Vikan - 26.11.1970, Blaðsíða 33

Axel Einarsson og Pétur Pétursson:
Tekst þeim að koma Tilveru af staS
á ný?
HVAÐ VERÐUR UM
TILVERU?
Um þessar mundir á að koma út
fyrsta tveggja laga platan með Til-
veru, en eins og lesendur muna fór
hljómsveitin til Danmerkur í sumar
og hljóðritaði 6 lög þar í landi. Lög-
in á þessari fyrstu plötu heita „Kalli
sæti" og „Ferðin"; bæði hafa heyrzt
hérlendis áður — i sjónvarpsþáttum.
Þá er ætlunin að koma annarri plötu
út fyrir jól og þeirri þriðju einhvern-
tíma eftir áramót, og fór Axel Ein-
arsson, gítarleikari og tónskáld
hljómsveitarinnar til Kaupmanna-
hafnar fyrst í mánuðinum til að
ganga frá endanlegri „mixingu" á
upptökunni, en í sumar gafst ekki
næugr tími til þess.
Þeir félagar buðu mér að hlusta
á upptökuna fyrir nokkrum vikum
síðan og til að segja alveg eins og
er, þá er ég stórhrifinn. Að vísu
háði það nokkuð ánægjumöguleik-
um að umrædd mixing var heldur
misheppnuð, en ef litið er yfir
„bráðabirgðagallana", þá má mjög
vel við una. Öll eru þessi lög eftir
Axel, og hefur hann nú sannað og
sýnt í eitt skipti fyrir öll að hann
er mjög liðtækur lagasmiður,
gítarleikari og söngvari, og ég
vil ráðleggja fóiki að leggja mjög
vel við hlustirnar þegar þar að kem-
ur, því hann getur líka sungið eins
og engill. Hann er svolítið sér-
kennilegt tónskáld: lög hans hafa
öll yfir sér sérstakan blæ og út-
setningar sömuleiðis. I einu laganna,
á 2. plötunni, er notast við stálgítar,
og er það enginn annar en gítarleik-
arinn úr Savage Rose, sem þar er að
verki. I öðrum útsetningum ber
vitaskuld töluvert á gítar, og þar
kemur mjög greinilega í Ijós hvern-
ig gítarleikari Axel er: „Sound"
hans er málmkennt og á stundum
virkar leikur hans á mann eins og
víraflækja. Þetta á þó alls ekki að
vera niðrandi, þvert á móti. Ljóð-
skáld er hann aftur á móti ekki stór-
kostlegt.
Hvað hljómsveitina sjálfa varðar,
þ.e. Tilveru, þá er ekki enn útséð
um örlög hennar. Þrátt fyrir að Olaf-
ur Garðarsson, trommuleikari hafi
lýst því yfir í sumar, eins og les-
endur muna, að hann væri mjög
ánægður í Tilveru, hætti hann innan
tíðar og aekk í Trúbrot. Það er tæp-
lega hægt að lá honum það og I
Trúbroti nýtur hann sín vel. En eftir
að hann fór voru þeir aðeins þrír.
Gunnar Jökull var lífið að gera þessa
dagana og því æfði hann með þeim
bar til hann fór til Svíþjóðar, en
þegar þetta er ritað er hann nýlega
kominn aftur, og leizt ekki á Sví-
þjóð.
Og eftir að Gunnar fór hætti Jó-
hann Kristinsson, bassaleikari, gafst
hreinlega upp á þessu brasi öllu og
sneri sér að Tónlistarskólanum af
fullum krafti. Þar með voru þeir
Axel og Pétur Pétursson, orgelleik-
ari aðeins tveir eftir og svo er enn,
en sennilega hefur nú verið gengið
frá því endanlega að Olafur Sigurðs-
son, trommuleikari Pops, gangi í
Tilverfu. Bassaleikaralausir eru þeir
enn, og í hæsta máta ólíklegt að
Sigurjón Sighvatsson hætti í Ævin-
týri til að ganga í Tilveru, enda
hefur Björgvin Halldórsson sagt að
ef einhver úr hans hliómsveit hætti,
myndi hún leggjast niður um leið,
sama hver þeirra fimmmenninga
það væri.
Maður skvldi halda að þeir Pétur
og Axel, sérleqa þó sá síðarnefndi,
væru orðnir þreyttir á bessu eilífa
streði, sem sáralítinn áranour hefur
borið, en Tilvera hefur aldrei náð
sér almennilega á strik á rúmum
eins árs ferli sínum. Sífellt hefur
„eitthvað stórt" átt að ske en aldrei
hefur orðið neitt úr neinu — fyrr en
þessar plötur koma á markaðinn. Ég
sourði Axel hvort honum fyndist
hann ekki vera misheopnaður.
