Vikan - 26.09.1968, Page 12

ARABISK SMÁSAGA EFTIR TAWIK AL-HAKIM
ÞRISVAR SINNUM
GERÐIST HIÐ SAMA: MUNKURINN
VAR LEIDDUR INN f HÚS AÐ RÚMI SJÚKLINGSINS,
SEM VAR f DAUÐANS GREIPUM. HANN HAFÐI
VARLA HAFIÐ BÆN SÍNA,
ÞEGAR KRAFTAVERK GERÐIST
OG SJÚKLINGURINN REIS
HEILL LIR REKKJU SINNI . . .
Að venju reis gamli munkur-
inn úr rekkju fyrir dögun. All-
ir sváfu. Aðeins fuglarnir höfðu
flogið úr hreiðrum sínum. Þeg-
ar hann hafði þulið bæn sína og
beygt sig og kropið eins og hann
var vanur, lagði hann af stað til
kirkjunnar.
Hann var stoð og stytta
klaustursins. Ekki aðeins hinir
munkarnir, heldur einnig fólkið
í nágrenninu, þekkti hann og
virti.
Við klausturhliðið óx lítið
pálmatré. Hann hafði sjálfur
plantað því, og dag hvern við
sólris vökvaði hann það.
Sólin kom upp. Rauð eins og
daðla reis hún yfir sjóndeildar-
hringinn. Geislar hennar féllu
eins og gullið net yfir rök blöð
pálmans. Munkurinn hafði rétt
lokið við að vökva pálmann og
ætlaði að leggja af stað til kirkj-
unnar, þegar nokkrir menn
gengu skyndilega í veg fyrir
hann. Þeir voru sorgmæddir og
alvarlegir á svip. Einn þeirra
herti upp hugann, vék sér að
munkinum og sagði bænarrómi:
— Náðugi herra. Enginn nema
þér getið hjálpað mér. Konan
mín er að deyja. Hún biður, að
þér komið og blessið hana, áður
en hún skilur við.
— Hvar er hún?
— í bæ hér í nágrenninu. Asn-
arnir eru til reiðu. Komið með
okkur.
— En ég er ekki ferðbúinn,
börnin mín. Bíðið andartak. Ég
hef brátt lokið morgunverkum
mínum. Og svo verð ég að tala
við bræðurna. Kannski er bezt
að þið farið aftur heim. Ég kem
á eftir.
— Við getum ekki beðið svo
mikið sem eina mínútu, sögðu
þeir. Konan er að deyja. Ef til
vill er allt um seinan, þegar við
komum aftur. Komið strax með
okkur og frestið því ekki að gera
góðverk og frelsa sál hinnar
deyjandi konu. Það er ekki svo
langt að fara. Þér verðið komnir
aftur fyrir hádegi.
— Nújæja, það verður þá að
vera eins og þið viljið.
Munkurinn gekk fyrstur og
hinir fylgdu á eftir. Hann sett-
ist á annan asnann, en maður
konunnar á hinn. Að svo búnu
lögðu þeir allir af stað frá
klaustrinu.
Þannig héldu þeir áfram í
nokkra tíma. f hvert skipti sem
munkurinn spurði, hvort þeir
færu nú ekki að koma á áfanga-
staðinn, svöruðu fylgdarmenn
hans:
— Við erum rétt að koma.
Að svo mæltu slógu þeir í
asnana.
Það var komið fram yfir há-
degi, þegar þeir sáu fyrst grilla
í bæinn. Skömmu síðar riðu þeir
inn í hann og var heilsað með
gelti hunda og kveðjum ibúanna.
Allir söfnuðust saman fyrir utan
lítið hús, sem stóð utarlega í
bænum. Munkurinn gekk inn og
fékk að sjá konuna. Hún var
með lokuð augu. Hann ávarp-
aði hana, en hún svaraði ekki.
Það var augljóst, að hún átti
ekki langt eftir. Munkurinn hóf
bæn sína.
Hann var rétt byrjaður, þegar
hann heyrði djúpa stunu. Síðan
aðra. Munkurinn hélt, að þetta
væru hinztu andvörp konunnar.
En þá hreyfðust augabrúnir
hennar. Augun opnuðust. Hin
sjúka kona leit í kringum sig og
hvíslaði:
— Hvar er ég?
— Þú ert heima, sagði munk-
urinn undrandi.
— Gefið mér að drekka!
Öll fjölskyldan hrópaði:
— Gefið henni að drekka.
Komið með drykkjarkrús.
Konan drakk lengi. Síðan
hreyfði hún sig og sagði:
— Og eitthvað að borða. Ég er
sársvöng.
Allir voru á þönum um húsið
til að uppfylla óskir hennar.
Meðan hún borðaði störðu allir
á hana undrunaraugum, eins og
þá langaði sjálfa ákaft í mat.
Er hún hafði etið fylli sína, reis
hún úr rekkju og gekk í kring-
um húsið. Hún var alheilbrigð.
Þá féll fólkið á kné. Það
kyssti hendur munksins og
hrópaði:
— Heilagi maður. Með bæn
yðar hafið þér vakið hana frá
dauðum og fært blessun yfir
þetta hús. Hvernig getum við
sýnt yður þakklæti okkar í
verki?
Munkurinn var sjálfur undr-
andi yfir því, sem gerzt hafði.
Hann sagði:
— Ég hef ekki gert neitt, sem
verðskuldar þakklæti. Það sem
gerzt hefur er einfaldlega vilji
guðs.
En húsbóndinn greip fram í:
-— Kallið það hvað sem yður
sýnist. Hér hefur gerzt krafta-
verk. Guð hefur viljað, að það
færi í gegnum hendur yðar.
Heilagi maður. Þér hafið fært
gæfu inn í þetta litla hús. Það
er okkur öllum mikill heiður
og sönn ánægja. Það er skylda
12 VIKAN 38-tbl-