Vikan - 26.09.1968, Side 24

Eg vissi ekki hvernig ég átti að hegða mér; hvað ég
ætti að segja eða hvað ég ætti að gera. Eg hafði aldrei
þurft að vera sorgbitinn frammi fyrir öðrum áður. Eg
fór þess vegna beint upp í herbergið mitt. Skömmu
seinna kom Lelia frænka mín upp til mín. Eg fór að
gantast við hana og við hlógum og hlógum. Eg blygð-
aðist mín sárlega á eftir.“
Maður kemur í manns stað, segir máltækið. Þegar
Georg frændi var fallinn frá, tók önnur persóna að hafa
æ meiri áhrif á líf Johns. Það var móðir hans, Júlía.
Hún hafði haft stöðugt samband við Mimi, þótt Mimi
léti John ekki vita um það. Stuttu eftir að hann hóf
nám í Quarry, var hún stundum á gangi í nágrenni við
skólann í von um að hitta John á leiðinni heim úr skól-
anum. Hana langaði augsýnilega ákaft til að fylgjast
með honum; sjá hann vaxa og þroskast og verða full-
orðinn. Hún átti tvær dætur með manninum, sem hún
bjó með. Hún skikli aldrei löglega við Ered Lennon.
„Júlía gaf mér fyrstu mislitu skyrtuna mína,“ segir
John: „Eg tók að heimsækja hana nokkuð oft. Eg
kynntist þessum manni, sem hún bjó með, en þótti lítið
til hans koma. En það var svo sem ekkert út á hann
að setja í rauninni.
Júlía var mér sem ung frænka eða eldri systir mín.
Samkomulagið milli mín og Mimi versnaði jafnt og þétt.
Við vorum alltaf að rífast. Eg hljóp hvað eftir annað að
heiman og bjó þá hjá Júlíu, stundum yfir helgi, en stund-
um jafnvel í nokkrar vikur.“
Bæði Pete Shotton og Ivan Vaughan, sem voru trygg-
ir vinir Johns, muna eftir því, þegar hann tók að um-
gangast móður sína og hver áhrif það hafði á líf hans.
Pete heyrði fyrst minnzt á Júlíu, þegar þeir voru í
öðrum bekk. Það var sýknt og heilagt verið að vara þá
við spillingunni í lífinu. Það var eins og allir óttuðust,
að þeir mundu lenda á glapstigum. En þeir skelltu skolla-
eyrum við slíku hjali. Þeim var þess vegna kærkomið
að kynnast hinni léttlyndu Júlíu. Ilún hló með þeim að
kennurunum, foreldrum þeirra og hverju sem var.
„Hún var stórkostIeg,“ segir Pete. „Okkur þótti mjög
vænt um hana. Hún var alveg eins og við. Hún sagði
frá því, sem okkur fýsti að heyra. Ilún tók Hfinu létt,
gerði að gamni sínu og hló. Það kunnum við vel að
meta.“
Þeir heimsóttu hana oft á leiðinni heim úr skólanum.
Og stundum heimsótti hún þá. „Einu sinni hittum við
hana úti á götu,“ segir Pete. „Hún var með nærbuxur
á höfðinu í staðinn fyrir klút. Hún kvaðst ekkert skilja
í því, af hverju allir væru að glápa á hana! Við ætluðum
að springa úr hlátri.“
Tvan álítur, að Júlía hafi örvað ])á hæfileika, sem John
bjó vfir. Hann var uppreisnargjarn og hún hvatti hann
til að vera það. Hún hló að öllu sem liann sagði og gerði.
Mimi hafði verið ströng við hann, en ekkert, meir en
gengur og gerist með foreldra yfirleitt. TTún reyndi að
koma í veg fyrir, að hann færi að reykja og drekka.
Júlía gerði aftur á móti hið gagnstæða. ITún hvatti
hann til að skemmta sér og njóta lífsins eins ríkulega og
kostur væri á. Mimi varð að láta undan til að þess að
John færi ekki frá henni að fullu og öllu og flytti til
Júlíu. Júlía hafði verið svarti sauðurinn í siðavandri
fjölskyjdu sinni. Hún vildi, að hlutskipti Johns yrði hið
sama.
John var nú kominn í fjórða bekk, en hafði verið
fluttur niður í lélegasta bekkinn. „Eg skammaðist mín
fyrir að vera innan um alla heimskingjana,“ segir John.
„Það hafði einmitt verið ágætt að vera í næstbezta
bekknum. T þeim bezta vildi ég alls ekki vera. Þar voru
Jjessir penpíulegu súkkulaðidrengir, sem ég gat ekki þol-
að. Eg reyndi stundum að svindla á prófunum til þess að
fá hærri einkunnir. En svo komst ég að raun um, að það
var einskis virði að standa sig vel í lélegasta bekknum.“
Við Iokapróf i fjórða bekk varð John tuttugasti í röð-
inni, — neðstur í lélegasta bekknum.
Fimmta árið tók nýr maður við stjórn skólans, hr.
Pobjoy. Hann sá strax, að John Lennon og Pete Shotton
voru vandræðabörnin í skólanum. Það voru ævinlega
þeir, sem stofnuðu til óláta og áfloga. En hann virðist.
hafa haft nánara samband við John en fyrirrennari hans
og flestir kennararnir.
Hr. Probjoy varð mjög leiður og undrandi, þegar John
féll á lokaprófi í fimmta bekk. „Eg hélt, að hann hlyti
að ná prófinu,“ segir hann. „ En mér var kunnugt. um,
að hann var góður í teikningu og hafði áhuga á listum.
Þess vegna kom ég því í kring, að hann færi í listaskóla.
Mér fannst réttlátt að hann fengi að spreyta sig á því
sviði/
Mimi gekk á fund skólastjórans til þess að ræða við
hann um framtíð Johns. „Skólastjórinn spurði mig, hvað
ég ætlaði að gera við strákinn,“ segir hún. „Eg spurði
á móti hvað hann ætlaði að gera við hann. Þið eruð búnir
að hafa hann hér í fimm ár, sagði ég.“
Mimi leizt vel á þá hugmynd, að harin færi í lista-
skóla, þót hún gerði sér ekki Ijóst, að það var einmitt það,
sem hann hafði sjálfan alltaf dreymt um. „Eg vildi, að
hann yrði fær um að vinna fyrir sér á venjulegan hátt.
Eg vildi, að eitthvað yrði úr honum. Eg gat ekki varizt
að hugsa um, hvernig farið hafði fyrir föður hans. En
auðvitað hafði ég ekki orð á því.“
John segist ekki iðrast neins, begar hann minnist skóla-
ára sinna.
„Eg hafði rétt fyrir mér,“ segir hann. „Þeir höfðu á
röngu að standa. Þessir kennarar voru allir heimskingjar,
nema kannski einn eða tveir. Aðeins einn þeirra kunni
að meta teikningarnar mínar. Hann tók þær oft heim
með sér. Auðvitað eiga kennarar að reyna að koma auga
á hæfileika nemenda sinna og hvetja þá til að leggja
stund á það sem þeir hafa áhuga á. Ég hafði alltaf haft
áhuga á listum og hafði fengið góðar einkunnir í öllum
fögum á því sviði. En enginn veitti því eftirtekt. Ég
hafði ekki hugmynd um, að maður þyrfti ekki að vera
nema fjórtán ára til þess að fá inngöngu i listaskóla.
En þegar allt kemur til alls hef ég ekki yfir neinu að
kvarta. Ég var hamingjusamur alla bernslíu mína þrátt
fyrir allt.“
9.4 VIKAN 38- tbl'