Vikan - 26.11.1970, Blaðsíða 32

HEYRA MÁ
Cþó tægra látíj
OMAR VALDIMARSSON
Jimi Hendrix: Átti þá ósk heitasta að sérstök
tegund tónlistar, sem hann ætlaði að skapa sjálf-
ur, yrði kennd við hann.
Ó
A1 „blinda uglan“ Wilson: Barðist fyrir verndun
alls gróðurs og náttúruverðmæta. Dó í svefn-
poka í trjágarði.
Brian Jones: Hætti í Stones til að
fara sínar eigin leiðir. Honum tókst
það.
♦
Janis Joplin: Síðasta kvöldiS sem hún
lifSi söng hún lagið „Buried Alive“
inn á nýja LP-plötu, og hefur það nú
verið ákvcðinn tltill á þá plötu. Janis
var „grafin lifandi".
Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis
Joplin og Al Wilson eru öll dáin.
Við höfum hrokkið illilega við í
hvert skipti sem við höfum heyrt
þessar fregnir og ekki að ástæðu-
lausu, því öll voru þau með áhrifa-
mestu einstaklingum poppheimsins.
Brian Jones var með Rolling Stones
frá byrjun og þar til í fyrrasumar,
er hann hætti rétt fyrir dauða sinn.
Jimi Hendrix var einn villtasti og
bezti gítarleikari sem uppi hefur
verið. Janis Joplin var blues-söng-
kona, af mörgum talin eina hvíta
manneskjan sem nokkru sinni gat
sungið blues með tilfinningu, hinni
réttu blues-tilfinningu. Al Wilson
var gítarleikari Canned Heat og
helzta tónskáld þeirra. Hann samdi
og söng tvö þeirra laga sem hljóm-
sveit hans gerði vinsæl, „Going up
the country" og „On the road
again".
Dánarorsök þeirra allra var sú
sama: Þau drápu sig á eiturlyfjum
öll fyrir misgáning. Öll fíkni- og
eiturlyf eru misgáningur, hvað sem
þau heita.
Öll fjögur voru dáð og hafin upp
til skýjanna. Janis Joplin lýsti því
vel er hún sagði: „Eg held að fólk
ætlist til þess að ég eyðileggi sjálfa
mig. Ef fólk nýtur þess betur að
hlusta á mig á meðan ég er að því
þá er mér sama."
Ljóðið hér á eftir er eftir Jónas
Friðrik, og er bæn aðstandenda eit-
urlyfjaneytandans. Það heitir „Tár
í tómið" og var á plötu Ríó-tríósins
sem út kom í sumar.
Bárur þér fleygja um bölsins haf,
brotið hvert skip sem þér lífið gaf.
Unz eiturbylgjan við auðnarland
að endingu grefur þitt lík í sand.
Og öll mín tár, til einskis þau í tómið renna.
Mín ör og sár, til einskis svíða þau og brenna
En verst er þó að vita ei hverju er um að kenna.
Við áttum drauma og ást og trú,
en eitthvað brást og þú reikar nú
um villustræti, um voðans borg,
það er verra en dauði og þyngra en sorg.
Og öll mín tár . . .
Þú grætur oft en ég get svo fátt.
Ég gaf þér allt — það var samt of smátt.
Eitrið þig bindur í báða skó
og blóð þitt hrópar, fær aldrei ró.
Og öll mín tár . . .
Þeir hirða þig stundum og hringja í mig
og heimta að ég komi að sækja þig.
Þúr ert örvita af kvölum, og allt mitt þor,
mín orka og líf fer í þessi spor.
Og öll mín tár . . .
Á sjúkrahús fórst og er send varst heim,
þeir sögðu þig fríska, við trúðum þeim.
Þú hlóst og söngst, en þú hlærð ei meir
— það hryggir ei neitt eins og von sem deyr.
Og öll mín tár . . .
Bárur þér fleygja um bölsins haf,
brotið hvert skip sem þér lífið gaf.
Unz eiturbylgjan við auðnarland
að endingu grefur þitt í sand.
Öll mín tár, til einskis þau í tómið renna.
Mín ör og sár, til einskis svíða þau og brenna.
En verst er þó að vita ei hverju er um að kenna.
32 VIK'AN 48. tbi.
TÁR í TÓMIÐ