Vikan - 26.09.1968, Síða 29

'tstt'
Á. þessum árum snerust draumar mínir fyrst og fremst
um kvenfólk, peninga og föt. I rnörg ár dreymdi mig
um það eitt að eignast 100 pund. Eg hélt, að þá gæti
ég keypt mér hús, gítar og bíl.“
Þótt Paul hafi slegið slöku við námið síðustu árin,
stóðst hann öll próf með sæmilegum vitnisburði. 1953
fékk hann til dæmis verðlaun fyrir ritgerð. Verðlauna-
bókin hét „Seven Queens of England“ og Paul á hana
enn. H ann var álitinn bezt ritfær skólabræðra sinna og
var alltaf hæstur í ritgerð.
„Þeir slógust oft bræðurnir,“ segir Jim. „Þó býst ég
við, að samkomulagið milli þeirra hali ekkert verið verra
en gengur og gerist um bræður. Michael stríddi Paul
og kallaði liann „fituklump“. Paul var óvenjulega
fallegt barn, með stór augu og löng augnhár. Hann
verður einhvern tíma kvennagull þessi, sögðu margir.
Hann ófríkkaði á gelgjuskeiðinu, en lríkkaði síðar aftur,
eins og algengt er.“
Þegar Paul var þrettán ára, hætti móðir hans Ijós-
móðurstörfum og fór aftur að vinna á skrifstofunni.
Þau urðu því að flytja frá Ardwick og bjuggu upp frá
því í húsinu númer 20 við Forthlin Road i Allerton.
Þetta var bæjarhús, að vísu lítið og ósjálegt, en hreint
og notalegt.
Þau höfðu ekki búið nema í tæpt ár í Fortlin Road,
þegar móðir Pauls fór að finna til sársauka í brjósti.
Hún fékk slæma verki alltaf öðru hverju í þrjár vik-
ur. Ilún var 45 ára og áleit, að verkirnir stöfuðu af
breytingaskeiði konunnar. Hún leitaði til nokkurra
lækna og þeir voru sömu skoðunar og hún sjálf og sögðu,
að þetta hlyti að lagast með tímanum. En verkirnir
ágerðust stöðugt.
Dag nokkurn, þegar Michael kom heim, var móðir
hans grátandi. Hann hélt fyrst, að þeir Paid hefðu nú
gert eitthvað af sér rétt einu sinni. Hann spurði einskis
og hún sagði ekkert. En daginn eftir ákvað luin að
leita lil sérfræðings. Að rannsókn lokinni kom í Ijós,
að hún var með krabbamein. Ilún gekkst undir upp-
skurð, en lézt á skurðarborðinu. Þá var ekki nema
rúmur mánuður frá því að hún hafði kennt sér meins
fyrst.
„Eg var lamaður af skelfingu,“ segir Jim. „Eg gat ekki
skilið þetta. Hvað mundi verða um drengina? Michael
var ekki nema tólf ára og mjög hændur að móður sinni.
Það var eins og þeir áttuðu sig ekki á þessu í fyrstu.
En smátt og smátt varð þeim ljóst, hvað hafði gerzt.“
„Eg man ekki í smáatriðum hvað gerðist daginn, sem
okkur var sagt, að mamma væri dáin,“ segir Michael.
„Eg man aðeins, að annar okkar sagði heimskulegan
brandara, og við iðruðumst þess sáran lengi á eftir.“
„Það var ég sein sagði hann,“ segir Paul. „Pabbi sagði
okkur, að hún væri látin og ég sagði: „Hvernig förum
við að lii'a án peninganna hennar?“ “
En um nóttina grétu þeir báðir sárt og lengi. í marga
daga bað Paul til guðs, að hún kæmi aftur til þeirra.
„Eg reyndi að semja við guð,“ segir Paul. „Ég lofa að
vera alltaf góður, ef hún kemur aftur, bað ég á hverju
kvöldi. Upp frá þessu bað ég aldrei. Mér fannst þetta
vera sönnun þess, hve trúarbrögð væru heimskuleg og
bænir gagnslausar.“
Drengirnir fengu ekki að vera við jarðarförina. Þeir
dvöldust hjá Jinny frænku í nokkra daga. „Ég býst við,
að pabbi hali ekki viljað láta okkur sjá hve sorgbitinn
hann væri,“ segir Paul. „Okkur dauðleiddist hjá Jinny
frænku. Við urðum að sofa báðir í sama rúmi.“
Jim var sannarlega í vanda staddur. Hann hafði
aldrei hjálpað til við heimilisstörfin og kunni ekkert
til sh'kra verka. Konan hans hafði séð urn allt slíkt.
Nú stóð hann einn uppi 53 ára gamall og þurfti að
annast bæði heimilið og uppeldi drengjanna, sem vorjli
á erfiðasta aldursskeiði, 12 og 14 ára. Auk þess voru
tekjur lians rýrar og fjárhagurinn því afar örðugur.
Þegar konan hans var ljósmóðir, hafði liún haft meiri
tekjur en hann, eins og Paul hafði svo grimmilega haft
orð á.
Systur hans tvær voru honum mjög hjálplegar. Milly
írænka kom til þeirra einu sinni í viku til að þvo þvott,
skúra gólfin og vinna erfiðustu húsverkin. Og Jinny
frænka leit oft inn til þeirra og rétti þeim hjálparhönd.
„Veturnir voru erfiðastir,“ segir Jim. „Þegar strák-
arnir komu úr skólanum var ég í vinnunni. Þeir urðu
að kveikja upp sjálfir og bíða þangað til ég kæmi heim
til að elda matinn.
En erfiðast var þó að ákveða hvernig ég ætti að
hegða mér gagnvart strákunum mínum. Þegar konan
’mín var á lífi, hafði ég verið hinn strangi uppalandi, en
hún blíð og eftirlát. Nú varð ég að ákveða, hvort ég
ætti að vera laðir þeirra eða móðir eða reyna að vera
hvort tveggja. Eða átti ég að treysta þeim og um-
gangást þá scm vini?
Það gckk á ýmsu hjá okkur, en þetta bjargaðist allt
furðanlega. Strákarnir stóðu sig vel. En ég saknaði
konu minnar ákafl — og sakna hennar enn i dag.“
Michael segist ekki skilja, hvernig faðir þeirra hafi
getað afborið þetta hjálparlaust. „Við vorum tillits-
lausir og ódælir. Við gerðum honum allt til miska. Við
megum svo sannarlega vera honum þakklátir.“
Jim er að eðlisfari geðfelldur maður, kurteis, nærgæt-
inn og þolinmóður. Ef þessara góðu kosta hans hefði
ekki notið við, hefði líf sona hans sem hægast getað
farið úr skorðum, þegar móðir þeirra féll frá.
Paul x irðist hafa erft dugnað og áræði móður sinnar.
Hann er einn af þeim mönnum, sem geta gert hvað
sem er, ef þeir vilja það sjálfir.
Þótt hann slægi slöku við námið síðustu skólaár sín,
var hann aldrei vandræðabarn á sama hátt og John
Lennon. Hann var aldrei í algerri andstöðu við um-
hverfi sitt. Hann virti alltaf reglur skólans og náði
öllum prófum.
Móðurmissirinn hafði djúp áhrif á Paul. Michael
bróðir hans segir:
„Hann byrjaði ekki að spila á gítarinn sinn að neinu
verulegu marki, fyrr en við misstum móður okkar.
Það varð að áráttu hjá honum að spila daginn út og
38. tbi. yiKAN 29