Vikan - 26.09.1968, Blaðsíða 21

TAm. /

smygli á heimsmarkaði smyglara.
Þrjár þeirra eru staðsettar í Li-
banon, eitt félagið sendir gullið
til Austurlanda, og þar starfaði
Monica.
Saga hennar hefst 5. marz
1967:
Ég var í sumarfríi við Mið-
jarðarhafið. Ég var samferða
góðum vini mínum, sem heitir
Steve, í flugvél frá Aþenu til
Istanbul, og þaðan ætlaði ég að
fara til Stockholms, þar sem ég
vann á skrifstofu. En einn far-
þeganna í véhnni átti eftir að
hafa áhrif á líf mitt. Hann hét
Jimmy Abela. Hann kom til mín
og kynnti sig, sagðist vera flug-
kapteinn.
Við töluðum um alla heima og
geima, mest um ferðalög. Hann
spurði mig hvort ég hefði aldrei
komið til Austurlanda fjær.
— Nei, ég hefi ekki ráð á því.
— Langar þig til að fara þang-
að?
Ég starði undrandi á hann, svo
hló ég og sagði:
— Já, mjög gjarnan.
Jimmy leit á mig, alvarlegur
í bragði.
— Þá hefi ég tillögu fram að
færa. Ég á góðan vin sem getur
séð þér fyrir fari til Hongkong.
Þú færð líka vasapeninga. En þú
verður að gera honum smágreiða
í staðinn.
Ég varð strax tortryggin og
spurði, mjög undrandi:
— Hverskonar greiða?
— O, — það er ekki svo hættu-
legt. Þú átt bara að hafa með
þér svolítið meiri gjaldeyri,
meira en leyfilegt er.
Ég lofaði því að hugsa um
þetta.
Jimmy kinkaði kolli og bauð
okkur Steve að heimsækja vin
hans í Beirut, svo við héldum
beint áfram, frá Istanbul til Bei-
rut. Jimmy ók okkur í bíl frá
flugstöðinni, og eftir stundarkorn
vorum við komin heim til vinar
hans. Hann hét Raymond Nash,
og hann var hreykinn á svipinn,
þegar hann kynnti sig:
— Ég er sniðugasti gullsmygl-
ari í heimi!
MAGABELTIÐ RÚMAÐI
30 STENGUR, ÞAR AF 8 UM
HVORT LÆRI.
Þegar ég hafði búið í tvo daga
í skrautlegri villu Raymonds,
gekkst ég inn á að verða ein af
hjálparstúlkum hans. Það kom á
daginn að. gjaldeyririnn sem ég
átti að flytja frá Libanon var
gull.
Fyrsta hlutverk mitt var að
koma 25 kílóum af gulli til Hong-
kong. Gullið átti ég að fela í þar
til gerðu magabelti. Það náði nið-
ur á læri og upp að brjóstum og
rúmaði 30 stengur, sem hver var
eitt kíló, átta stengur um hvort
læri og afgangurinn um mittið.
í fimm klukkutíma varð ég að
æfa mig í því að hreyfa mig
eðlilega, með þessa byrði innan-
klæða. Ég var alveg uppgefin,
en mér fannst þetta gæti ekki
verið svo hættulegt. Sá sem af-
henti mér gullið hét Mamoun
Takieddine. Ég fékk kenninafn-
ið Eva.
Síðdegis einn þriðjudaginn fór
ég frá Beirut með Pan-Am-flug-
vél. Eftir nokkra klukkutíma fór
gullið að þyngja á mér. Ég hafði
varla þrek til að standa upp. En
Framhald á bls. 48.
Oyrnar voru læstar. Ég var
lokuð inni á flugvellinum
í Formósu.
Ég leit við og sá toll-
vörðinn koma á móti mér.
Ég vissi að nú hlaut ég
að vera komin í klemmu. Það
hlutu allir að sjá að ég var með
30 kíló af gulli innan klæða. Mér
fannst það óskiljanlegt að ég
skyldi hafa sloppið fram til þessa.
Ég varð því bæði undrandi og
hissa, þegar tollvörðurinn sagði
í afsakandi róm, að hurðin hefði
farið í baklás, en hann gat opn-
að hana, og hleypti mér út. Einu
sinni ennþá hafði mér tekizt að
smygla gulli frá Libanon. Einu
sinni ennþá hafði mér tekiz að
leyna því fyrir tollvörðum að ég
var smyglari.
Stúlkan sem segir þannig frá,
heitir Monica Petterson og er
frá Sodertalja í Svíþjóð.
í heilt ár starfaði hún sem
sendiboði fyrir alþjóðlegan hring
gullsmyglara í Libanon. Hún
komst með gull fyrir 30 milljónir
til Austurlanda fjær.
Það eru fimm félagasamsteyp-
ur sem hafa yfirtökin í gull-
38. tbi. VIKAN 21