Vikan - 30.05.1968, Blaðsíða 12

"Þegar hundraS dagar voru
liðnir frá því að bílslysið varð,
úrskurðuðu læknarnir, að H. D.
Cartwell mundi ekki geta stigið
í fæturna í marga mánuði, og
þegar hann kæmist loks á fætur,
yrði hann að styðjast við hækj-
ur í nokkurn tíma.
Hann hafði boðað okkur á
fund sinn á sama hátt og hús-
bóndi kallar á hundana sína. Við
stóðum þögul í hálfhring um-
hverfis rúm hans á sjúkrastof-
unni. Hann sat uppi og hafði
púða við bakið. Hann var náföl-
ur, en andlitsdrættirnir voru
ákveðnir. Stálgrá augu hans voru
eins og ævinlega skær og fögur.
Okkur var Ijóst, að þrátt fyrir
slysið var hann andlega hress;
iðaði allur af tífi og starfsorku,
þeim dugnaði, sem hafði gert
hann að bezta blaðaútgefanda
bæjarins. Hann var fjörutíu og
þriggja ára gamall og þeir ein-
ir gátu unnið í hans þjónustu,
sem honum geðjaðist að og
beygðu sig undir vilja hans.
Hann bankaði með vísifingri á
fæturna og sagði:
12 VIKAN 21tbl
■— Það er engin tilfinning í
þeim. Ég get ekki hreyft þá. En
ég fer samt heim á morgun —- í
hjólastól.
Vinstra megin við mig stóð
Benjamín Warner. Hann var
piparsveinn og sérfræðingur í
auglýsingastarfsemi. Hægra meg.
in stóð hin ljóshærða, íturvaxna
Constance Sable. Hún hafði
byrjað á blaðinu sem skrifstofu-
stúlka í smáauglýsingadeildinni.
En á tíu mánuðum hafði henni
tekizt að vinna sig í álit hjá hús-
bónda sínum og var nú orðin
einkaritari hans. í hvarfi á bak
við eggjandi vöxt einkaritarans
sat Laura, sem hafði verið eigin-
kona Cartwells í tuttugu ár.
— Matt, sagði Cartwell. — Þú
tekur við stjórn blaðsins. Þínum
skipunum verða allir að hlýða.
Þú þarft ekki að vera ábyrgur
gagnvart neinum — nema mér.
Ég kinkaði kolli. Næst leit
hann brosandi til einkaritara
síns:
—- Connie, taktu skilaboð til
bókhatdsdeildarinnar. Matt á að
fá sextíu dollara kauphækkun á
viku, frá og með þeim degi, sem
ég lenti í bílslysinu.
— Já, sagði hún og skrifaði
athugasemd í blokk, sem hún
hélt á.
Ég virti andlit hans vel fyrir
mér til þess að sjá, hvort merkja
mætti nokkur viðbrögð við þeim
biturleika, sem Constance hafði
tekizt að lýsa með rödd sinni.
þótt hún segði ekki nema eitt
lítið „já“. En ég varð einskis var.
Hann leit yfir hópinn og sagði:
— Þið eruð ötl hægri hönd
mín hvert um sig. Ég vona að
þið gerið ykkar bezta á hverjum
degi, þótt ég sé ekki viðstaddur.
Vill nokkur spyrja einhvers?
Enginn svaraði.
— Gott, sagði hann. — Við
hittumst annað kvöld heima hjá
mér klukkan átta. Ég hef hugs-
að mér að ræða við hvert ykkar
einu sinni á dag. Við finnum
hentugan tíma fyrir hvern og
einn smátt og smátt, unz þetta
er komið í fastar skorður. Það
var þá ekki fleira í dag.
— Herra Cartwell, skaut Con-
stance inn í. Það varð þögn and-
artak og loftið þrungið spennu,
unz hún hélt áfram:
— Mig tekur það sárt. Þú....
■— Gleymdu því, greip Cart-
well fram í fyrir henni. Ég get
huggað mig við, að ég skuli ekki
vera dauður. Einhver óskar þess,
að ég væri það....
Constance var eins og álfur út
úr hót, Benjamín andvarpaði og
ég stóð eins og negldur við gólf-
ið. Loks reis Laura Cartwell á
fætur og gekk há og tignarleg
að rúmi manns síns. Hún strauk
hárið frá enni hans, þrýsti á það
kossi og sagði:
— Reyndu nú að sofna. Ég
kem aftur í kvöld.
Hann veifaði okkur í kveðju-
skyni. Constance herpti saman