafið, Est-
ella.
— Nei. Það voru rauðir dílar í
kinnum hennar. (Var hún að hugsa
hvort ég væri annaðhvort orðinn
vitlaus eða farinn að ganga í barn-
dóm.) Svo varð röddin mild og
hálf barnaleg. — Pabbi, ég hefi
ekki snert hljóðfæri í mörg ár.
Fingurnir . . . sjáðu hendurnar á
mér! Hún breiddi út hendurnar, sem
voru rauðar og þrútnar, eins og á
þvottakonu. — Það er alveg satt,
pabbi minn, fingurnir eru alveg
stífir . . .
Hann fylgdi henni til dyra. Hún
var stór, eins og Mollý og kyssti
hann á ennið. — Farðu svo út
pabbi minn og fáðu þér frískt loft.
— Ég sé til, hafðu engar áhyggj-
ur. Ég hefi mikið að gera.
Þegar hún gekk út að lyftunni
opnuðust dyr innan á ganginum
og frú Karp kom fram, klædd til
að fara í bæinn, öll í bleikum p(f-
um. Hún hélt á ráptuðru ( annarri
hendinni og veifaði til hans með
hinni. Hann veifaði á móti. Svo
fylgdust konurnar að inn í lyftuna
og hvísluðust á. Ef að þær hafa
verið að bralla eitthvað samsæri,
ætlaði hann að vona að Estelle
væri svolítið smekklegri en Ruth.
Klukkan sjö lá kvöldið framund-
an, næðisamt kvöld vonaði hann.
Hann fór að finna til svengdar og
leit inn í ísskápinn. En hann var
eins og skápurinn hennar mömmu
Hubbard, varla bein handa hundi.
Hann fann samt hálfa dós af síld,
linan tómat og ostbita. Það var
fullt af matsölustöðum ( nágrenn-
inu og svo stóð hann hér eins og
fífl og beið eftir því að hún kæmi.
Klukkan fimm hafði hann mætt
henni við bréfakassann, hann var
að koma inn, hún að fara út og
heilsaði honum kuldalega: — Gott
kvöld, herra Schneider. Ekkert bros,
hún veifaði ekki einu sinni, en
strunsaði fram hjá. Hann fann ilm-
inn af henni. Gat það verið að
hún hefði verið reiðileg á svipinn?
Hann hafði farið út ( skemmti-
garðinn um morguninn. Veðr!ð var
VIKAN 10. tbl. 29