„Nei," svaraði hann, ,.bví ver sem
aengur, bví meiri trú hef ég á sjálf-
um mér."
Fins oa kom fram í viðtalinu sem
birtist við þá í bættinum í sumar,
þá fást þeir töluvert við stjörnu-
speki, og það hefur síður en svo
fiarað út. Sennilega er það óbilandi
trú þeirra Axels og Péturs á því að
þeir séu fæddir í það hagstæðum
stjörnumerkjum, sem heldur þeim
saman. Þá vilja þeir einnig meina
að þeir hafi svo sem getað vitað
það fyrirfram að þeir Ólafur og Jó-
hann myndu hætta: ,„Þeir hafa yfir-
gefið okkur," segja þeir.
Hvernig sem fer, þá á Tilvera það
skilið að njóta loks nafnsins, og það
er trú mín, að ef Axel hefur teikzt
vel upp í „mixingunni", þá nái þeir
sér á strik.
^Hljómplötu
gagnrýni
miMR
Önnur plata Mána frá Selfossi kom út um sl. mánaðamót, en fyrri
plata þeirra kom út í vor og var skemmtileg af fyrstu plötu að vera.
Þessi síðari plata þeirra er einnig tveggja laga, en stenzt ekki sam-
anburð við hina. Til þess er hún ekki nægilega frískandi og frum-
leg.
Mánar hafa greinilega ekki ætlað sér að láta það sama henda sig
á ný, þ. e. að láta þann möguleika liggja opinn að þessi plata væri
gamaldags og ekki í takt við tímann. Því hafa þeir reynt að útsetja
lögin í framúrstefnustíl, en ekki tekizt. Framúrstefnan svokallaða
hefur orðið til fyrir það að tónskáldin hafa fundið sig knúð til að
setja hugrenningar sínar saman í tónverk, en Mánar hafa aftur á
móti fundið sig knúða til að setja framúrstefnulög á plötuna, og því
má segja að þessi plata nái of langt. Á ég við að þeir hafa reist sér
hurðarás um öxl og gert meira en þeir gátu. Þó er margt skemmti-
legt á þessari plötu og skulu Mánar viðurkenndir fyrir það — svo
og annað sem þeir hafa gert gott.
Á A-hlið er lagið (sem ég hefði frekar sett á B) „Þú horfin ert“,
þó það heiti á plötunni sjálfri „Þú ert horfinn“. Það er rólegt, eða í
moderate-tempói, og njóta Mánar engrar utanaðkomandi aðstoðar
sem er vissulega virðingarvert, þetta eru því Mánar eins og þeir
koma fyrir. Að mínu viti frekar hefðu þeir átt að flytja lagið með
kassagíturum og einhverjum léttum ásláttar- og blásturshljóðfær-
um, t. d. flautu. Það hefði að vísu krafizt þess að laginu yrði breytt
örlítið, en höfundi þess, Ólafi Þórarinssyni gítarleikara Mána, hefði
áreiðanlega ekki orðið skotaskuld úr því. Hann syngur sjálfur og
gerir það ágætlega, en Jónas Friðrik gerði ljóðið og er það frekar
slælegt.
Hinum megin er „Frelsi!“ eftir Ólaf með texta eftir Ómar Ragn-
arsson. Það er helzt í þessu lagi sem þeir skjóta of hátt yfir markið
og lélegur textinn gerir lítið til að bæta við óviðunandi framsetn-
ingu söngsins.
Hljóðfæraleikur er góður og er víst að Mánar voru heppnir að
fá Ragnar Sigurjónsson við trommurnar. Ólafur er ágætis gítarleik-
ari en virðist eitthvað óstyrkur, sérstaklega á A-hlið. Smári Kristj-
ánsson er lipur bassaleikari, en orgelleikarinn, Björn Þórarinsson,
hefur tekið miklum framförum frá síðustu plötu; hefur fjörgast
mikið. Upptaka er þolanleg og skemmtilegt að heyra sungið í gegn-
um „lesley“ í „Frelsi“. Pressun er ágæt og umslag skemmtilegt en
mynd Diðriks Haraldssonar hefði mátt fylla út í alla framsíðuna.
S.G.-hljómplötur gáfu út.
48. tbi. YIKAN 33