Vikan - 22.03.1968, Síða 44

f-
^nsdiijue ,
gjórœninginu
Framhald af bls. 15
Stundum velti ég því fyrir mér, hvað ég veit eiginlega um hann,
hugsaði hún. — Ég þekki hann ékki heldur. Alltof mörg ár liggja milli
mannsins sem ég hélt að ég þekkti og þessa manns, sem við höfurn nú
trúað fyrir okkur.
— Hvaða orð fór af honum á Miðjarðarhafinu? Það var ek,ki sem
bezt. Konungurinn sendi galeiður sínar honum til höfuðs. Hver veit
nema hann hafi orðið miskunnarlaus glæpamaður.
En hún sagði ekkert.
— Hversvegna vill hann ekki hafa nein samskipti við okkur? hélt
Berne áfram. — Og hversvegna hefur henn sýnt öllum okkar mótmæl-
um og fyrirspurnum slika fyrirlitningu? Treystir þú honum? Og
jafnvel þótt þú gerir það geturðu ekki svarað fyrir þá hegðun hans.
— Er ekki sú staðreynd að hann samþykkti að taka okkur öll um
borð, þegar líf okkar voru í sem mestri hættu, nægileg sönnun íyrir
velvild hans?
— Þú tekur alltaf svari hans, það leynir sér ekki, sagði hann. —
Jafnvel þótt hann seldi okkur öll sem þræla. En hvaða göldrum hef-
ur hann beitt til að breyta þér þannig. Hvaða bönd tengja þig við
hann? Hvaða samband hafið þið átt, endur fyrir löngu, sem gera
þig að undirlægju hans núna; þig sem var svo hreinlynd að ekkert
gat snortið þig, þegar við vorum . í La Rochelle?
Nafnið reis milli þeirra og rifjaði upp fyrir þeim þá ljúfu tíma í
friði og ró á heimili Berne, þegar Angelique sleikti sár sín eins og
særð úlfynja. Fyrir Maitre Berne höfðu þessar minningar átakanlegan
og ógleymanlegan keim.
Angelique hafði búið undir þaki hans og Þá hafði hann ekki gert
sér ljósan þann sannleika að allur unaður jarðarinnar var fólginn í
Ijómandi brosi hennar. Hann hafði ekkert vitað um þann heim —
eða öllu fremur, sagði hann við sjálfan sig, hafði hann vísað honum á bug
— lokað liann inni í hjarta, sem var of visst u,m sjálft sig, hjarta sem
taldi sér trú um að í snörum konunnar væri ekkert nema hætta, ekkert
annað en syndum spilltur freistari, Eva. Viðbrögð hans við konum
höfðu verið varkárni og siðvendni, ásamt oíurlítilli fyrirlitningu. En
nú höfðu augu hans opnazt, vegna þess að annar hafði gripið dýr-
gripinn frá honum. þennan dýrgrip sem var svo margfalt verðmætari
en allur hans efnisauður, sem hann hafði nú glatað. Hver dagur í
þessari djöfullegu sjóferð dýpkaði sár hans. Því hann hataði þennan
dularfulla mann, með sínum meðfædda þokka, sem þurfti ekki annað
en sýna sig til þess að athygli allra kvennanna beindist að honum,
eins og járn að stáli.
Engin þessara kvenna hefur sál, sagði hann við sjálfan sig með
fyrirlitningu. — Jafnvel ekki sú bezta meðal þeirra . jafnvel
ekki þessi. Og hann þrýsti Angelique að sér, þrátt fyrir mótspyrnu
hennar. Allur þróttur hans var óbeizlaður í reiðinni, og þráin þyrmdi
svo yfir hann að hann heyrði ekki einu sinni hvað hún var að segja,
þegar hún árangurslaust var að reyna að slíta sig af honum. Loks
skynjaði hann að hún hafði notað orðið hneyksli.
— Er ekki eitt hneyksli nóg i dag, sagði Angelique. — Ó, Borne, þú
mátt ekki sleppa þér, vertu sterkur. Hagaðu Þér eins og forystu-
maður og fjölskyldufaðir.
Hann skynjaði eitt og aðeins eitt; hún vék sér undan og neitaði
honum um varir sinar, sem hún hefði sem bezt getað Iát'ð eftir hon-
um, þarna í myrkrinu.
— Af hverju verstu af svona mikilli ákefð? spurði hann. — Erum
við ekki trúlofuð?
— Nei, nei, nei. Það er misskilningur. Það kemur ekki til greina.
Það er óhugsandi. Eg heyri honum einum til, núna, aðeins honum ....
Handleggir hans féllu niður með hliðunum eins og hún hefði greitt
honum banvænt högg.
— Einhverntíman skal ég skýra það allt fyrir þér . hélt hún
áfram til að draga úr þunganum af yfirlýsingu sinni. Þá skilur þú
að böndin sem tengja okkur saman eru ekki þesskonar að þú getir
svipt þeim í sundur .
— Þú auma vera!
Hann átti erfitt um andardrátt. Þau töluðu i hvíslingum, þau þorðu
ekki að hækka raddirnar.
— Hversvegna hefurðu vogað þér út í þessi ósköp? Hversvegna
hefurðu gert þetta?
— Hvaða ósköp? sagði hún og snökti. Ég hætti mlnu eigin lifi til
að bjarga lífum ykkar allra.
— Það gerir þetta jafnvel ennþá verra. Hann tvinnaði saman for-
mælingum. Hann vissi ekki lengur hvað hann var að segja, en það
átti eitthvað skylt við þau rangindi, sem hún hafði beitt hann með
því að vera svona dásamleg, með því að vera hún sjálf, með því að
vera sú kona að fórna sér fyrir aðra og með þvi að snúa baki við hon-
um, þegar hann hafði séð himnaríki i svip, það himnaríki að hún væri
konan hans.
Angelique lá í fleti sínu með bæði augun galopin. Allar samræður
i kringum hana voru loks dánar út. Aðeins eitt kerti logaði undir lágu
þakinu með breiðum röftunum, alsettu hringjum og krókum.
44 VIKAN u-tbL